Το «τελευταίο αντίο» είπαν σε κλίμα συγκίνησης το μεσημέρι της Τετάρτης 7 Σεπτέμβρη 2016 στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Λαμίας συγγενείς, συνάδελφοι και φίλοι στη φιλόλογο και λογοτέχνη Στέλλα Πουγκακιώτη που έφυγε ανεπάντεχα από κοντά μας. Η ταφή της έγινε στη γενέτειρά της την Υπάτη.
Την μοναδικότητα της σαν εκπαιδευτικό, την βαθειά καλλιέργεια της, την αγάπη της στους μαθητές και το ήθος της σαν άνθρωπο τόνισε στο σύντομο χαιρετισμό της η εκπρόσωπος των συναδέλφων της από το 4ο Λύκειο Λαμίας όπου η Στέλλα υπηρέτησε με αφοσίωση την εκπαίδευση για πολλά χρόνια.
Ιδιαίτερη ήταν η συγκίνηση όταν η Κική Νικοπούλου εκ μέρους του «Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων» του οποίου η Στέλλα ήταν ιδρυτικό μέλος , διάβασε τους αποχαιρετιστήριους στίχους που μας άφησε η ποιήτρια Στέλλα Πουγκακιώτη.
Μια βροχή στυφή κι ανελέητη
δέρνει απ΄το πρωί τούτη τη γκρίζα πολιτεία.
Φτωχές σαν κατοχικό συσσίτιο οι λέξεις
κι ασήμαντοι οι ποιητάρηδες.
Οι χρυσοκλωστές γίνηκαν κουβάρι.
Τώρα… αρχίζει η έκπληξη….
Η καρδιά μου έσπασε. Απ’ ολούθε
πετιούνται αστέρια και σύγνεφα,
ποτάμια και πέλαγα, πασχαλιές και μάτια εχθρικά,
έτοιμα να με καταβροχθίσουν στο σύθαμπο.
Δεν προφταίνω…. Ματώνομαι συνέχεια…
Πρέπει να κρύψω τον πόνο μου,
έστω και με μια αποτυχημένη απόπειρα ποίησης.
Κλείνω τα μάτια μου…
Δεν υπάρχει ουτ΄αναμονή ούτ’ ανάμνηση…
Μισοφευγάτο και ετούτο το φθινόπωρο…
Ύστερα από τόσους αιώνες,
αφού ξόρκισα το κακό,
έρχομαι τώρα στο φτωχικό καλύβι της ψυχής μου….
δεν έχω και που αλλού να πάω….
Δεν θα υπάρξουν πια ούτ΄αμοιβές ούτε τιμήματα….
Γιατρεύτηκα απ΄αυτά….
Έχει πολύ κόσμο εδώ, πολύ ήλιο.
Πάω ν’ αλλάξω πατρίδα.
