Με το άρθρο 163 “Διαδικασία απαλλοτρίωσης για Αιολικούς Σταθμούς” του πολυνομοσχεδίου του Υπουργείου Περιβάλλοντος, οι σταθμοί αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας (μπαταρίες-συσσωρευτές) εξομοιώνονται με τα έργα ΑΠΕ και χαρακτηρίζονται ως δημόσιας ωφέλειας.

Ειδικότερα ορίζεται πως “Σταθμοί παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από Α.Π.Ε. ή/και σταθμοί αποθήκευσης, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται τα έργα δικτύων μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας, κατασκευής υποσταθμών, οδοποιίας, και εν γένει κάθε κατασκευής που αφορά στην υποδομή, εγκατάσταση και λειτουργία σταθμών ηλεκτροπαραγωγής από Α.Π.Ε. ή/και σταθμών αποθήκευσης, συμπεριλαμβανομένων των γηπέδων ασφαλείας του άρθρου 21, χαρακτηρίζονται ως δημόσιας ωφέλειας που εξυπηρετούν, εκτός των άλλων, τη δημόσια ασφάλεια και υγεία και έχουν θετικές επιδράσεις πρωταρχικής σημασίας για το περιβάλλον, ανεξάρτητα από τον φορέα υλοποίησής τους..”

Ούτε λίγο ούτε πολύ, παρέχεται πλέον η δυνατότητα εγκατάστασης των σταθμών αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας, σε δάση, δασικές και αναδασωτέες εκτάσεις.

Έως σήμερα, για τη συγκεκριμένη κατηγορία έργων δεν έχουν θεσμοθετηθεί κριτήρια και προϋποθέσεις ως προς την περιβαλλοντική χωροθέτησή  αλλά και την αξιολόγηση των επιπτώσεων τους  στο περιβάλλον.

Απουσιάζει οποιοδήποτε εθνικό ή περιφερειακό εγκεκριμένο πλαίσιο χωροταξικού σχεδιασμού και ανάπτυξης στο οποίο να περιλαμβάνονται ως έργα σταθμοί αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας. Με δυο λόγια δεν έχουν θεσμοθετηθεί συγκεκριμένοι κανόνες, κριτήρια και ειδικότερες προϋποθέσεις χωροθέτησης τους σε συνάρτηση με τη φυσιογνωμία, τη φέρουσα ικανότητα και το ιδιαίτερο περιβάλλον των περιοχών εγκατάστασης.

Τον Ιούνιο του 2022, η έκθεση της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής υπογράμμιζε για τον Ν.4951/2022 ότι:

“υπό το φως των ανωτέρω, θα ήταν ενδεχομένως σκόπιμο οι υπό ψήφιση διατάξεις του παρόντος άρθρου να περιλαμβάνουν το πλαίσιο των κριτηρίων και προϋποθέσεων σχετικά με την προηγούμενη περιβαλλοντική χωροθέτηση και αξιολόγηση των επιπτώσεων στο περιβάλλον τόσο ως προς την συμπερίληψη των σταθμών αποθήκευσης ΑΠΕ όσο και ως προς την συμπερίληψη των εν λόγω εγκαταστάσεων των σταθμών ΑΠΕ και ΣΗΘΥΑ σε δασικές εκτάσεις, αρχαιολογικούς χώρους, οικισμούς, παραδοσιακούς οικισμούς, στον αιγιαλό, στην παραλία, στις θαλάσσιες εκτάσεις ή ακόμη και στον πυθμένα της θάλασσας.”

Η λειτουργία των σταθμών αποθήκευσης βασίζεται κατά κύριο λόγο στη χρήση συσσωρευτών(μπαταριών) και μάλιστα στην εγκατάσταση ενός μεγάλου αριθμού μπαταριών ιόντων λιθίου.

Σύμφωνα με την σχετική βιβλιογραφία α) οι μπαταρίες λιθίου έχουν μεγάλη συγκέντρωση ισχύος σε μικρό όγκο, γεγονός που αυξάνει την πιθανότητα φωτιάς και δημιουργεί κινδύνους από την εναπομείνασα ενέργεια, τη διαφυγή τοξικών αερίων και αυξημένη ισχύ της φωτιάς. Σε αντίθεση δε με τους πιο συμβατικούς τύπους συσσωρευτών είναι ευάλωτες σε θερμική φυγή η οποία μπορεί να ξεκινήσει από έναν συσσωρευτή με ορισμένες ελαττωματικές κυψέλες, από μηχανικές αστοχίες και προσκρούσεις ή από υπέρταση προκαλώντας την έκλυση  υψηλών θερμοκρασιών, αερίων και πιθανή εκρηκτική διάσπαση της κυψέλης με αποτέλεσμα την πρόκληση πυρκαγιάς.

Οι φωτιές σε συσσωρευτές χαρακτηρίζονται ως ισχυρής έντασης και δύσκολες ως προς την κατάσβεσή τους.

Τυχόν δε διαρροή αυτών των χημικών-τοξικών ουσιών σημαίνει αυτόματα την δραματική υποβάθμιση του περιβάλλοντος δίχως δυνατότητα αποκατάστασης καθώς θα επέλθει μόλυνση και ποιοτική υποβάθμιση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων..

Επομένως καθίσταται σαφές ότι η ανεξέλεγκτη εγκατάσταση και λειτουργία μέσα σε δάση μεγάλου αριθμού συσσωρευτών με εύφλεκτα χημικά σε συνδυασμό με την παντελή απουσία κανονιστικού πλαισίου πυροπροστασίας και διαχείρισης των εν λόγω υλικών, μετά το πέρας λειτουργίας τους, αποτελεί πράξη επικίνδυνη και εγκληματική εις βάρος του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής μας.

Πολλώ δε μάλλον σε αντιδιαστολή με τη δασική νομοθεσία που προβλέπει αυστηρούς όρους και περιορισμούς σε ό,τι αφορά την αποθήκευση εύφλεκτων υλικών.

Εν κατακλείδι τα συγκεκριμένα έργα αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας αντίκεινται στο  Συνταγματικά κατοχυρωμένο καθεστώς αυξημένης προστασίας των δασών μας.

Αλήθεια, ακόμη αναρωτιόμαστε, αν οι ζωές μας μετράνε;