Σημαντική ήταν η συμμετοχή των σπουδαστών  της Φθιώτιδας στον αγώνα εναντία στη δικτατορία και στην Εξέγερση του Νοέμβρη 1973  στο  Πολυτεχνείο ενώ  Λαμιώτες αγωνιστές  φυλακίστηκαν  και βασανίστηκαν από τη χούντα  για την αντιδικτατορική  δράση τους. 

Η εξέγερση του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο  δεν  ήταν υπόθεση μιας χούφτας ηρωικών φοιτητών ενάντια σε ένα καταπιεστικό καθεστώς.  Ήταν η  κορύφωση ενός αγώνα  που  έγινε δυνατή με τη μαζικοποίηση  του φοιτητικού κινήματος  και  τη συνάντηση του με το λαϊκό κίνημα.

Οι αντιδικτατορικές αντιστασιακές οργανώσεις κρατούν ζωντανή τη φλόγα  στην Ελλάδα και το εξωτερικό όμως  η βία, η τρομοκρατία , ο αιφνιδιασμός η διάσπαση της Αριστεράς μετά το ΄68 εμπόδισαν την δημιουργία ενός ενιαίου καθοδηγητικού  κέντρου και  περιόρισαν την αντίσταση σε ένα στενό κύκλο ολότελα δυσανάλογο με την έκταση της αντίθεσης του ελληνικού λαού στη χούντα ενώ  μέλη τους συλλαμβάνονται,  φυλακίζονται και  βασανίζονται στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Έως τις αρχές του 70  οι γε­μά­τες ηρω­ι­σμό    αντι­στα­σια­κές δρά­σεις ήταν αποσπασματικές και αφο­ρού­σαν πέ­ταγ­μα προ­κη­ρύ­ξε­ων, μοί­ρα­σμα πα­ρά­νο­μων εντύ­πων, τοι­χο­κόλ­λη­ση αφι­σών, άπλω­μα πανό, λό­γους με μα­γνη­τό­φω­να σε κι­νη­μα­το­γρά­φους. Αυτές οι δρά­σεις εί­χαν επι­σω­ρεύ­σει συλ­λή­ψεις, βα­σα­νι­στή­ρια, στρα­το­δι­κεία,  βα­ρύ­τα­τες ποι­νές και ορι­στι­κές απο­βο­λές από τις σχολές.

Στη μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τις καταλήψεις της Νομικής το Φεβρουάριο και το Μάρτη του 1972 και την εξέγερση  του Πολυτεχνείου  βασικό ρόλο έπαιξαν  οι Φοιτητικές Επιτροπές Αγκώνα (ΦΕΑ) που συγκροτούνται με διαδικασίες βάσης στις σχολές  και  οι Τοπικοί Φοιτητικοί σύλλογοι στους οποίους  οι σπουδαστές της Φθιώτιδας  είχαν τη δική τους ξεχωριστή  παρουσία και δράση.

Ο ρόλος των   Τοπικών Φοιτητικών Συλλόγων στη μαζικοποίηση του φ.κ.

Από το 1970 με την εκ­με­τάλ­λευ­ση της δυ­να­τό­τη­τας για λει­τουρ­γία συλ­λό­γων εκτός πα­νε­πι­στη­μί­ων ανα­γεν­νού­νται και συ­γκρο­τού­νται οι Τοπι­κοί Φοι­τη­τι­κοί Σύλ­λο­γοι (Τ­ΦΣ) που παίζουν σημαντικό ρόλο  στη μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος . Οι ΤΦΣ  αποτελούν χώρο συσπείρωσης των  επαρχιωτών σπουδαστών καθώς έρχονται να καλύψουν ένα κενό  που υπήρχε στις σχολές με την απαγόρευση των φοιτητικών συλλόγων. Εδώ οι φοιτητές που  φτάνουν  στην πρωτεύουσα να σπουδάσουν  σε γνώριμο περιβάλλον  μεταξύ   παλιών  συμμαθητών τους χωρίς  τον κίνδυνο των χαφίέδων της ασφάλειας στο περιβάλλον των σχολών τους,  έρχονται σε επαφή με τους προβληματισμούς και τα αιτήματα του φ.κ.  Οι ΤΦΣ προβάλλουν τα σπουδαστικά αιτήματα για ακαδημαϊκές ελευθερίες και εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους   ενώ ταυτόχρονα προβάλλουν  τα αιτήματα του επαρχιώτη σπουδαστή,   οργανώνουν  πολιτιστικές δράσεις, καταγγέλλουν  συλλήψεις φοιτητών και ενημερώνουν την κοινή γνώμη  σε Ελλάδα και διεθνείς οργανώσεις.

