Την αποχώρησή της από τη Λαϊκή Ενότητα αποφάσισε η «Κομμουνιστική Τάση», με ανακοίνωση που εξέδωσε την Τετάρτη.

Καταλυτικό γεγονός, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της οργάνωσης, στάθηκε η ίδια «η ιδρυτική Συνδιάσκεψη της 24ης, 25ης και 26ης Ιουνίου», η οποία «αποδείχθηκε μη ικανή να απαλλάξει τη ΛΑΕ από τα σαθρά δομικά υλικά του ρεφορμισμού και του γραφειοκρατισμού και να στεριώσει το φορέα σε νέα, στέρεα, μαρξιστικά θεμέλια. Αντίθετα, τους παρείχε μια «δημοκρατική» νομιμοποίηση, με την πλήρη επικράτηση των πολιτικών τους εκφραστών, των θέσεων και των μεθόδων τους. Η αιτία για αυτή την – χωρίς ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση – πλήρη επικράτηση του ηγετικού πυρήνα, ήταν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάχθηκε η συνδιάσκεψη.»

Παράλληλα, στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για ««παθητικοποίηση» πολλών αριστερών μελών κατά το προηγούμενο διάστημα», καθώς και για «γενικευμένη πολιτική σύγχυση από τα γεγονότα του Brexit, που η ηγεσία της ΛΑΕ αξιοποίησε για να δικαιώσει την εναντίωσή της στην Ευρωζώνη και την ΕΕ (;) από την αντιδραστική σκοπιά της υπεράσπισης του εθνικού αστικού κράτους και όχι από μια ταξική, διεθνιστική, σοσιαλιστική σκοπιά.»

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της αποχώρησης της «Κομμουνιστικής Τάσης» από τη Λαϊκή Ενότητα:

«Τα συλλογικά όργανα της Κομμουνιστικής Τάσης αποφάσισαν τη μη ανάληψη των θέσεων στο Πολιτικό Συμβούλιο και την αποχώρηση από την οργανωμένη ΛΑΕ. Διαβάστε το σκεπτικό αυτής της απόφασης στην αναλυτική ανακοίνωση της Κομμουνιστικής Τάσης.

Η Κομμουνιστική Τάση, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (ΙΜΤ), υπήρξε μία από τις ιδρυτικές συνιστώσες της Λαϊκής Ενότητας.

Η αιτία που επέβαλε τη συμμετοχή της Κομμουνιστικής Τάσης στη ΛΑΕ τον Αύγουστο του 2015, ήταν το αντικειμενικό γεγονός ότι ο νέος αυτός πολιτικός φορέας, συσπείρωσε στα αρχικά στάδια της ύπαρξής του αρκετούς αγωνιστές της παλιάς αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, με τους οποίους η Κομμουνιστική Τάση πάλεψε αλληλέγγυα τα προηγούμενα χρόνια ενάντια στη δεξιά ηγετική ομάδα Τσίπρα και τις προδοτικές επιλογές της.

Στάση αρχών
Με τη γνωστοποίηση της απόφασής της να συμμετάσχει στη ΛΑΕ, η Κομμουνιστική Τάση κατέστησε δημόσια σαφές, ότι – όπως ακριβώς είχε κάνει και στον ΣΥΡΙΖΑ – θα συμμετείχε στο νέο φορέα καθαρά οριοθετημένη από τον ρεφορμισμό, για να παλέψει με συνέπεια, όχι για κάποια ιδιαίτερα συμφέροντα ή στόχους ενός καινούριου κομματικού μηχανισμού, αλλά για να υπηρετηθεί ο στρατηγικός σκοπός του σοσιαλισμού, που περιεχόταν στις ιδρυτικές διακηρύξεις του νέου πολιτικού φορέα. Η στάση δηλαδή, που συνέχισε να τηρεί και μετά την ένταξή της στη ΛΑΕ η Τάση μας, ήταν η μόνη δυνατή για μια οργάνωση που αποκαλεί τον εαυτό της «κομμουνιστική»: αδιάκοπη υπεράσπιση των βασικών αρχών και ιδεών του επαναστατικού μαρξισμού και τοποθέτησή τους πάντοτε πάνω από εφήμερα οργανωτικά σχήματα, κομματικές θέσεις και μηχανισμούς.

Αυτή η συνειδητή στάση αρχών, υποχρέωσε την Κομμουνιστική Τάση, από τις πρώτες μέρες ύπαρξης της ΛΑΕ, να δηλώσει δημόσια τη διαφωνία της με βασικές πολιτικές επιλογές του ηγετικού πυρήνα του νέου φορέα. Την ώρα που οι ηγεσίες άλλων συνιστωσών επιδίδονταν σε σκληρά παζάρια για προνόμια στο νέο μηχανισμό και μελλοντικές κοινοβουλευτικές έδρες, η Κομμουνιστική Τάση το μόνο που απαιτούσε από τα στελέχη του ηγετικού πυρήνα της ΛΑΕ, ήταν σεβασμό στο δικαίωμα των μελών της να υπερασπίζουν τις ιδέες και το πρόγραμμα του επιστημονικού σοσιαλισμού, στο πλαίσιο φυσικά της κοινής, ενωτικής δράσης.
Γνωρίζαμε πολύ καλά, ότι αυτή η στάση αρχών θα έκανε την Κομμουνιστική Τάση ανεπιθύμητη στο νέο ηγετικό μηχανισμό της ΛΑΕ, όπως αντίστοιχα συνέβη και με τον αντίστοιχο μηχανισμό του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα προκαλούσε κάθε είδους κακόβουλα και ειρωνικά σχόλια και διαδόσεις, πάντοτε φυσικά στο περιθώριο των συλλογικών διαδικασιών. Η στάση αυτή ήταν αναμενόμενη. Ανταποκρινόταν πλήρως στο πολιτικό και κοινωνικό προφίλ των ανθρώπων του μηχανισμού. Είναι σύνηθες, από τις καταβολές του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των ρεφορμιστικών γραφειοκρατιών να εμφανίζουν τους επαναστάτες σαν «γραφικούς», «συνωμότες» κλπ και να ταυτίζουν τον επαναστατικό μαρξισμό με το σεχταρισμό. Είναι ο πιο κοινότυπος τρόπος για να αποπειραθούν να σκεπάσουν τη δειλία τους απέναντι στο ενδεχόμενο μιας ανοικτής αντιπαράθεσης με τις γνήσιες μαρξιστικές ιδέες, στις συλλογικές διαδικασίες συζήτησης.

