Ας πούμε ότι σε λένε Γιώτα κι’ ότι δουλεύεις στη ΜΙΝΕΡΒΑ και το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η απόλυση και το χάος. Τα αφεντικά ετοιμάστηκαν χρόνια πριν γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα. Χρόνια πριν, Γιώτα, όταν εσύ έλεγες πόσο καλά ήταν που δούλευες στη ΜΙΝΕΡΒΑ και δίκιο είχες. Γιατί τότε εσύ είχες έναν αξιοπρεπή μισθό και πολύ σωστά τον είχες. Τα αφεντικά όμως, όχι εξαιτίας κάποιων προβλέψεων, αλλά βάση συγκεκριμένου σχεδίου, ετοιμαζόντουσαν, έφτιαχναν μονάδες παραγωγής στο εξωτερικό, έριχναν τα χρήματα τους αλλού, φούσκωναν λογαριασμούς και καταθέσεις.
Τώρα είμαστε στο παρά πέντε πριν να φουντάρουν τα πάντα και εσύ Γιώτα αναρωτιέσαι τι θα απογίνεις, πως θα γυρίσεις σπίτι χωρίς να έχεις τίποτα στα χέρια, ούτε καν τα λίγα μεροκάματα από το πρόγραμμα εκ περιτροπής εργασίας. Ούτε καν έναν αναξιοπρεπή μισθό στα όρια του εθνικού μισθού που συμφώνησε το κόμμα της Ενωμένης Δεξιάς με τους εργοδότες. Και αυτό το «ούτε καν» είναι σπουδαία υπόθεση, Γιώτα, οι πιτσιρικάδες δεν το καταλαβαίνουν, ακόμα κι αν είναι στο δρόμο από μωρά, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τι πάει να πει χαρτζιλίκι. Είναι οι υποχρεώσεις, το ξέρω, που δεν σε αφήνουν να πεις «ρε άντε γαμηθείτε, εγώ για 5 κατοστάρικα δεν δουλεύω». Είναι οι υποχρεώσεις που σε κάνουν να λες «και τα 5 κατοστάρικα καλά είναι από το τίποτα». Κι εγώ, Γιώτα, μαζί σου είμαι. Και ,όπως κι εσύ, ψάχνω για το νανούρισμα που θα τους αφήσεις ξερούς, όλα τα καθίκια, ξαφνικά στον ύπνο τους.
Αναρωτιέμαι βέβαια, νομίζω και εσύ Γιώτα, τι θα γίνει αν πάμε σε ένα μεγάλο φούντο, αν φουντάρουν δηλαδή τα πάντα. Προφανώς δεν σε μιλάω για τις τράπεζες, για τους εφοπλιστές, για τους εθνικούς εργολάβους και προμηθευτές, για τους λαθρέμπορους πετρελαίου και το υπόλοιπο κακό συναπάντημα. Σε μιλάω για εμάς. Το πράγμα φαίνεται πως πλησιάζει. Οι μισθοί, παρόλο που τους πετσόκοψαν, καθυστερούν όλο και περισσότερο και δουλειές δεν υπάρχουν ούτε για πλάκα, ούτε για δείγμα. Η όλη ιστορία σπάει και πέφτει – σαν μία σκαλωσιά πάνω στα κεφάλια των πολλών καλών ανθρώπων – και τα καθίκια παραμένουν στους πάνω ορόφους της πολυκατοικίας, κοιτάζοντας πως πέφτουν τα σίδερα πάνω σε αυτούς που έχασαν τα σπίτια τους στους πρώτους ορόφους. Και σε εσένα, Γιώτα, που τώρα βρίσκεται στην έξοδο, πρόσφυγας της οικονομικής κρίσης και εσύ. Αλλά μην στενοχωριέσαι, νομίζω πως καιρός ήτανε γι’ αυτή τη μετακόμιση, έξωση, πες ό,τι θες. Μοιάζει να μας πετάνε στο δρόμο, όμως, Γιώτα, αν το δεις αλλιώς, φεύγουμε από μόνοι μας.
Θα σε προσγειώσω όμως φιλενάδα. Ο Ευάγγελος – άντε γαμήσου εργατιά – Βενιζέλος είναι, μάλλον, ο πλέον αποτυχημένος πολιτικός στην Ελλάδα. Όμως μέσα στη μούρλα του, νομίζω, πως είπε κάτι σωστό. Η Αριστερά, ο Ευάγγελος μιλούσε μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά εγώ το γενικεύω, έχει στρατηγικό αδιέξοδο. Επιμένει σε όλες τις εκδοχές της, κυρίως σε αυτές της «εθνικής λύσης», στο ότι ο κόσμος που ξεσπιτώθηκε πρέπει να γυρίσει στη γαμωπολυκατοικία. Συνεχίσει να αντιλαμβάνεται λάθος το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», πιστεύει δηλαδή ότι είναι εφικτή η αλλαγή αυτού του κόσμου και δεν σχεδιάσει τη δημιουργία ενός «άλλου» κόσμου για τους ξεσπιτωμένους, για τους πρόσφυγες αυτής της οικονομικής κρίσης. Το ελπιδοφόρο είναι πως σε αυτή την αντίληψη εντοπίζονται ρωγμές, προς το παρόν μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ, ίσως γιατί έχει φορτωθεί την ευθύνη του 27%. Εντάξει, οι περισσότεροι βαράνε ντέφια, πολλοί όμως έχουν αρχίσει να γκρεμίζουν τον ισχυρισμό του Ευάγγελου περί αδιεξόδου. Και το γκρέμισμα δεν είναι δουλειά των ειδικών, μπορεί ο καθένας/η καθεμιά να γκρεμίσει και όσο γκρεμίζει να σκέφτεται πως στην τελική και το χτίσιμο δεν είναι και τόσο δύσκολο. Τα πράγματα θα αλλάξουν, Γιώτα, κι αν σε πάρει από κάτω κοίτα να σηκωθείς ξανά και τίποτα να μην σε κρατήσει κάτω. Το ακούς, παίζει το τραγούδι μας…
