Σαράντα έξι χρόνια από το Νοέμβρη του ’73 και τα συνθήματά του, τα προτάγματα που έθετε ποτέ δεν ήταν πιο άμεσα, τραγικά επίκαιρα και προφανή: «Ψωμί Παιδεία Ελευθερία», «Ζήτω η εθνική ανεξαρτησία», «Γενική απεργία», «Δεν περνάει ο φασισμός», «Λαέ πολέμα σου πίνουνε το αίμα», «η νίκη είναι δική μας», «Λαέ, λαέ ή τώρα ή ποτέ», «Έξω οι Αμερικάνοι».

Για πρώτη φορά στην ιστορία των μαζικών κινημάτων της σύγχρονης Ελλάδας, η εξουσία της απόφασης βρισκόταν διαρκώς στα χέρια εκείνων που αναλάμβαναν το ρίσκο της εφαρμογής της. Αυτοοργάνωση, αντίσταση, ανατροπή. Αυτά είναι τα προτάγματα και σήμερα που από τα διατάγματα της χούντας φθάσαμε στα μνημόνια. Διατάγματα σιωπής και τρόμου εκείνα, μνημόνια εκβιασμών, εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, εξαθλίωσης και ανεργίας αυτά εδώ, παρά τις κυβερνητικές κορώνες περί δήθεν «τέλους» των μνημονίων.

Η ακριβότερη τιμή που μπορεί να αποδοθεί στον αγώνα των φοιτητών το Νοέμβρη του 73 που πυροδότησε το λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στη χούντα, είναι η αντίσταση στις πολιτικές της ακραίας φτώχειας και του στραγγαλισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων, της τρομοκρατίας και της καταστολής. Αντίσταση στην πολιτικής αυτή που υποθηκεύει το μέλλον της κοινωνίας, ισοπεδώνει τα όνειρα της νεολαίας και συνεχίζει να ποδοπατά τα δικαιώματα των εργαζομένων, με σειρά αντεργατικών και αντιλαϊκών νομοσχεδίων και επιβάλει το δόγμα νόμος και τάξη.

Τιμούμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Το νόημά της δικαιώνεται μέσα από τους αγώνες για κοινωνική ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, ανατροπή της πολιτικής της εξάρτησης και της λιτότητας. ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, τον πόλεμο.