Αντίθετα, η πολιτική στάση της Κομμουνιστικής Τάσης ανταποκρινόταν πλήρως στις αναζητήσεις εκείνου του τμήματος των πιο προχωρημένων αγωνιστών της Αριστεράς, που είτε συμμετείχαν στην οργανωμένη ΛΑΕ με έντονα κριτική διάθεση, είτε έμειναν έξω από αυτήν, από δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης στον ηγετικό της πυρήνα. Όλοι αυτοί οι αγωνιστές, με το οξυμένο πολιτικό τους ένστικτο, μετά την προδοσία της ομάδας Τσίπρα άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι το παλιό ρεφορμιστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στο οποίο επιχείρησε να «γαντζωθεί» ξανά ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ, χρεοκόπησε, αφού αποδείχθηκε ότι μόνο με επαναστατικά – αντικαπιταλιστικά μέτρα μπορεί μπει ένα τέλος στον εφιάλτη των Μνημονίων, ενώ επίσης, έτειναν να απαιτούν από την ηγεσία του νέου φορέα μια τίμια αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της κατά την πρώτη κυβερνητική θητεία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και για την αποτυχία της να εμποδίσει την προδοσία.

 Η Κομμουνιστική Τάση εκφράζοντας αυθεντικά τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες αυτών των χιλιάδων αγωνιστών, υποστήριξε ότι για να γίνει η ΛΑΕ η πολιτική δύναμη που έχει ανάγκη σήμερα ο εργαζόμενος λαός, θα έπρεπε να θεμελιωθεί πάνω σε 3 πολιτικά στοιχεία :

1) Παραδοχή των μεγάλων πολιτικών ευθυνών της ηγεσίας της Αριστερής Πλατφόρμας για την ανενόχλητη επιβολή της προδοσίας από την ομάδα Τσίπρα. Αυτό προϋπέθετε τη δημόσια παραδοχή ότι οι ακόλουθες πολιτικές επιλογές συνιστούσαν σοβαρά πολιτικά λάθη: α) συναίνεση στην κυβερνητική συνεργασία με ένα αντιδραστικό, αστικό κόμμα όπως οι ΑΝΕΛ, β) συμμετοχή με υπουργούς σε μια κυβέρνηση που δεν είχε καμία πρόθεση ρήξης, αλλά κοίμιζε το εργαζόμενο λαό με διαπραγματεύσεις με τους δήμιούς του, γ) υπερψήφιση του αστού Παυλόπουλου στην ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τους παριστάμενους στην Βουλή βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρμας, δ) παθητική ανοχή στην επ’ αόριστο αναβολή των προεκλογικών υποσχέσεων, στην άθλια συμφωνία της «20ης Φλεβάρη» και στη δέσμευση των αποθεματικών των κρατικών οργανισμών για να αποπληρώνεται το ληστρικό χρέος, ε) χάρισμα του κόμματος στην ομάδα Τσίπρα με την τακτική των βουβών αποχωρήσεων, αντί για την – απόλυτα εφικτή καταστατικά – επιβολή ενός εκτάκτου συνεδρίου που θα εμπόδιζε αυτή την ομάδα να υπογράψει το 3ο Μνημόνιο και θα την οδηγούσε σε έξοδο από το κόμμα.

Αυτή τη θαρραλέα παραδοχή των πολιτικών λαθών δεν την επιζητούσαμε για να ταπεινωθεί πολιτικά κάποιος ή κάποιοι συγκεκριμένοι ηγέτες, αλλά για να μπορέσουν να εκπαιδευτούν σωστά οι αγωνιστές της ΛΑΕ, κατανοώντας σε βάθος τα αίτια της μεγάλης ήττας του περσινού καλοκαιριού και εμποδίζοντας έτσι, μια ενδεχόμενη επανάληψή της. Είναι άλλωστε μεγάλο προσόν για μια πολιτική ηγεσία να παραδέχεται και να κατανοεί τα λάθη της. Αυτό δεν την κάνει ανίσχυρη στα μάτια των μελών, αντίθετα ανεβάζει το κύρος της.

