Ευρείς φιλοσοφικούς συνειρμούς προκαλεί ως τα σήμερα ο τρόπος φέρεσθαι και λειτουργίας της λεγόμενης «κάστας» των ρεμπετών σαν κύτταρου κοινωνικά υπάλληλου στην ευρύτερα διαμορφωμένη μετά το 1930 νεοελληνική κοινωνία.

Ακόμα κι’ αυτός ο Καστοριάδης-αν ζούσε σήμερα-θα τους πρόβαλε ενδεικτικά σαν κυρίαρχα και αποδεικτικά πρότυπα αυτονομίας ατομικής μα και συλλογικής ,όπως περίτρανα την διακήρυξε και σαν όρο και την λάτρευε στα τελευταία του χρόνια .

  Ήταν, λειτουργούσαν λοιπόν αυτόνομα κοινωνικά οι ρεμπέτες; Ναι λειτουργούσαν.Σεβόμενοι ένα μίνιμουμ κοινωνικών κανόνων εξουσίας ,θεσμοθετημένων κατά πως βόλευε την τότε κατάσταση, και βέβαια λειτουργούσαν αυτόνομα.Ουδέποτε υπήρξαν συμπαθούντες του «Αντισθενικού» μέτρου. Ουδέποτε αποπειράθηκαν να προσβάλλουν την εξουσία επί σκοπώ.Μέσα από βιώματά τους εντόπιζαν αδικίες και κοινωνικές ανισότητες,τις οποίες και καυτηρίαζαν ,αποτυπώνοντάς τες στα τραγούδια τους..Ασκούσαν δηλαδή δομική κατα τον τρόπο τους κριτική στις ακρότητες, ανισορροπίες και αυθαιρεσίες των εξουσιαστών .

Μετά το 1944, οπότε και τό σπέρμα της φιλελεύθερης ολιγαρχίας άρχισε να γονιμοποιείται και στην πατρίδα μας (σήμερα δυστυχώς γιγαντώθηκε πανευρωπαικά και τα αποτελέσματα τα ζούμε),οι ρεμπέτες ηταν που μέ κάποιου άλλου είδους παραγωγή αντιστάθηκαν.Συνεπώς ουδέποτε θσ μπορούσαν να «σφραγισθούν» σαν πολίτες συμπαθούντες είτε τα μαρξιστικά η άλλα πρότυπα.Κατα μείζονα λόγο τα καπιταλιστικά. Αυτά σε πείσμα όσων ερευνητών η άλλων που ασχολούνται με το αντικείμενο και τους κατέτασαν κατά πως τους βόλευε. Και βέβαια αγαπούσαν την πατρίδα τους και οι περισσότεροι πολέμησαν γι’ αυτήν .

Και βέβαια συμπαραστάθηκαν σε εβραιογενείς που τότε και από πρίν ηταν στο στόχαστρο των ναζί. Κατ’ αυτόν συνεπώς τον τρόπο, προσδιόριζαν πλαίσιο επικράτησης ει δυνατόν περισσότερης κοινωνικής δικαιοσύνης.Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί.

Και ο Αξελός γι’ αυτό θα τους τιμούσε ,ασχετε πως υπήρξε αντιπαθών στα τουρκοτράγουδα ,όπω ελεγε. Αλλά ποια τουρκοτράγουδα; Μέχρι το1929 τα σαντουροβιόλια ,οι σμυρνέικοι και πολίτικοι τρόποι εκφοράς ατόνησαν .Ηρθε όμως το πειραιώτικο ρεμπέτικο και όλα αυτά,σχεδόν τα  εξάλειψε.Μουσικοιστορικά είναι γεγονός αναμφισβήτητο και αποδειγμένο.Ποιός όμως μπορεί να διαχωρίσει, να αποκόψει από το μυαλό του οποιουδήποτε ανθρώπου βιωματικά δεδομένα,αλήθειες η ακούσματα;Ποιός μπορεί να του υπαγορεύσει με ποιόν τρόπο θα τα εκφράσει;

Αυτοί οι λαικοί ανθρωποι μπορεί να είχαν  λειψή μόρφωση οι περισσότεροι.όμως διαμόρφωσαν θετικώτατα κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού.Ησαν μουσικοφιλόσοφοι.!..

Ηρθαν όμως κάποιοι κριτές,επικριτές,αυστηροί και διαπρήσια διαφωνούντες με το μουσικό ρεμπέτικο ύφος που στο βωμό του κέρδους και της εμπορικότητας και ελαφρά τη καρδία, αλλίωσαν,λεηλάτησαν ,κατασυκοφάντησαν ενα σπουδαίο κεφάλαιο ,ενα ανεπανάλληπτο πλούτο -υποθήκη του νεοελληνικού πολιτισμόυ.

 Και ενώ ,ακόμα και σήμερα σε συζητήσεις η διάφορες σχετικές ημερίδες οι διάφοροι ημιμαθείς ,ειδήμονες και μη μουζικάντες η μουσικοασχολούμενοι φθάνουν ακόμη και να …καταρώνται το ρεμπέτικο,στο ταμείο τους ,στον «μπεζαχτά» αποδεικνύονται αισχροί,κυνικοί εκμεταλλευτές του είδους.Αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι είναι:»Το λάδι δεν το τρώμε , μα τον Λαδά τον σκοτώνουμε».-!….