Ο Χαβιέρ Μιλέι και η αντιδραστική ριζοσπαστικοποίηση της Δεξιάς
Ο νέος πρόεδρος της Αργεντινής έχει στο πλευρό του την παραδοσιακή Δεξιά, στην οποία είναι αναγκασμένος να βασιστεί. Επίσης, εξυπηρετεί τις ΗΠΑ, μιας και τάσσεται ανοιχτά στο πλευρό τους, καταγγέλλει Κίνα και Ρωσία, στηρίζει άνευ όρων το Ισραήλ, ενώ έχει προαναγγείλει και την ακύρωση της ένταξης της χώρας του στην ομάδα των BRICS.
Ο Μιλέι αυτοπροσδιορίζεται ως «αναρχο-καπιταλιστής». το πρόγραμμά του είναι η απόλυτη «ελευθερία» της αγοράς, ακόμα και αν αυτή αφορά την αγοραπωλησία ανθρώπινων οργάνων. Οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους θεωρείται από τον Μιλέι ως «κομμουνισμός», ενώ υπόσχεται την κατάργηση ακόμα και της κεντρικής τράπεζας. Διακηρύσσει την πλήρη ιδιωτικοποίηση υγείας, παιδείας, ασφάλισης και μια σαρωτική αντεργατική μεταρρύθμιση. Το πρόγραμμα και η ρητορική του κάνουν ακόμα και τον Τραμπ ή τον Μπολσονάρο να μοιάζουν μετριοπαθείς και ο πολιτικός σεισμός στο Μπουένος Άιρες στέλνει κύματα σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ο Μιλέι εκφράζει ένα ρεύμα αντιδραστικής ριζοσπαστικοποίησης της Δεξιάς με νέα χαρακτηριστικά. Δεν βασίζεται στον θρησκευτικό σκοταδισμό ή σε εκκλησιαστικές οργανώσεις — άλλωστε, σύμφωνα με τον ίδιο, ακόμα και ο Πάπας Φραγκίσκος είναι «κομμουνιστής». Δεν βάζει στο στόχαστρο τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, τα οποία θεωρεί ατομικές επιλογές, αν και υπόσχεται περιορισμό των αμβλώσεων (στο όνομα της «ελευθερίας» του εμβρύου). Εχθρεύεται καθετί συλλογικό, κάθε μορφή αλληλεγγύης, ως καταπίεση της «ελευθερίας του ατόμου». Ο «αναρχο-καπιταλισμός», ένα περιθωριακό πολιτικό ρεύμα, μετατράπηκε σε επαγγελία «απελευθέρωσης» της Αργεντινής από τα δεσμά του «κρατισμού», ο οποίος, σύμφωνα με τον Μιλέι, είναι υπεύθυνος για τα δεινά της χώρας.
Στην οικονομία έχει, ωστόσο, μια λύση από τα παλιά: τη δολαριοποίηση σε αντικατάσταση του υποτιμημένου πέσο. Υπενθυμίζεται πως η Αργεντινή είχε προχωρήσει σε αυτό το μέτρο και στη δεκαετία του ’90, με αποτέλεσμα την οικονομική ασφυξία, τη χρεοκοπία και, τελικά, την έκρηξη του «Αργεντινάζο», μιας εξέγερσης που άνοιξε τον δρόμο σε μια νέα εκδοχή του περονισμού, σε σύμπλευση με τη ροζ παλίρροια της Λατινικής Αμερικής. Είκοσι χρόνια μετά, ο σύγχρονος περονισμός κυβερνούσε μέχρι σήμερα για λογαριασμό του ΔΝΤ, επιδεινώνοντας τη φτώχεια και την ανέχεια και αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο σε βάρος των εργαζομένων.
Ο Μιλέι είχε την απόλυτη στήριξη της παραδοσιακής Δεξιάς στον δεύτερο γύρο, καθώς η υποψήφιά της, Πατρίσια Μπούλριτς, είχε καταποντιστεί, ως κομμάτι και αυτή του πολιτικού συστήματος που για τον λαό θεωρείται υπεύθυνο για τη φτωχοποίηση. Καθώς, δε, ο νέος πρόεδρος δεν έχει δικούς του κυβερνήτες ή δημάρχους, ούτε ισχυρή παρουσία στη βουλή και το κογκρέσο, πρακτικά θα συγκυβερνήσει με τα κόμματα της Δεξιάς.