Όμως δυστυχώς οι ηγέτες της παλιάς Αριστερής Πλατφόρμας και οι νέοι πιστοί τους «δορυφόροι», όχι μόνο δεν προέβησαν στο ελάχιστο στην αναγκαία παραδοχή των λαθών, αλλά αντίθετα, από την πρώτη στιγμή ύπαρξης της ΛΑΕ έως και σήμερα, επιχειρούν να πείσουν τους αριστερούς αγωνιστές ότι θα πρέπει να τους ευγνωμονούν για το ότι δεν έγιναν ανοικτά προδότες σαν τον Τσίπρα… Λες και το βασικό πολιτικό καθήκον μιας συνεπούς αριστερής ηγεσίας, είναι μόνο να «διασώζει τα προσχήματα» και απλά να αποφεύγει να περάσει ανοικτά στο αντίπαλο στρατόπεδο και όχι να παλεύει με κάθε τρόπο για να αποτραπεί η ήττα και η προδοσία, όταν μάλιστα διαθέτει και ισχυρά όπλα στα χέρια της…

Η πολιτική ουσία όμως στην περίπτωση της συνολικής πολιτικής στάσης των ηγετών της παλιάς Αριστερής Πλατφόρμας είναι το γεγονός ότι στην πραγματικότητα, ούτε και αυτά «τα προσχήματα» διέσωσαν. Διότι όλες οι πολιτικές επιλογές που περιγράψαμε πιο πάνω – ανεξάρτητα από τις όποιες καλές τους προθέσεις – συνέβαλαν άμεσα στη δημιουργία του κατάλληλου, εύφορου εδάφους για να «καρποφορήσει» η προδοσία της ομάδας Τσίπρα.

Ακόμα χειρότερα όμως, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο κείμενο Θέσεων που αυτοί οι ηγέτες και οι «δορυφόροι» τους κατέθεσαν στην ιδρυτική συνδιάσκεψη, την ώρα που δεν τολμούν να παραδεχτούν τις δικές μεγάλες πολιτικές ευθύνες, αποδίδουν σοβαρές ευθύνες για τη «συνολικότερη αποτυχία της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ» στο… ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με άλλα λόγια, πληροφορούν τους αριστερούς αγωνιστές ότι για την «αποτυχία αυτής της στρατηγικής» ευθύνονται σχεδόν όλοι οι άλλοι εκτός από τους ίδιους τους κ.κ υπουργούς της Αριστερής Πλατφόρμας, που πρόθυμα ανέλαβαν την ευθύνη της εφαρμογής αυτή της «στρατηγικής» στην κυβέρνηση…. Μια ηγεσία που στέκεται με αυτό τον τρόπο απέναντι στα λάθη της, δεν μπορεί ποτέ να υπηρετήσει γνήσια τον αγώνα του εργαζόμενου λαού για την αλλαγή της κοινωνίας.

2) Διαμόρφωση του κατάλληλου πολιτικού προγράμματος με συνυπολογισμό της εμπειρίας από τη χρεοκοπία του ρεφορμισμού του παλιού ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα που υπεράσπισε η Κομμουνιστική Τάση από την πρώτη στιγμή ύπαρξης της ΛΑΕ, ήταν ένα αληθινά μεταβατικό πρόγραμμα, δηλαδή ένα πρόγραμμα μετάβασης στην εξουσία του εργαζόμενου λαού και στην έναρξη της διαδικασίας του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ αντίθετα, με τις διακηρύξεις και τις προεκλογικές θέσεις που επέβαλε από τα πρώτα του βήματα στο νέο φορέα, χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες, υποστήριξε δημόσια ένα απατηλά «μεταβατικό» πρόγραμμα. Ένα πρόγραμμα μετάβασης στον καπιταλισμό με εθνικό νόμισμα.

Έτσι η ηγεσία της ΛΑΕ, αντί να αντιτάξει στο χρεοκοπημένο ρεφορμισμό του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα, υπεράσπισε τις αυταπάτες και τις φαντασιοκοπίες του «πατριωτικού» ρεφορμισμού. Αντί για τις γνήσιες ιδέες του Μαρξ και του Λένιν σαν τη μόνη ενδεδειγμένη πολιτική απάντηση στην κρίση και την επίθεση του καπιταλισμού, στις διακηρύξεις της ΛΑΕ κυριάρχησαν οι αντιδραστικές εθνικιστικές δοξασίες διαφόρων αστών και μικροαστών οικονομολόγων, οι οποίοι χρόνια τώρα, επιχειρούν να πείσουν την εργατική τάξη ότι υπάρχει κάποιο είδος «προοδευτικού» καπιταλισμού, που θα άξιζε να υποστηριχθεί: ο καπιταλισμός του εθνικού νομίσματος.

Φυσικά, οι ιδέες αυτές, που επιχειρούν να βάλουν λαθραία, αλλότριες, εθνικιστικές «αιρέσεις» μέσα στο πολιτικό στρατόπεδο της εργατικής τάξης και της Αριστεράς, δεν μπορούν να πείσουν και πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να ενθουσιάσουν και να κινητοποιήσουν ενεργά, τη μεγάλη πλειονότητα των ταξικά συνειδητών εργατών και της πρωτοπόρας νεολαίας. Αυτοί οι τελευταίοι ευτυχώς, είναι σε θέση να κατανοήσουν ότι η απάντηση στην κρίση και την επίθεση του καπιταλισμού είναι ο αγώνας της εργατικής τάξης για μια άλλη κοινωνία, η πάλη για να αποκτήσει ο εργαζόμενος λαός τον έλεγχο πάνω στην πολιτική εξουσία και τους βασικούς μοχλούς της οικονομίας και όχι απλά η απόπειρα να ελεγχθεί το νομισματοκοπείο και το τραπεζικό σύστημα. Ότι η λύση είναι η σύγκρουση με το εγχώριο και ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα, για την ανατροπή του και την επιδίωξη της ενοποίησης της Ευρώπης κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού και όχι απλά η έξοδος από τις αντιδραστικές Ευρωζώνη και ΕΕ και μάλιστα, από τη σκοπιά της υπεράσπισης του εξίσου αντιδραστικού, εθνικού αστικού κράτους.