Γρήγορα τα φοιτητικά αιτήματα  μετατρέπονται σε παλλαϊκά με πρωταρχικό αίτημα την επάνοδο της δημοκρατίας με συνθήματα «Ελλάς Ελλή­νων Φυλα­κι­σμέ­νων», «Κάτω η Χού­ντα», «Δημο­κρα­τία – Ελευ­θε­ρία», «Έξω οι Αμερι­κά­νοι». Η μα­χη­τι­κό­τη­τα των φοι­τη­τών κερ­δί­ζει τη συ­μπα­ρά­στα­ση των «έξω» όπως φάνηκε  στις καταλήψεις της Νομικής τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 72. Παράλ­λη­λα με τις ΦΕ­Α και τους Τ­ΦΣ αρ­χί­ζουν να συ­γκρο­τού­νται και οι αντι­δι­κτα­το­ρι­κές φοι­τη­τι­κές πο­λι­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις όπως ήταν ο Ρήγας Φεραίος, η Αντι-ΕΦΕΕ, η ΑΑΣΠΕ, η ΠΠΣΠ, αλληλοτροφοδοτούμενες  και αλληλοεπηρεαζόμενες  με αυ­τούς. Οι οργανώσεις  αυτές βρίσκονταν φυσικά στην παρανομία, έκαναν σημαντική δουλειά αλλά δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν μαζικά χαρακτηριστικά  ενώ χτυπήθηκαν από την ασφάλεια και τα μέλη τους  βασανίζονται στα κρατητήρια της ΕΑΤ ΕΣΑ.

Οι Τ.Φ.Σ. που δραστηριοποιούνταν  οι σπουδαστές από τη Φθιώτιδα

 Στη Λαμία τα χρόνια της χούντας είχε   έντονη    παρουσία  ο Σύλλογος Λαμιωτών φοιτητών.  Ο Πέτρος Κατσίκης, ο Δημήτρης Μιχόπουλος, ο  Μάκης Θεοφανιδης, ο Γιάννης Βαρλάμης, ο Τάκης Κανελλόπουλος ο Θανάσης Καλοφωτιάς, ο Δημήτρης Γεωργούσης  και πολλοί άλλοι ήταν μεταξύ αυτών που πρωτοξεκίνησαν το εγχείρημα. Στις εκδηλώσεις και συνελεύσεις  που διοργάνωναν  στη Λαμία την περίοδο των διακοπών  συμμετείχαν πολλοί αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα  όπως ο  Νίκος Ράπτης ένας δυναμικός αγωνιστής που χάθηκε πολύ νωρίς ο οποίος  είχε σημαντική αντιδικτατορική  δράση στα Γιάννενα που σπούδαζε  για την οποία είχε υποστεί διώξεις και βασανιστήρια από τη χούντα.  Την περίοδο των διακοπών  ο Σύλλογος Λαμιωτών  φοιτητών οργάνωνε εκδηλώσεις και  κινηματογραφικές προβολές με  ταινίες πολιτικού προβληματισμού. Μέσα σε ένα κλίμα αστυνομοκρατίας στη Γενική Συνέλευση του συλλόγου Λαμιωτών φοιτητών που πραγματοποιήθηκε  στη κατάμεστη από φοιτητές αίθουσα της Δημοτικής βιβλιοθήκης Λαμίας,   έγινε καταγγελία για τη σύλληψη του φοιτητή Γ. Σκουτέλη για αντιδικτατορική δράση.  Μάλιστα ο φοιτητής που   το κατήγγειλε   φυγαδεύτηκε  από το παράθυρο  για να μη συλληφθεί από τους ασφαλίστες  που περίμεναν στην πόρτα.

