Στον μεγάλο Άγγλο κινηματογραφιστή, Κεν Λόουτς, το Α’ βραβείο (Χρυσός Φοίνικας) στο φεστιβάλ των Καννών για την ταινία «I, Daniel Blake»», ένα δράμα κοινωνικού ρεαλισμού που αναφέρεται σε ένα  ξυλουργό με ειδικές ανάγκες που  έρχεται αντιμέτωπος με τις κόκκινες γραμμές του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Η ταινία φέρνει την υπογραφή του μόνιμου πλέον συνεργάτη του και σεναριογράφου, Πολ Λάβερτι.

Ένας μεγάλος δημιουργός, κοινωνικά ευαίσθητος και ανοιχτά αριστερών πεποιθήσεων, άλλωστε αυτό σηματοδοτεί κι όλες σχεδόν τις ταινίες του   όπως  οι ταινίες «Γη και ελευθερία» με θέμα τον  ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και  «Ο άνεμος φυσούσε το κριθάρι» The Wind That Shakes the Barley) με θέμα το ιρλανδικό ζήτημα. Είναι ο δεύτερος χρυσός Φοίνικας για τον σπουδαίο  σκηνοθετη δύο χρόνια μετά το υπέροχο «Jimmy’s Hall» .

Τα υπόλοιπα βραβεία

Με εκπλήξεις η απονομή των βραβείων του 69ου Φεστιβάλ των Καννών.  Δεν έλαβαν βραβείο τα φαβορί, Μάρεν Άντε και Πέδρο Αλμοδόβαρ.

Το βραβείο σκηνοθεσίας Φεστιβάλ δόθηκε από κοινού στον Ρουμάνο Κριστιάν Μουνγκίου για την ταινία «Bacalaureat» και στον Γάλλο Ολιβιέ Ασαγιάς για την ταινία «Personal shopper».

Ο Κριστιάν Μουνγκίου παρουσιάζει με ιδιαίτερα οξύ τρόπο τους συμβιβασμούς και τη διαφθορά μέσα στη ρουμανική κοινωνία, ενώ ο Ασαγιάς αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας, της Μορίν, η οποία ελπίζει να επικοινωνήσει με το πνεύμα του δίδυμου αδελφού της που πέθανε πριν από λίγους μήνες.

Το Μεγάλο βραβείο -Grand Prix- για την πιο πρωτότυπη ταινία κατέκτησε η ταινία «Juste la fin du monde», του 27χρονου Καναδού Ξαβιέ Ντολάν.

Το βραβείο ανδρικού ρόλου δόθηκε στον Ιρανό Σαχάμπ Χοσεϊνί για την ερμηνεία του στην ταινία «Le Client» του Ασγάρ Φαρχαντί.

Το βραβείο γυναικείου ρόλου κατέκτησε η Φιλιππινέζα Ζακλίν Ζοζέ για την ερμηνεία της στην ταινία του Μπριγιάντε Μεντόσα «Ma’Rosa».

Παραλαμβάνοντας τον Χρυσό Φοίνικα ο  Κέν Λόουτς δήλωσε:

«Είναι παράξενο το γεγονός ότι παραλαμβάνω αυτό το βραβείο αυτή τη στιγμή είναι παράξενο γιατί οι άνθρωποι που ενέπνευσαν αυτήν την ταινία, που δεν έχουν να φάνε, έχουν ευκαιρία να τους σκεφτούμε και να μιλήσουμε για αυτούς. Το σινεμά μάς κάνει καμιά φορά να βλέπουμε καθαρότερα τον κόσμο κι ο κόσμος μας αυτή τη στιγμή κινδυνεύει, από τις ιδέες που αποκαλούμε νεοφιλελευθερισμό που απειλεί να μας φτάσει στην καταστροφή, στη δυστυχία εκατομμυρίων ανθρώπων, από την Ελλάδα ως τη Βραζιλία. Το σινεμά έχει πολλές παραδόσεις. Μία είναι το σινεμά της διαμαρτυρίας, αυτό που δείχνει τους ανθρώπους ενάντια στην εξουσία. Ελπίζω η ταινία μας να συνεχίζει αυτήν την παράδοση. Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται – πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος.»

Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και οι δηλώσεις του σπουδαίου Βρετανού σκηνοθέτη, κατά τη Συνέντευξη Τύπου στην παρουσίαση της ταινίας του στο Φεστιβάλ Καννών:

«Νομίζω ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ενσωματώνει τον νεοφιλελευθερισμό. Μπορείτε να το δείτε με τον τρόπο που ταπείνωσαν τον ελληνικό λαό. Έχει προκαλέσει δεινά και φτώχεια, για εκατομμύρια ανθρώπους, καθώς και μια μεγάλη μάχη για πολλούς άλλους πολίτες που δεν είναι απελπισμένοι, αλλά τα καταφέρνουν δύσκολα. Έτσι απλά στην ταινία λέμε μία μικρή ιστορία, για μία από τις συνέπειες που βιώνουν πολλά εκατομμυρίων ανθρώπων. Λέμε μία μικρή ιστορία και απλά ελπίζουμε ότι αυτή θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο που θα ενώσει τους ανθρώπους. Αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε.»