3) Γνήσια εσωτερική δημοκρατία στο νέο φορέα, ενάντια στις γραφειοκρατικές μεθόδους του παλιού «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών». Αυτός ήταν και είναι ο στοιχειώδης όρος για να χτιστεί μια βιώσιμη μαζική πολιτική οργάνωση, με πρωτοπόρους αγωνιστές στις γραμμές της. Μια οργάνωση που δεν θα ανέχεται στο εσωτερικό της γραφειοκράτες, παράγοντες και καριερίστες. Όμως, δυστυχώς ο ηγετικός πυρήνας της ΛΑΕ έδειξε από την αρχή ότι δεν θέλει μια τέτοια οργάνωση.

Καθυστέρησε 10 ολοκλήρους μήνες να πραγματοποιήσει μια ιδρυτική δημοκρατική συλλογική διαδικασία, με προφανή σκοπό να κυριαρχήσει στο μηχανισμό, να μοιράσει με επωφελή, για τον ίδιο, τρόπο, τα όποια προνόμια (σαφώς λιγότερα από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα υπαρκτά) και να αποκτήσει έτσι μια απόλυτα ευνοϊκή θέση έναντι των όποιων αντιπολιτευτικών φωνών στο εσωτερικό της ΛΑΕ. Έτσι, επιβάλλοντας αυθαίρετα τον εαυτό του ως «αδιαμφισβήτητο επικεφαλής» με αποφασιστικές εξουσίες, ο ηγετικός πυρήνας προετοίμασε μεθοδικά την τυπική, πλήρη επικράτησή του στην ιδρυτική συνδιάσκεψη.
Στο διάστημα αυτών των 10 μηνών, εκατοντάδες καλών αριστερών αγωνιστών που είχαν συσπειρωθεί στη ΛΑΕ κατά την εκλογική μάχη του Σεπτεμβρίου του 2015, είτε αποχώρησαν, είτε μετατράπηκαν σε πλήρως ανενεργά μέλη, εκφράζοντας την απογοήτευσή τους, τόσο για την πολιτική της ηγεσίας, όσο και για την ύπαρξη ενός πλήρως αδιαφανούς, γραφειοκρατικού εσωτερικού καθεστώτος, όπου τις αποφάσεις για όλα τα σοβαρά ζητήματα λάμβανε μια μικρή ομάδα ανεξέλεγκτων στελεχών στην κορυφή.

Στο σημείο αυτό, είναι αναγκαίο να υπενθυμίσουμε, ότι η Κομμουνιστική Τάση δεν αντιστάθηκε μόνο με λόγια, αλλά και με έργα, στην τάση του ηγετικού πυρήνα για «κωλυσιεργία» του ιδρυτικού συνεδρίου. Στις αρχές του χρόνου μάλιστα, απέσυρε τον εκπρόσωπό της από το Πολιτικό Συμβούλιο, σαν ύστατο μέσο πίεσης για να διεξαχθεί άμεσα ένα δημοκρατικό ιδρυτικό συνέδριο, πριν απογοητευθούν και εγκαταλείψουν τη ΛΑΕ οι περισσότεροι ενεργοί αριστεροί αγωνιστές της βάσης της.

Η Κομμουνιστική Τάση πάλεψε λοιπόν με συνέπεια, από την πρώτη στιγμή, ενάντια και στα τρία βασικά πολιτικά στοιχεία με τα οποία επιχείρησε να θεμελιώσει τη ΛΑΕ ο ηγετικός της πυρήνας. Ενάντια στη λήθη για τις μεγάλες ευθύνες των ηγετών της Αριστερής Πλατφόρμας στην ήττα του περσινού καλοκαιριού, στο πρόγραμμα του «εθνικού» ρεφορμισμού για τη μετάβαση στον καπιταλισμό της δραχμής και στις γραφειοκρατικές μεθόδους. Με αυτές τις επιλογές όμως, το μόνο που μπορεί να οικοδομηθεί είναι ένας εκλογικός μηχανισμός απωθητικός για την εργατική και νεολαιίστικη πρωτοπορία και όχι ένα μαζικό κόμμα – οδηγός στον αγώνα για τη σοσιαλιστική αλλαγή.

Η ιδρυτική Συνδιάσκεψη ορόσημο πρόωρης παρακμής
Δυστυχώς η ιδρυτική Συνδιάσκεψη της 24ης, 25ης και 26ης Ιουνίου, αποδείχθηκε μη ικανή να απαλλάξει τη ΛΑΕ από τα σαθρά δομικά υλικά του ρεφορμισμού και του γραφειοκρατισμού και να στεριώσει το φορέα σε νέα, στέρεα, μαρξιστικά θεμέλια. Αντίθετα, τους παρείχε μια «δημοκρατική» νομιμοποίηση, με την πλήρη επικράτηση των πολιτικών τους εκφραστών, των θέσεων και των μεθόδων τους. Η αιτία για αυτή την – χωρίς ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση – πλήρη επικράτηση του ηγετικού πυρήνα, ήταν οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάχθηκε η συνδιάσκεψη.

Η αποχώρηση και «παθητικοποίηση» πολλών αριστερών μελών κατά το προηγούμενο διάστημα στο οποίο επιβλήθηκε στην οργανωμένη ΛΑΕ, χωρίς ουσιαστικές συλλογικές διαδικασίες ο εθνικο-ρεφορμιστικός και γραφειοκρατικός πολιτικός εκφυλισμός, σε συνδυασμό με την απογοήτευση από το εύκολο πέρασμα του συμπληρωματικού Μνημονίου χωρίς μαζικές κινητοποιήσεις, έκαναν τις προσυνδιασκεψιακές συνελεύσεις πλήρως υποτονικές και με εξαιρετικά χαμηλή συμμετοχή.