Στην Αθήνα λειτουργεί ο Σύλλογος Στερεολλαδιτών Σπουδαστών που συσπειρώνει σπουδαστές με καταγωγή από  ολόκληρη τη Στερεά  και αναπτύσσει σημαντική  αντιδικτατορική δράση. Ο Βαγγέλης Κουφαντώνης, ο Γιωργάκης Κωστής, ο Στέλιος Παππάς, η Αριάδνη Αλαβάνου  ήταν Λαμιώτες φοιτητές που  συνάντησα  όταν πρωτοετής φοιτήτρια  πέρασα για πρώτη φορά την πόρτα των γραφείων του Συλλόγου Στερεοελλαδιτών Φοιτητών, που βρίσκονταν   κάπου εκεί στην αρχή της   3^η Σεπτεμβρίου με τους ασφαλίτες  απ έξω να καταγράφουν  όσους φοιτητές έμπαιναν.

Με τη μεταπολίτευση γίνονται εκλογές και στους Τοπικούς Φοιτητικούς Συλλόγους που αναδιοργανώνονται στις νέες συνθήκες. Σημαντική δράση μεταξύ των επαρχιωτών φοιτητών στην Αθήνα και πολλές εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις   στη Λαμία και τη Φθιώτιδα  τα πρώτα χρόνια  της μεταπολίτευσης αναπτύσσει ο Σύλλογος Σπουδαστών Φθιώτιδας ο οποίος  προήλθε από τη μήτρα του Συλλόγου των Στερεοελλαδιτών Σπουδαστών. Στο πρώτο συμβούλιο του συλλόγου  συμμετέχουν οι φοιτητικές παρατάξεις ΠΑΝΣΟΥΔΑΣΤΙΚΗ , ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ, ΠΑΣΠ,  ΑΑΣΠΕ και ΠΠΣΠ. Ο  Γιώργος Σκουτέλης είναι Πρόεδρος του Συλλόγου και μέλη του ΔΣ είναι οι Δημήτρης  Παπακωνσταντίνου,  Λάμπρος Αδάμ και   Χαρά Νικογιώργου- Παρμενοπούλου από τη Λαμία,  ο Γιάννης Σκρέτης από την Αταλάντη, ο Ηλίας Αποστολάκης από το Δομοκό και  ο Γ. Φιλίππου από τον Άγιο Κωνσταντίνο.  

Παράλληλα  συνεχίζει  τη λειτουργία του και ο Σύλλογος Λαμιωτών φοιτητών που καταργήθηκε μαζί με όλους τους τοπικούς συλλόγους από τη χούντα του Ιωαννίδη  μετά την εξέγερση του Νοέμβρη και ανασυντάχθηκε  με τη μεταπολίτευση. ΄Έγιναν προσπάθειες  για ενοποίηση  των  δύο συλλόγων οι οποίες  όμως δεν  είχαν αποτέλεσμα…

Η αγωνιστική συνειδητοποίηση της γενιάς του Πολυτεχνείου

Τι ήταν  όμως αυτό που μας όπλισε με  θάρρος και  αποφασιστικότητα  ώστε «να μην  κάτσουμε  στ΄ αυγά μας» όπως   μας συμβούλευαν  οι μεγαλύτεροι και  με την ορμή της νιότης μας να αψηφήσουμε τους κινδύνους και να αγωνιστούμε για  ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;    

