Το λεωφορείο έφθασε στο Καρπενήσι νυχτώνοντας για τα καλά. Δευτέρα βράδυ, 13 Ιουλίου. Μόνος, στην ανατολική άκρη της πόλης, με το βαρύ σακίδιο και τα μπατόν. Πρέπει κάτι να αποφασίσω. Ξεκινώ ανοίγοντας το GPS στη διαδρομή/αρχείο «Καρπενήσι – Κρίκελλο» του Μονοπατιού Ε4. Πρώτη φορά χρησιμοποιώ GPS, δανεικό κι αυτό από το Χρίστο, «δανεικές» και οι διαδρομές από την Ζοζεφίνα. Μου δείχνει μόνο την κατεύθυνση. Λεπτομέρειες τίποτα. Σημάδια και ταμπέλες δεν υπάρχουν. Το σκοτάδι δεν βοηθάει, είναι πολύ μαύρο.
Περνάω τον περιφερειακό της πόλης, ανατολικά από τον λόφο του Αγίου Δημητρίου στα φανάρια, και στα τελευταία σπίτια ζητάω νερό από την κυρία που ποτίζει τα λουλούδια της. Μου λέει: «στην κατεύθυνση αυτή υπάρχουν στάβλοι με σκυλιά αυτή την ώρα». Γυρίζω πίσω με σχετική απογοήτευση, γιατί είχα την ελπίδα ότι θα μπορούσα να προωθηθώ και να κοιμηθώ σε κανένα εκκλησάκι προς τη Μυρίκη. Οι κωλοφωτιές σώζουν την ψυχολογία μου. Είχα χρόνια να δω πυγολαμπίδες. Η εκκλησία, που είχα σταμπάρει προηγουμένως για να κοιμηθώ, είναι κλεισμένη ολόγυρα με ψηλά κάγκελα. Περνάω το γήπεδο από το πλάι και πάω κατευθείαν στο ΚΤΕΛ. Έχει παγκάκι, φως και… θόρυβο. Θα δούμε. Παριστάνοντας τον άστεγο ανοίγω τον υπνόσακο και κάνω πως κοιμάμαι Περνούν αυτοκίνητα μπροστά, αλλά κανείς δεν με ενοχλεί. Ήταν να το ζήσω κι αυτό. Μια νύχτα «άστεγος» στο παγκάκι έξω από το ΚΤΕΛ Καρπενησίου. Μια νύχτα εφιαλτική…
Έτσι ξεκίνησε μια πεζοπορία έξι ημερών, μια πορεία μοναχική. Χωρίς πολλά «προαπαιτούμενα», αλλά με πολλά εφόδια. Κυρίως τις εμπειρίες των παιδικών χρόνων και των χρόνων της εφηβείας στο χωριό, στα Πετράλωνα στον τόπο που γεννήθηκα, τις εμπειρίες της εξοχής και της φύσης στην ορεινή Ευρυτανία. Εφόδιο η εμπειρία του ορειβάτη και του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων και της αντοχής των πολλών ωρών. Είχα υπολογίσει τα 150 περίπου χιλιόμετρα της διαδρομής και τις 12-14 ώρες την ημέρα περπάτημα και υπολόγιζα να είμαι στους Δελφούς ή το Σάββατο βράδυ ή την Κυριακή μεσημέρι. Μιας διαδρομής που αποτελεί μέρος του πασίγνωστου σε ορειβάτες και πεζοπόρους Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4. Έφθασα στους Δελφούς την Κυριακή το μεσημέρι, στις 2μμ