Σε αυτές τις εξαιρετικά αρνητικές για μια γνήσια αριστερή αντιπολίτευση αντικειμενικές συνθήκες, προστέθηκε τις ημέρες της συνδιάσκεψης και η γενικευμένη πολιτική σύγχυση από τα γεγονότα του Brexit, που η ηγεσία της ΛΑΕ αξιοποίησε για να δικαιώσει την εναντίωσή της στην Ευρωζώνη και την ΕΕ (;) από την αντιδραστική σκοπιά της υπεράσπισης του εθνικού αστικού κράτους και όχι από μια ταξική, διεθνιστική, σοσιαλιστική σκοπιά.

Έτσι η μάχη που έδωσε η Κομμουνιστική Τάση στις διαδικασίες της ιδρυτικής συνδιάσκεψης γύρω από ένα εναλλακτικό, αντιπαραθετικό πολιτικό κείμενο στις Θέσεις της ηγεσίας, με σκοπό να θεμελιωθεί ο φορέας στις μαρξιστικές ιδέες και στις μεθόδους της γνήσιας εσωτερικής δημοκρατίας, ήταν εξαρχής, απόλυτα άνιση. Παρ’ όλα αυτά, η μάχη δόθηκε από την Κομμουνιστική Τάση με αποφασιστικότητα, για να διαδοθούν οι ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού σε όσο το δυνατό περισσότερους αγωνιστές, μέσα από την αξιοποίηση του αυξημένου ενδιαφέροντος που υπήρξε αντικειμενικά για την ιδρυτική συνδιάσκεψη ενός αριστερού αντιμνημονιακού φορέα.

Έχοντας όμως λάβει χώρα μέσα στις προαναφερόμενες συνθήκες, η ιδρυτική συνδιάσκεψη επικύρωσε και τα 3 βασικά πολιτικά στοιχεία, που με συνέπεια αντιπάλεψε η Κομμουνιστική Τάση. Η «συντεταγμένη λήθη» απέναντι στα λάθη των ηγετών της Αριστερής Πλατφόρμας έγινε επίσημη απόφαση. Το πρόγραμμα του καπιταλισμού της δραχμής επίσης επικυρώθηκε και ακόμα χειρότερα, συνοδεύτηκε από ανοχή σε εκκλήσεις όπως αυτή που έγινε στο κλείσιμο της συνδιάσκεψης από τον ως τότε «επικεφαλής» της ΛΑΕ για συνεργασία με «πατριωτικές δυνάμεις», όπως το ΕΠΑΜ του Δ. Καζάκη, ενός πολιτικού προσώπου που παρά το ότι, χρόνια τώρα, διατρανώνει την πεποίθησή του ότι οι διαφορές αριστεράς – δεξιάς «είναι ξεπερασμένες», σύμφωνα με τα λόγια του Π. Λαφαζάνη «με το χαιρετισμό του στη συνδιάσκεψη απέδειξε ότι δεν έχει ουσιαστικές διαφορές με τις απόψεις που υποστηρίξει η ΛΑΕ»..

Ασφαλώς, η ανοικτή πρόσκληση συνεργασίας σε πολιτικές δυνάμεις όπως το ΕΠΑΜ, δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Αντανακλά την – εμφανή σε όλες τις δημόσιες τοποθετήσεις της – πρόθεση της ηγεσίας της ΛΑΕ να οικοδομήσει, όχι ένα εργατικό πολιτικό μέτωπο με κατεύθυνση το σοσιαλισμό, αλλά τη μικρογραφία ενός «Λαϊκού Μετώπου», ενός μετώπου ταξικής συνεργασίας, με «πατριωτικές» δυνάμεις από το αστικό και μικροαστικό πολιτικό στρατόπεδο, γύρω από τον αντιδραστικό σκοπό του καπιταλισμού της δραχμής. Αυτή η στάση, στην ουσία της δεν έχει καθόλου αγνές, «ενωτικές» προθέσεις για τον αγώνα του εργαζόμενου λαού. Δεν υπηρετεί τη δική του ταξική ενότητα, αλλά τη συγχώνευση του πολιτικού τους στρατοπέδου με το πολιτικό στρατόπεδο των κάθε λογής αστών υπερπατριωτών δημαγωγών.

Ταυτόχρονα, μια σειρά από συμπτώματα γραφειοκρατισμού και προχωρημένης πολιτικής παρακμής εμφανίστηκαν στη συνδιάσκεψη. Η πολιτική και ιδεολογική συζήτηση τέθηκε σε δεύτερη μοίρα και οι αντιπαραθέσεις ήταν σφοδρές και έντονες μόνο πάνω σε δευτερεύουσας σημασίας οργανωτικά ζητήματα, κάποια από τα οποία ήταν κενά περιεχομένου και αντανακλούσαν καθαρά τις σκοπιμότητες των μηχανισμών των μεγαλύτερων συνιστωσών: ποιες θα είναι οι αρμοδιότητες των Νομαρχιακών, αν θα υπάρχουν τομεακές επιτροπές, από πόσες και ποιες συνιστώσες θα προέρχονται τα «δημόσια πρόσωπα» του φορέα κ.α.