Ας μην ξεχνάμε ότι η  λεγόμενη γενιά του  Πολυτεχνείου έζησε την εφηβεία της μέσα στην καταπίεση της στρατιωτικής δικτατορίας  που επιβλήθηκε στη χώρα μας;                                                    

Μαθήτρια στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου όταν κηρύχτηκε η στρατιωτική δικτατορία  έζησα τις απαγορεύσεις, την καταπίεση, το αποφασίζουμε και διατάσσουμε, την σκοταδιστική  ατμόσφαιρα της εποχής. Το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», το γνωστό σύνθημα των απριλιανών, έγινε φυλακή και έκλεισε μέσα της τη χώρα που προσπαθούσε να επουλώσει τα μεταπολεμικά της τραύματα.  Σε μια εποχή που η νεολαία στον κόσμο αλλάζει και χειραφετείται από τις παραδοσιακές κοινωνικές συμβατικότητες και ένα πλήθος κινημάτων  φεμινιστικά, αντιπολεμικά, ενάντια στα πυρηνικά, κατά των φυλετικών διακρίσεων και υπέρ των δικαιωμάτων των  μειονοτήτων  προβάλλουν μαχητικά τα αιτήματά τους, η ελληνική νεολαία ασφυκτιά.   Κοιτά θλιμμένη από το παράθυρο τους νέους σε άλλες χώρες να  συνεχίζουν τη ζωή τους έξω σε δρόμους και πλατείες,   να εξελίσσονται, να προοδεύουν και να αφομοιώνουν τα νέα ρεύματα στη σκέψη, τις επιστήμες, τις τέχνες.

 Η ενημέρωση μας για τα πολιτικά  θέματα και τις εξελίξεις στον κόσμο γίνονταν μέσα από ότι κρυφακούγαμε από τις κουβέντες των μεγάλων  στις οικογενειακές γιορτές και τους ξένους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Στα «απαγορευμένα» δεν  ήταν μόνο τα τραγούδια  του Θεοδωράκη, τα μαρξιστικά  βιβλία, τα έργα αριστερών  συγγραφέων  και κάθε βιβλίο   Ρώσου συγγραφέα. Σουρεαλιστική είναι και η απαγόρευση των έργων του Αριστοφάνη και του Αισχύλου (έκδοση Πανεπιστημίου της Μόσχας) και «τα Ομηρικά έπη».  Στο σχολείο επικρατούσε κλίμα φόβου με τους καθηγητές να   μην τολμούν να μας πουν δυο κουβέντες πέρα από το μάθημα. Μας επέβαλαν τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, μας απαγόρευαν να πηγαίνουμε σινεμά,  να κυκλοφορούμε μετά από τις 8 το βράδυ. Φορούσαμε  μακριές ποδιές και κορδέλες ακόμη και στο απογευματινό  φροντιστήριο  και μας μετακινούσαν για μπούγιο στις επισκέψεις του Πατακού και του  Μακαρέζου στην πόλη μας.Το «πουλί της επταετίας» που έβλεπες σε κάθε γωνιά , οι κιτς φιέστες της «πολεμικης αρετής των Ελλήνων»  στο γήπεδο της πόλης, το μυστρί του Παττακού, τα τσάμικα του Παπαδόπουλου  στις γιορτές και τα πανηγύρια αποπειράθηκε να ανακόψει την πολιτισμική εξέλιξη ενός ολόκληρου λαού και ως ένα βαθμό το κατάφερε.  Όλα αυτά ήταν φασισμός, μορφές καθημερινής  βίας  που σε εξόργιζαν.   Οταν επαρχιώτες φοιτητές βρεθήκαμε  στην Αθήνα  την εποχή που το φοιτητικό κίνημα  αναπτύσσονταν δυναμικά η οργή μετουσιώθηκε σε δράση.