Οφείλω αυτή την απόφαση στη Ζοζεφίνα, την φίλη μας από την Ολλανδία, η οποία μας έλεγε ότι Ολλανδοί τουρίστες κάνουν το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι Ε4 από το Καρπενήσι μέχρι τους Δελφούς. Η ίδια ξεκίνησε μόνη της από τη Νέα Βίνιανη και έφθασε μέχρι τον Αθανάσιο Διάκο. Έτσι γεννήθηκε και η δική μου ιδέα. Ήταν μια γρήγορη σχετικά επιλογή, αλλά και μια δύσκολη απόφαση να αφήσεις την καθημερινότητα, να αφήσεις τις δουλειές και τις πολιτικές εξελίξεις – που είναι στο κόκκινο – και να πάρεις τα πόδια σου για να γνωρίσεις αυτές τις κρυμμένες ομορφιές της άλλης Ελλάδας. Τελικά ήταν μια ωραία εμπειρία που δεν περιγράφεται. Ευχάριστη, αποκαλυπτική και διασκεδαστική, αλλά και επίπονη, κουραστική και με πολλά εμπόδια… γενικά ανεπανάληπτη. Γιατί, «Τίποτα δεν επιστρέφει, τίποτα δεν επαναλαμβάνεται, γιατί όλα είναι πραγματικά»[Φερνάντο Πεσσόα]
«Όσο πεζή κι αν μοιάζει μια ενέργεια, αν επιμείνεις και της δώσεις διάρκεια χρόνου, θα γίνει μια καθαρά πνευματική πράξη, στα όρια του διαλογισμού» γράφει ο μαραθωνοδρόμος Χαρούκι Μουρακάμι στο βιβλίο του «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο». Χρειάζεται και μια υπέρβαση, να είσαι μόνος σου στα δύσβατα εγκαταλειμμένα ορεινά μονοπάτια και να περπατάς έξι μέρες και μάλιστα με φουσκάλες στα πέλματα, χωρίς καμιά υποστήριξη και να πρέπει όλα να τα κανονίζεις μόνος σου. Η διαπίστωση είναι ότι καλύτερα διαχειρίζεται κανείς το χρόνο και την κούραση όταν είναι μόνος του. Η κούραση πολλαπλασιάζεται, όταν πρέπει να μοιράζεσαι κάποιες ακραίες καταστάσεις, όταν πρέπει να σκέφτεσαι και τον σύντροφο ή τους συντρόφους σου, να μην υπερβάλεις, μην τυχόν και κρύβουν την κούρασή τους, μήπως πρέπει να σταματήσεις ή να μην σταματήσεις, να μοιραστείς τις ανάγκες και τις δυνατότητες με τους άλλους. Όταν είσαι μόνος σου, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, έχεις καλύτερη διαχείριση της κούρασης, του χρόνου, της αυτοσυγκράτησης, του στόχου. Αρκεί να νοιώθεις ότι «το έχεις» πραγματικά και δεν είναι τόσο «βουνό» για σένα. Όμως η «συνταγή» είναι: ποτέ μόνος σου στο βουνό, το λιγότερο τρεις. Αν κάποιος πάθει κάτι, ο ένας να μείνει μαζί του και ο άλλος να τρέξει να ειδοποιήσει. Γιατί ποτέ δεν μπορεί να είσαι σίγουρος με τα κινητά, αν και το 112 λένε πιάνει παντού.
Φοβάμαι ότι θα θεωρηθούν «φλυαρίες» πολλά από όσα θα διαβάσει ο αναγνώστης σε τόσες σελίδες με τις λίγες φωτογραφίες. Μπορεί να μη λέει πολλά, αλλά προσπάθησα να διατηρήσω μια ροή και, με αρκετούς δισταγμούς, να περιορίσω το κείμενο σε λογικά πλαίσια, γιατί συνεχώς «έφευγε». Για τα χωριά είναι ίσως τα λιγότερα που θα μπορούσα να γράψω, γιατί σήμερα μέσα από το διαδίκτυο ο καθένας μπορεί να βρει πολλές και τεκμηριωμένες πληροφορίες. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ανέτρεξα στο διαδίκτυο. Και ύστερα, δεν είχα το χρόνο να μείνω στο κάθε χωριό περισσότερο για να αποτυπώσω πράγματα και πληροφορίες με την προσωπική εμπειρία