Αυτό σηματοδοτεί ήδη μια λείανση ακραίων πτυχών του προγράμματός του. Για να προωθήσει, δε, την ατζέντα του, θα καταφύγει σε έναν συνδυασμό κοινοβουλευτικών συμφώνων, διαταγμάτων και ίσως δημοψηφισμάτων.
Ένταση του αντικομμουνισμού και σκληρή επίθεση κατά του λαού και του κινήματος των «πικετέρος»
Αναμφίβολα, έχει στο πλευρό του τις ΗΠΑ, καθώς βασικό σημείο της πολιτικής του είναι η τοποθέτηση της Αργεντινής στο στρατόπεδο της Δύσης (και του Ισραήλ), με σφοδρή επίθεση προς τα «κομμουνιστικά, αυταρχικά και ανελεύθερα κράτη», την Κίνα, τη Ρωσία και τη Βραζιλία του Λούλα. Έχει δηλώσει, ανάμεσα στα άλλα, ότι θα ακυρώσει την είσοδο της Αργεντινής στην ομάδα των BRICS, η οποία είχε υπογραφεί από τον απερχόμενο πρόεδρο μόλις δυο μήνες πριν και είναι προγραμματισμένη για την 1η Γενάρη. Όμως, καθώς η οικονομία της Αργεντινής είναι πλέον πολύ πιο συνδεδεμένη με αυτή της Κίνας και της γειτονικής Βραζιλίας, η αλλαγή στρατοπέδου δεν θα είναι καθόλου εύκολη σε συνθήκες που προμηνύουν νέες κοινωνικές εκρήξεις.
Η εμφάνιση του Μιλέι ήταν η απάντηση τμημάτων της αστικής τάξης για να διοχετευθεί η συσσωρευμένη λαϊκή οργή. Η Βανίνα Μπιάσι, εκλεγμένη πλέον σύμβουλος στο Μπουένος Άιρες με το αριστερό Μέτωπο FIT-U, σε συνέντευξη της στο Πριν τις παραμονές του πρώτου γύρου των εκλογών, διαπίστωνε ότι ο περονισμός είχε προσφέρει στον Μιλέι πολλούς πόρους, νομική βοήθεια, μηχανισμό, ακόμη και υποψηφίους. Ο Μάσα, στην ομιλία αποδοχής της ήττας του, έδειξε πρόθεση συνεργασίας, στο πνεύμα της «εθνικής ενότητας» που επιβάλλουν οι συμφωνίες με το ΔΝΤ, αλλά και της «κοινωνικής ειρήνης» που ρυθμίζει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία ελέγχεται ακόμα από τον περονισμό. Άλλωστε και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του δεξιού Μάκρι (2016-2020), το κόμμα των περονιστών είχε ψηφίσει περισσότερους από 100 νόμους στο Κογκρέσο. Στη μεταβατική περίοδο μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου, όταν και θα αναλάβει ο Μιλέι, διαφαίνεται μια συμφωνία σχεδόν όλου του αστικού πολιτικού σκηνικού, στο πλαίσιο συνθηκών χρεοκοπίας, με αρνητικά αποθεματικά, με το τραπεζικό σύστημα βαριά εκτεθειμένο σε ένα μη διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος και με την απειλή υποτίμησης του πέσο, ακόμη και αν ο Μιλέι αναβάλει την πρότασή του για δολαριοποίηση.
Ο λαός και η εργατική τάξη της Αργεντινής, από την πλευρά τους, έχουν μπροστά τους σκληρές μάχες, καθώς ο Μιλέι έχει δηλώσει δημόσια ότι θα κινηθεί κατασταλτικά κατά του ισχυρού κινήματος των «πικετέρος» (ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων). Οι υποστηρικτές του απειλούν ανοιχτά τους ηγέτες και τις οργανώσεις των «πικετέρος» και των ταξικών συνδικάτων και πλέον –με την ισχύ της κρατικής καταστολής– η επίθεση θα ενταθεί. Το Κόμμα Εργασίας (Partido Obrero) σε ανακοίνωση του μετά την επικράτηση του Μιλέι, καλεί σε δράση για την υπεράσπιση των λαϊκών αναγκών. «Είναι ξεκάθαρο ότι η υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών αιτημάτων απαιτεί διαβούλευση με συνελεύσεις σε όλους τους χώρους εργασίας και σπουδών, για να ενωθούν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι μαζί με όλο το λαό για να αντιμετωπίσουν αυτή την αντιδραστική και αντεργατική κυβέρνηση», καταλήγει η ανακοίνωση.
Παναγιώτης Ξοπλίδης
Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ στις 25-11-2023