Οι συνελεύσεις  στα σκαλάκια της Νομικής που τελείωναν με την «ξαστεριά» ήταν κάτι πρωτόγνωρο και συναρπαστικό  για μένα. Στη σχολή μου κάναμε επιτροπή αγώνα , μαζευόμασταν σε σπίτια  συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε  μαρξιστικά και  απαγορευμένα λογοτεχνικά βιβλία, τραγουδούσαμε στις ταβέρνες τα Σαββατόβραδα  Θεοδωράκη και αντάρτικα,   πήγα για πρώτη φορά  στη ζωή μου θέατρο στο υπόγειο του Κουν και  στις μπουάτ της πλάκας ακούγαμε τα τραγούδια  του Μαρκόπουλου  και  νέο κύμα. Η συμμετοχή μου στις καταλήψεις της Νομικής το Γενάρη και Μάρτη του 1972 και την εξέγερση του Νοέμβρη 1973  ήταν φυσικό επακόλουθο  της συνειδητότητας μου για την αναγκαιότητα του Αγώνα ενάντια στη χούντα για Ελευθερία, Δημοκρατία, Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία.

Η ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος και η εξέγερση του Νοέμβρη 1973

Το Γενάρη του  1972  στη συνέλευση και κατάληψη της Νομικής  προβάλλεται το αίτημα για ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Η Νομι­κή Σχολή γε­μί­ζει από 4.000 φοι­τη­τές και γί­νε­ται επί­κε­ντρο, πρώ­τη φορά, ανοι­χτών αντι­χου­ντι­κών εκ­δη­λώ­σε­ων. Γρήγορα τα φοιτητικά αιτήματα  μετατρέπονται σε παλλαϊκά με πρωταρχικό αίτημα την επάνοδο της δημοκρατίας με συνθήματα «Ελλάς Ελλή­νων Φυλα­κι­σμέ­νων», «Κάτω η Χού­ντα», «Δημο­κρα­τία – Ελευ­θε­ρία», «Έξω οι Αμε­ρι­κά­νοι». Η μα­χη­τι­κό­τη­τα των φοι­τη­τών κερ­δί­ζει τη συ­μπα­ρά­στα­ση των «έξω». Περί­που 10. 000 άτο­μα ξε­νυ­χτούν γύρω από τη Νομι­κή, κρα­τούν κε­ριά, ψάλ­λουν τον εθνι­κό ύμνο και φω­νά­ζουν: «Είμα­στε μαζί σας!».

Στο σπου­δα­στι­κό χώρο εμ­φα­νί­ζε­ται η πρώ­τη απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση της Σχο­λής Υπο­μη­χα­νι­κών, με­τα­ξύ 3ης και 13ης Μαρ­τί­ου 1972 για «τα κε­κτη­μέ­να επαγ­γελ­μα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα». Στις 21 Μαρ­τί­ου κα­τα­τί­θε­ται στο Πρω­το­δι­κείο Αθη­νών από 42 φοι­τη­τές της Νομι­κής η πρώ­τη προ­σφυ­γή με αί­τη­μα το διο­ρι­σμό προ­σω­ρι­νής διοί­κη­σης στο σύλ­λο­γο για την προ­ε­τοι­μα­σία ελεύ­θε­ρων και αδιά­βλη­των εκλο­γών. Η χούντα απαντά με συλλήψεις και διακοπή αναβολή και στράτευση  των  επικεφαλής του φοιτητικού κινήματος.