Είναι εντυπωσιακό, ειδικά για τον βαθμό γραφειοκρατικού εκφυλισμού της ηγεσίας του βασικού ηγετικού μπλοκ της ΛΑΕ (Αριστερό Ρεύμα, Κόκκινο Δίκτυο – ΔΕΑ, ΑΡΑΣ), αλλά και για την κατάσταση κρίσης και αποσυσπείρωσης που επικρατεί μέσα στον πολιτικό φορέα, το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι αυτού του μπλοκ έθεσαν σε ψηφοφορία το να μπορεί από τις Τοπικές Επιτροπές να λαμβάνεται απόφαση με τη συμμετοχή του 30% (!!!) των εγγεγραμμένων μελών (ευτυχώς αυτό τελικά αποτράπηκε, μέσα και από την αποφασιστική εναντίωση των αντιπροσώπων της Κομμουνιστικής Τάσης)…

Ένα άλλο σύμπτωμα που αντανακλά τα αντιδημοκρατικά ήθη που επιβλήθηκαν στο νέο φορέα ήταν το γεγονός ότι για την παρουσίαση των δυο εναλλακτικών στο κείμενο του απερχόμενου ΠΣ πολιτικών κειμένων («Εργατική απάντηση στην κρίση» και κείμενο Κομμουνιστικής Τάσης «Κομμουνιστική Διεθνιστική Πλατφόρμα») δόθηκαν μόλις 7 λεπτά, ενώ ο (μη εκλεγμένος από κανέναν μέχρι τότε) «επικεφαλής» της ΛΑΕ μίλησε «επί παντός επιστητού», συνολικά πάνω από 2 ώρες. Ενδεικτικό επίσης γι’ αυτά τα ήθη ήταν το γεγονός ότι λίγο πριν από τις ψηφοφορίες για τα βασικά πολιτικά κείμενα, το προεδρείο αρνήθηκε να δώσει το λόγο για 3 έστω λεπτά σε αντιπρόσωπο της Κομμουνιστικής Τάσης, ώστε να υπερασπίσει το εναλλακτικό της κείμενο (ακόμα και στις διαδικασίες του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, ήταν αδιανόητο να μην παρουσιάζεται για λίγα έστω λεπτά, ένα πολιτικό κείμενο πριν τεθεί σε ψηφοφορία).

Εξίσου δηλωτικό για την πολιτική παρακμή και τη δίχως αρχές θεσιθηρία των ηγεσιών των περισσότερων συνιστωσών, ήταν το γεγονός ότι ενώ στην πολιτική συζήτηση της Συνδιάσκεψης κατέβηκαν 3 αντιπαραθετικά κείμενα, στις εκλογές για το Πολιτικό Συμβούλιο εμφανίστηκαν συνολικά 10 λίστες υποψηφίων! Προφανώς οι συμμετέχοντες ως υποψήφιοι στις 7 από αυτές, έκριναν ότι εκείνο που βασικά τους χαρακτηρίζει και τους κάνει ικανούς να μετέχουν στην ηγεσία, δεν είναι οι πολιτικές τους θέσεις, αλλά κάποιο άλλο «προτέρημα», που όμως τα μέλη της ΛΑΕ δεν θα πρέπει να γνωρίζουν.
Η στάση των ηγεσιών των περισσοτέρων συνιστωσών μιλάει από μόνη της. Με το να εμφανίζονται ουσιαστικά αδιάφορες για τα πολιτικά, ιδεολογικά ζητήματα και αδιάλλακτες μόνο σε ζητήματα όπως οι λίστες, δείχνουν ότι η πολιτική τους καθορίζεται όχι από αρχές, αλλά από την οργανική ανάγκη να απολαμβάνουν ηγετικά «πόστα» και να συμμετέχουν ισότιμα στη μοιρασιά των βουλευτικών θέσεων, των κρατικών επιδοτήσεων, των «αποσπάσεων» και των υπολοίπων μικροπρονομίων του μηχανισμού.

Το χαρακτηριστικό επιστέγασμα για την επιβολή ενός γραφειοκρατικού καθεστώτος, ήταν το γεγονός ότι η τελική ψηφοφορία για τον Κανονισμό Λειτουργίας της ΛΑΕ ματαιώθηκε, για να αποφευχθεί η υπερψήφιση μιας σειράς τροπολογιών Τοπικών Επιτροπών και ανένταχτων απλών μελών. Τέλος, όπως αναμενόταν, για ευνόητους λόγους, εμποδίστηκε πραξικοπηματικά να τεθεί σε ψηφοφορία το Ψήφισμα της Κομμουνιστικής Τάσης που ζητούσε τον αναγκαίο έλεγχο στα οικονομικά της ΛΑΕ για το διάστημα από την έναρξη της ύπαρξης της έως και την ιδρυτική συνδιάσκεψη, αλλά και την αναγκαία ενημέρωση σχετικά με τον αριθμό, τα κριτήρια πρόσληψης και το είδος των καθηκόντων των επαγγελματιών, των επιστημονικών συνεργατών και των «αποσπασμένων».

Μετά από την πλήρη επικράτηση όλων αυτών των εκφυλιστικών, παρακμιακών πολιτικών στοιχείων και φαινομένων στην ιδρυτική συνδιάσκεψη, έχουν πλέον εξαλειφθεί και οι τελευταίες ουσιαστικές πιθανότητες να γίνει η ΛΑΕ ο πολιτικός φορέας που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και η νεολαία. Η ΛΑΕ οριστικά πλέον, είναι ένας εκλογικός μηχανισμός κρίσης, χωρίς ισχυρούς και πραγματικούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τη νεολαία. Αδειάζει καθημερινά από τους εναπομείναντες ανένταχτους αριστερούς αγωνιστές και στο εσωτερικό της, μένουν κατά κανόνα ως ενεργά μέλη τα μερικές εκατοντάδες μέλη των συνιστωσών και αυτά, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πολιτική εμπιστοσύνη στις προοπτικές του εγχειρήματος.

