Λίγες μόλις ώρες αφότου έγινε γνωστός ο θάνατος του γερμανού νομπελίστα συγγραφέα Γκίντερ Γκρας, μια νέα μεγάλη  απώλεια για τον κόσμο του πνεύματος. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο πέθανε τη Δευτέρα του Πάσχα σε  ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο νικημένος από καρκίνο του πνεύμονα.

Γεννήθηκε 3 του Σεπτέμβρη το 1940 στην Ουρουγουάη αλλά ως γνήσιος λατινοαμερικάνος πατρίδα του ένιωθε όλη τη Λατινική Αμερική. Το πλούσιο έργο του ήταν στρατευμένο στον ακούραστο αγώνα των λατινοαμερικάνων για ανεξαρτησία, δημοκρατία, ελευθερία, ισότητα. Η πολιτική του δράση και το συγγραφικό και δημοσιογραφικό του έργο του επέφεραν, εκτός από την αναγνώριση, διώξεις, φυλακίσεις και παρ’ ολίγο εκτέλεση. Ωστόσο παρέμεινε ενεργός μέχρι το τέλος της ζωής του. Πριν γίνει ο κορυφαίος διανοούμενος της Αριστεράς της Λατινικής Αμερικής ,ο  Γκαλεάνο εργάστηκε , μεταξύ άλλων ως εργάτης σε εργοστάσιο, συντάκτης, ζωγράφος, δακτυλογράφος και αφηγητής.
Βαθιά πολιτικοποιημένος και συνειδητοποιημένος από μικρός ο Γκαλεάνο ξεκίνησε μόλις στα 14 του να δημοσιεύει πολιτικά σκίτσα σε εφημερίδες του Μοντεβιδέο. Στα 20 του έγινε αρχισυντάκτης στη «La Marcha» και αμέσως μετά διευθυντής στην εφημερίδα «Epoca»

Από τη δημοσίευση του το 1971, το βιβλίο «Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» έγινε κλασσικό δημιούργημα της πολιτικής λογοτεχνίας το οποίο έμελλε να αναγνωριστεί ως βιβλίο αναφοράς για τη Λατινική Αμερική, καθώς αποτελεί μια πλήρη καταγραφή και έναν αναλυτικό σχολιασμό για την τραυματική Ιστορία της ηπείρου.

Το 1973 το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ουρουγουάη τον ανάγκασε να καταφύγει στην Αργεντινή και από εκεί στην Ισπανία όπου έζησε εξόριστος για δέκα χρόνια. Πίσω στην πατρίδα του είχε απαγορευθεί η κυκλοφορία του βιβλίου – ένα εμπάργκο που επεκτάθηκε στη Χιλή και στην Αργεντινή.

 Αργότερα, όμως, ήρθαν και άλλα βιβλία, εξίσου εμβληματικά, τα οποία μεταφράστηκαν σε 20 γλώσσες. Μεταξύ αυτών η τριλογία «Η μνήμη της φωτιάς» και το εκπληκτικό «Καθρέφτες: Μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία» (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πάπυρος).

 Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει τονίσει την  εμμονή του ως συγγραφέας λέγοντας: « είμαι ένας συγγραφέας παθιασμένος με  την μνήμη,με την μνήμη για  το παρελθόν της Αμερικής και πάνω απ ‘όλα της Λατινικής Αμερικής , της οικείας γης που καταδικάστηκε σε αμνησία .

«Και για την Ελλάδα και για την κρίση είχε πει σχεδόν προφητικά σε συνέντευξη του το 2011: «Η Ελλάδα θα γνωρίσει τώρα αυτό που πάντα γνώριζε η Λατινική Αμερική: ότι ο κόσμος κατευθύνεται από υποτιθέμενους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι ασκούν τη διεθνή δικτατορία τους και κάθε φορά γίνονται όλο και λιγότερο ορατοί. Να ξέρετε, όμως, πως η ελευθερία τού να υπακούς δεν είναι ελευθερία. Το έθνος που υπακούει δεν είναι πια έθνος: είναι η ηχώ ξένων φωνών, είναι η σκιά άλλων σωμάτων».