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις σε όλες τις σχο­λές εντεί­νο­νται, με αί­τη­μα αιχ­μής την επι­στρο­φή των 120 φοι­τη­τών που επι­στρά­τευ­σε το κα­θε­στώς. Οι δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μι­κής ασφά­λειας κρί­νο­νται μη απο­τε­λε­σμα­τι­κές για να τι­θα­σεύ­σουν το φοι­τη­τι­κό κί­νη­μα και πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο, πλέ­ον, ανα­λαμ­βά­νει η Ε­ΣΑ­. Στε­λέ­χη του φοι­τη­τι­κού κι­νή­μα­τος ανα­γκά­ζο­νται να πε­ρά­σουν στην πα­ρα­νο­μία για να μη συλ­λη­φθούν. Με την ευ­θύ­νη των πα­νε­πι­στη­μια­κών αρ­χών κλεί­νουν αί­θου­σες και σχο­λές προ­κει­μέ­νου να απο­φευ­χθούν συ­γκε­ντρώ­σεις και συ­νε­λεύ­σεις. Στις τις δύ­σκο­λες αυ­τές συν­θή­κες απο­φα­σί­ζε­ται νέα κα­τά­λη­ψη της Νομι­κής στις 20 Μαρ­τί­ου. Η τα­ρά­τσα με­τα­τρέ­πε­ται και πάλι σε έπαλ­ξη αγώ­να και συν­θη­μά­των. Το κτή­ριο της Σόλω­νος απο­μο­νώ­νε­ται και πάλι από ισχυ­ρό­τα­το αστυ­νο­μι­κό κλοιό. Έξω εκα­το­ντά­δες φοι­τη­τές δια­δη­λώ­νουν. Το από­γευ­μα, οι αστυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις με την «άδεια» της Συγκλή­του για επέμ­βα­ση, ορ­μούν στο κτή­ριο. Οι συλ­λη­φθέ­ντες ξε­περ­νούν τους 100, ενώ πάνω από 100 εί­ναι και οι τραυ­μα­τι­σμέ­νοι.

Από την αρχή της ακα­δη­μαϊ­κής χρο­νιάς΄73-’74, η αντι­πα­ρά­θε­ση φοι­τη­τών-δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος οξύ­νε­ται. Ο φοιτητικός κόσμος είναι «καζάνι που βράζει». Η  χούντα στο πλαίσιο του πειράματος  της ψευτο-φιλελευθεροποίησης που αποφάσισε   για να βγει  από τη διεθνή απομόνωση . ΄Όμως το φοιτητικό κίνημα  που αναπτύσσεται  δυναμικά είναι αποφασισμένο να μη δώσει  νομιμοποίηση στο καθεστώς της βίας και της τρομοκρατίας.  Οι συ­γκε­ντρώ­σεις στις σχο­λές και στα γρα­φεία των Τοπικών Φοι­τη­τι­κών Συλ­λό­γων, βρί­σκο­νται σε ημε­ρή­σια διά­τα­ξη. Άμε­σοι στό­χοι, η επι­στρο­φή των 120 στρα­τευ­μέ­νων φοι­τη­τών και η διε­νέρ­γεια ελεύ­θε­ρων φοι­τη­τι­κών εκλο­γών.

Στις  14 Νοέμβρη σε μια γενική συνέλευση των φοιτητών  στα  σκαλάκια της Νομικής  μια  λάθος πληροφορία ότι « κάτι γίνεται  στο Πολυτεχνείο» μας οδηγεί μαζικά εκεί για συμπαράσταση.  Γρήγορα  συγκεντρώνονται  φοιτητές κι από άλλες  σχολές και η συγκέντρωση αποκτά μαζικότητα. Προχωράμε σε κατάληψη και  είμαστε αποφασισμένοι  να μείνουμε μέχρι τέλους…