Φυσικά, αυτό δε φαίνεται να ενδιαφέρει καθόλου την ηγεσία, η οποία είναι απορροφημένη με την προσπάθεια να βρει ξανά το δρόμο προς μια – έστω και οριακή – επάνοδο στη Βουλή, για να συντηρηθεί ο μηχανισμός της. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που, σαν αποτέλεσμα της πλήρους εκλογικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ ή μιας εκλογικής συμμαχίας με άλλες αριστερές ή «πατριωτικές» δυνάμεις, η ΛΑΕ καταφέρει να μπει τελικά στη Βουλή, αυτό το γεγονός δεν θα αλλάξει ουσιαστικά την πολιτική κατεύθυνση και τη σύνθεση των οργανωμένων της δυνάμεων. Για κάθε έναν καλό αριστερό αγωνιστή που θα προσεγγίζει μια μελλοντική κοινοβουλευτική ΛΑΕ και θα τείνει να απογοητεύεται γρήγορα, θα προσελκύονται πολύ περισσότεροι πολιτικά δηλητηριασμένοι από τον μικροαστικό εθνικισμό ακτιβιστές και ακόμα χειρότερα, περισσότεροι παράγοντες ή καριερίστες για να αξιοποιήσουν τις όποιες ευκαιρίες «προβολής» και ανάδειξης σε κεντρικά ή τοπικά αιρετά αξιώματα ή άλλες «θέσεις».

Και αυτό δυστυχώς, είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο για τη ΛΑΕ. Γιατί καθώς θα πλησιάζουμε προς τις εκλογές ή και μετά από μια πιθανή νέα εκλογική ήττα, η συνοχή και η ίδια η ύπαρξη της ΛΑΕ θα κινδυνεύσει σοβαρά από τις χωρίς αρχές συγκρούσεις των ηγετικών μηχανισμών των συνιστωσών, που θα τσακώνονται ακόμα σφοδρότερα για τα «βουλευτιλίκια» και τα μικροκομματικά προνόμια, απογοητεύοντας και τα ίδια τους τα μέλη.

Συνεχίζουμε με αμείωτο ενθουσιασμό και πίστη στις μαρξιστικές ιδέες!

Η Κομμουνιστική Τάση δεν έχει πλέον καμία θέση μέσα σ’ έναν τέτοιο φορέα, όπως η σημερινή ΛΑΕ. Μετά από σύγκληση των συλλογικών της οργάνων αποφάσισε να μην παραλάβει τις ηγετικές θέσεις που απέκτησε μετά τη σχετική ψηφοφορία της ιδρυτικής συνδιάσκεψης και ανακοινώνει την αποχώρησή της από την οργανωμένη ΛΑΕ.

Ορισμένοι αγωνιστές είναι πιθανό να αναρωτηθούν καλόπιστα, γιατί η Κομμουνιστική Τάση εγκαταλείπει τις εκλεγμένες θέσεις στην ηγεσία της ΛΑΕ και δεν τις αξιοποιεί πολιτικά, όπως έκανε με εκείνες που είχε κατακτήσει στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ.

Η οικοδόμηση μιας Κομμουνιστικής Τάσης μέσα στον παλιό ΣΥΡΙΖΑ από το 2013 μέχρι τις παραμονές της προδοσίας και της διάσπασης, είχε ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο από τη σκοπιά της τακτικής, καθώς εκείνο το κόμμα διέθετε τότε, σ’ έναν βαθμό, πραγματικούς δεσμούς με σημαντικά τμήματα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Μέσα από αυτή την πολιτική τακτική και πάντοτε στη βάση της υπεράσπισης των μαρξιστικών ιδεών και ενός αντικαπιταλιστικού – σοσιαλιστικού προγράμματος, η Κομμουνιστική Τάση έγινε γρήγορα μια πολύ γνωστή συλλογικότητα μέσα στην Αριστερά, απέκτησε δεκάδες νέα μέλη και υποστηρικτές. Είναι βέβαιο δε, πως αν η ηγεσία της Αριστερής Πλατφόρμας δεν εγκατέλειπε χωρίς μάχη τον ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια του Τσίπρα και διεξαγόταν τελικά μια πραγματική εσωκομματική αντιπαράθεση ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα, η πλήρης επιβεβαίωση των θέσεων και των προοπτικών της Κομμουνιστικής Τάσης θα μπορούσε να τη μετατρέψει από μια μικρή σε μια πολύ ισχυρή Τάση.

Αντίθετα όμως προς τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, που διέθετε στις γραμμές των αριστερών μελών και των φίλων του ένα σχετικά ευρύ ακροατήριο για τη διάδοση των ιδεών και του προγράμματος του μαρξισμού, η σημερινή οργανωμένη ΛΑΕ, είναι ξεκάθαρο ότι δεν διαθέτει ένα τέτοιο. Αντίθετα, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, αντιμετωπίζεται με διάχυτη πολιτική δυσπιστία από τη μεγάλη πλειονότητα των πιο πρωτοπόρων και δραστήριων στοιχείων της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Η Κομμουνιστική Τάση δεν ενδιαφέρεται για τις ηγετικές θέσεις σαν αυτοσκοπό. Είναι διαφορετικό μια Τάση να διαθέτει εκλεγμένες θέσεις στο σημαντικότερο κόμμα στην Ευρώπη πριν από λίγα χρόνια και να τις αξιοποιεί για να διαδώσει τις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού και διαφορετικό να διαθέτει τέτοιες θέσεις σε έναν πρόωρα παρηκμασμένο εκλογικό μηχανισμό.

Η Κομμουνιστική Τάση συνεχίζει να έχει στραμμένο το βλέμμα στις μαζικές εργατικές οργανώσεις, που είναι φυσιολογικό, με δεδομένη την παρούσα ιστορική αδυναμία του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού, να κυριαρχούνται διεθνώς από ρεφορμιστικές ιδέες και κάθε είδους συγχυσμένες αντιλήψεις. Όμως η ΛΑΕ δεν είναι σήμερα μια μαζική οργάνωση. Αντανακλά πλέον σε εξαιρετικά αδύναμο βαθμό και πολύ παραμορφωμένα, την πάλη των εργατικών μαζών να αλλάξουν την κοινωνία.

