Επειδή η γνώση της ιστορίας αποτελεί φάρο στην πορεία ενός λαού, σκόπιμο θεωρώ να θυμίσω πως πριν από μισό και πλέον αιώνα, τον Ιούλιο του 1965 ομάδα βουλευτών της “Ένωσης Κέντρου”, υπό την καθοδήγηση του παλατιού, αποστάτησαν από το κόμμα τους, συντάχθηκαν με τη δεξιά ΕΡΕ και έριξαν την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Γνωστά τα ονόματα αυτών.

Ακολούθησε η ταραγμένη περίοδος 1965-67. Τις αναμενόμενες εκλογές του Μαίου του 1967 “πρόλαβε” το πραξικόπημα των συνταγματαρχών (γέννημα του παρακράτους της δεξιάς). Η δικτατορία που επιβλήθηκε και διατηρήθηκε και με την ανοχή μεγάλης μερίδας της δεξιάς παράταξης, ήταν αυτή που τον Ιούλιο του 1974 σχεδίασε και πραγματοποίησε το πραξικόπημα ανατροπής του εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου. Δόθηκε έτσι το πρόσχημα στην Τουρκία (ως εγγυήτριας δύναμης της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου) να εισβάλλει στην Κύπρο και να καταλάβει το 38% του εδάφους της, παραμένοντας εκεί έως σήμερα.

Η περίοδος αυτή ολοκληρώθηκε με την κατάρρευση της δικτατορίας ύστερα και από τον αντιδικτατορικό αγώνα κυρίως των νέων, και την επάνοδο της χώρας στην κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Σήμερα σε μια ταραγμένη και ρευστή περίοδο, με τη χώρα μας σε δύσκολη κατάσταση, με την ακροδεξιά σε άνοδο, τα κάθε μορφής ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους αναφέρονται επιλεκτικά στα γεγονότα που χάραξαν την πορεία της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Γιατί άραγε; για να “μην οξυνθούν οι αντιπαραθέσεις” ή μήπως για να ξεχαστούν πολιτικά πρόσωπα, ευθύνες και μοιραία λάθη.

Η αναφορά σε όλα τα ιστορικά γεγονότα κι όχι επιλεκτικά, είναι πάντα αναγκαία για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, την ιστορική συνέχεια του λαού και την συναγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων ώστε να αποφευχθούν νέα λάθη.