Στο Πολυτεχνείο πολλές από τις οργανωμένες δυνάμεις θεωρούσαν αρχικά πρόωρες τις εξελίξεις.  Όμως αποδείχθηκε ότι το αυθόρμητο ξέσπασμα της σπουδάζουσας νεολαίας  για « Ψωμί, Παιδεία , Ελευθερία» ξεπέρασε τις εκτιμήσεις τους. Οι ίδιοι αναθεώρησαν τις απόψεις τους και   μπήκαν στον αγώνα ενώ  πολλά  μέλη των αντιδικτατορικών φοιτητικών οργανώσεων συμμετείχαν στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα στις 3 μέρες της Εξέγερσης του Νοέμβρη .  Μέσα από τις ολονύχτιες συνελεύσεις οι φοιτητές δήλωσαν την απόφασή τους να μείνουν και να αγωνιστούν μέχρι τέλους και καλούν τον ελληνικό λαό  να συσπειρωθεί γύρω τους και να αγωνισθεί μαζί τους μέχρι την τελική νίκη για λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία . Οι εκκλήσεις  των φοιτητών μέσα από το ραδιοφωνικό σταθμό φτάνουν  στο λαό που ανταποκρίνεται. Στο Πολυτεχνείο και τους γύρω δρόμους συγκεντρώνονται  εργαζόμενοι, μαθητές, οικοδόμοι.

Η αυθόρμητη εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το Νοέμβρη του 1973 πήρε γρήγορα διαστάσεις και έγινε  ο καταλύτης των εξελίξεων. Το Πολυτεχνείο κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος  απηχεί το λαϊκό αίσθημα και συναντάται με το λαό συντελώντας  στην κατάρρευση της χούντας την 23 Ιουλίου 1974. Στη πτώση της χούντας συνετέλεσαν η οικονομική κρίση με την ραγδαία άνοδο του πληθωρισμού και η   προδοσία στην  Κύπρο (Ανατροπή Μακαρίου – πρώτος Αττίλας).

Ποιο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σήμερα το μήνυμα της Εξέγερσης του Νοέμβρη;

 Σήμερα  που οι  όποιες κατακτήσεις τις οποίες    κάτω από την πίεση  του λαϊκού κινήματος το σύστημα εξουσίας  αναγκάστηκε να παραχωρήσει τα πρώτα χρόνια  της μεταπολίτευσης μπαίνουν καθημερινά  στο στόχαστρο. Σήμερα  που    η κυβερνητική πολιτική της υποτέλειας τους και η πρόσδεση της χώρας μας στους Αμερικανο-νατοϊκούς πολεμικούς σχεδιασμούς στην περιοχή μας έρχεται σε  αντίθεση με  το λαϊκό αίσθημα , το διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείο για  «ΨΩΜΊ ΠΑΙΔΕΊΑ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ- ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ» δείχνει το δρόμο  του αγώνα στη νέα γενιά  κόντρα στην ιδεολογία του ατομικισμού, την απογοήτευση και την παραίτηση.   Μήνυμα που συμπυκνώνεται  κατά τη γνώμη μου στη φράση: «Αμφισβήτηση, Αντίσταση και  Ενωτική πάλη μέσα από  τη συλλογική   δράση».

Γιατί όπως λέει ο ποιητής:

 ‘Σωτηρία για σένα και ξεχωριστή

Δεν υπάρχει (για Ένα), πριν σωθούν αυτοί!’

 (Κ. Βάρναλης).

 ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΦΑΣΙΣΜΟ  ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…. ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ,  ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗ!

*Από την εισήγηση μου σε εκδήλωση την 48η επέτειο του Πολυτεχνείου που   πραγματοποιήθηκε στις  17 Νοέμβρη 2021 στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λαμιέων   μαζί με  αντιδικατατορικό υλικό από το προσωπικό μου αρχείο.

Χαρά Παρμενοπούλου

Φοιτήτρια στο Οικονομικό  της Νομικής Σχολής  του Πανεπιστημίου Αθηνών (1972-1976)  με συμμετοχή στις καταλήψεις  της Νομικής και την Εξέγερση του Νοέμβρη 1973 στο Πολυτεχνείο- Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Σπουδαστών  Φθιώτιδας.

Τρυκ από τον αντιδικατατορικό αγώνα  και  την Εξέγερση του Νοέμβρη