Η ΛΑΕ θα είχε πραγματική πολιτική αξία για την εργατική τάξη, μόνο αν ενσάρκωνε τα στοιχεία που δεν διαθέτουν οι άλλοι δυο σημερινοί φορείς της αντιμνημονιακής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη χώρα. Αν φιλοδοξούσε να διορθώσει από μια συνεπή μαρξιστική σκοπιά τα πολιτικά λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ και αν διέθετε ταυτόχρονα τη μαζικότητα και τους δεσμούς με τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία που δεν διαθέτει έως σήμερα το πολιτικό μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όμως από τη μια πλευρά, το πολιτικό πρόγραμμα που υπερασπίζει η ΛΑΕ είναι απόλυτα δεξιότερο απ’ το πρόγραμμα του ΚΚΕ, σε μια εποχή μάλιστα που το κόμμα αυτό, στο πλαίσιο μιας εξαιρετικά θετικής στροφή τα τελευταία χρόνια έχει οριστικά εξοβελίσει τα «ενδιάμεσα», ανύπαρκτα, ρεφορμιστικά «στάδια», ενώ από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλους τους εργατικούς και νεολαιίστικους χώρους δεν υπολείπονται σε μαζικότητα και αντικειμενικά ως γενική εικόνα, υπερτερούν σε συνέπεια και μαχητικότητα από εκείνες της ΛΑΕ.

Η αποχώρησή μας από την οργανωμένη ΛΑΕ σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να οδηγήσει στην διάρρηξη των πολιτικών δεσμών που μας συνδέουν με τους εναπομείναντες οργανωμένους αγωνιστές της και βέβαια, με όλους εκείνους τους απλούς αγωνιστές που υποστηρίζουν ακόμα τη ΛΑΕ, χωρίς να συμμετέχουν οργανωμένα στις γραμμές της.

Με τους φοιτητές της ΛΑΕ θα συνεχίσουμε την αλληλέγγυα πάλη μέσα από το δίκτυο των σχημάτων των ΕΑΑΚ στις σχολές και τις συνολικότερες αγωνιστικές δραστηριότητες του φοιτητικού κινήματος. Με τους υπόλοιπους, θα συνεχίζουμε να διεξάγουμε κοινή, αλληλέγγυα δράση στον αγώνα για τις ζωτικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Στην πραγματικότητα, απλά αρνούμαστε να δράσουμε για αντιδραστικές ουτοπίες όπως η «προοδευτική καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής» και συνεχίζουμε να παλεύουμε μαζί με αυτούς τους απλούς αγωνιστές της ΛΑΕ στον πραγματικό, προοδευτικό ταξικό αγώνα. Ταυτόχρονα βέβαια, τους καλούμε να είναι στον ίδιο βαθμό απορριπτικοί όπως και εμείς, έναντι αυτών των «πατριωτικών» ιδεών της ηγεσίας της ΛΑΕ. Γιατί αναπόφευκτα, αυτές οι ιδέες θα τείνουν να μετατρέψουν τον πολιτικό φορέα σε σύμμαχο της ευρω-σκεπτικιστικής μερίδας της ελληνικής αστικής τάξης, που μπορεί σήμερα να μην είναι κυρίαρχη, αλλά αναπόφευκτα πάνω στο έδαφος της επιδείνωσης της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού θα είναι ταχύτατα ανερχόμενη και το ίδιο αντιδραστική με την ως σήμερα «φιλοευρωπαϊκή».

Η Κομμουνιστική Τάση συνεχίζει με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και μαχητικότητα τον αγώνα:
– Για τη διάδοση των γνήσιων μαρξιστικών ιδεών στο εργατικό κίνημα και τη νεολαία.
– Για τον επαναστατικό – μαρξιστικό προσανατολισμό των δυνάμεων της αντιμνημονιακής – αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
– Για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο πάλης, που προβλέπει και προωθεί την ενότητα όλων των συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων της εργατικής τάξης που θέλουν να αγωνιστούν πραγματικά ενάντια στην επίθεση του καπιταλισμού, για τις ζωτικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.
– Αρνούμαστε σαν αδιέξοδη και επιζήμια τη δράση με τα συνθήματα του «προοδευτικού καπιταλισμού της δραχμής».
– Απλώνουμε το χέρι της κοινής και αλληλέγγυας δράσης στα μέλη και τους υποστηρικτές της ΛΑΕ στους χώρους δουλειάς, τις εργατικές γειτονιές και τα μαζικά κινήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας.
– Επιδιώκουμε την κοινή και αλληλέγγυα δράση με τις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον αγώνα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου.
– Είμαστε αποφασισμένοι να μετέχουμε μαζί τους σε αναγκαίες, ενωτικές μορφές πολιτικού αγώνα, που θα προωθούν και θα υπερασπίζουν ως επίκαιρο και ζωτικό καθήκον την ανατροπή του καπιταλισμού και την έναρξη του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας, μακριά από ψεύτικες ρεφορμιστικές συνταγές διαχείρισης και ανύπαρκτα στάδια «φιλολαϊκών καπιταλισμών», χωρίς γι’ αυτό τον κοινό αγώνα να θέτουμε κανέναν άλλο όρο, παρά μόνο την κατοχύρωση του δικαιώματός μας να υπερασπίζουμε ελεύθερα τις απόψεις και τις θέσεις που εμείς θεωρούμε ενδεδειγμένες από μαρξιστική σκοπιά, σε πνεύμα συντροφικότητας και αλληλεγγύης για τον κοινό σοσιαλιστικό σκοπό.
– Οργανωθείτε στην Κομμουνιστική Τάση!
– Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!»