Σαν σήμερα, το 1943, έληξε η μάχη του Στάλινγκραντ με την παράδοση εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών της ναζιστικής Γερμανίας. Μετά τη νίκη στο Ελ Αλαμέιν, που σύμφωνα με τον Τσόρτσιλ δεν υπήρξε η αρχή του τέλους αλλά το τέλος της αρχής, η νίκη του Σοβιετικού στρατού στις όχθες του Βόλγα σηματοδότησε την πραγματική αρχή του τέλους για τις ναζιστικές ορδές.
Ιστορικά στοιχεία για τη μάχη μπορείτε να βρείτε εδώ.
Δείτε εδώ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Κ. Αρβανίτη
Με λίγα λόγια, ο Χίτλερ περιφρόνησε τις συμβουλές των στρατηγών του, διέσπειρε πολύ τις δυνάμεις του από τη Βαλτική μέχρι τη Μαύρη Θάλασσα, επεξέτεινε τις γραμμές ανεφοδιασμού και αψήφισε το Στρατηγό Χειμώνα. Ο Στάλιν, πάλι, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Η κορύφωση της μάχης ήλθε όταν έφτασαν ξεκούραστες μεραρχίες από τη Σιβηρία, οι οποίες απλώς περίμεναν να πέσει η θερμοκρασία κάτω από τους -30° C, ώστε να κινηθούν όπως ήξεραν.
Ακούστε το τραγούδι «Ιερός Πόλεμος» σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα
Ρώσοι βετεράνοι της μάχης
Ζόρικα παππούδια και γιαγιάδια! Αντιμετώπισαν τη φρίκη και επέζησαν.
Στάλινγκραντ, 70 χρόνια μετά: Πολεμούσαμε ασταμάτητα για 200 μερόνυχτα
Ένα καλό αφιέρωμα από «Τα Νέα»
Διαβάστε εδώ (αγγλικά) για το Σπίτι του Παυλώφ , μια πολυκατοικία, πάνω ακριβώς στο μέτωπο, που μια διμοιρία σοβιετικών στρατιωτών υπό την ηγεσία του λοχία Παυλώφ (πεθανε το 1981) υπερασπίστηκαν λυσσαλέα επί τρεις μήνες, προκαλώντας περισσότερους νεκρούς στη Βέρμαχτ απ’ όσους είχε κατά την κατάληψη του Παρισιού, όπως είπε ο στρατηγός τους Βασίλι Τσούικοφ , ο οποίος ζήτησε να τον θάψουν μαζί με τους στρατιώτες του (άντρες και γυναίκες) στο μνημείο του Μαμάγιεφ Κουργκάν , το 1982. Στην άμυνα του Σπιτιού του Παυλώφ βοήθησαν και τα αποκλεισμένα παιδιά, που θέλοντας και μη είχαν ξεμείνει στην ερειπωμένη πόλη.
Το μνημείο του Μαμάγιεφ Κουργκάν, με το άγαλμα «Το Κάλεσμα της Πατρίδας»
Το Μαμάγιεφ Κουργκάν είναι ένας λόφος ύψους εκατό μέτρων, τύμβος παλιού Τάταρου φύλαρχου, ο οποίος δέσποζε της πεδιάδας του Στάλινγκραντ και άρα ήταν καλό παρατηρητήριο και θέση για πυροβόλα. Για την κατάκτησή του θυσιάστηκαν δεκάδες τάγματα Ναζήδων και Σοβιετικών, καθώς κατά τις 200 μέρες της πολιορκίας άλλαζε πολύ συχνά χέρια. Υπήρξαν ημέρες της μάχης κατά τις οποίες άλλαξε τρεις φορές χέρια από το πρωί μέχρι να νυχτώσει. Σήμερα είναι μνημείο.
Ακόμη και σήμερα, οι συλλέκτες ενθυμίων που σκάβουν στην περιοχή, βρίσκουν ολόκληρα κόκκαλα και θραύσματα οστών μαζί με σκουριασμένα κράνη, πόρπες και όπλα.
