του Tim Russo (μετάφραση Filistina)

Μόνο η ηχώ  της βροχής, που έπεφτε στους λιθόστρωτους δρόμους των  Τσιάπας, ακουγόταν. Οι τουρίστες από όλο τον κόσμο που περίμεναν  το τέλος του κόσμου στο κέντρο του πολιτισμού των Μάγια, εξεπλάγησαν από την σιωπηλή πορεία  των, πάνω από 40.000 μασκοφόρων Μάγια Ζαπατίστας.

Ένας αμυδρός ήχος από κλάμα  μωρού ακουγόταν κατά καιρούς από μια  πλαστική θήκη στην πλάτη ένός μασκοφόρου Ζαπατίστα  στις ατελείωτες σειρές των Μάγια ανταρτών  που περπατούσαν ήσυχα μέσα στη βροχή.  Περπατούσαν στις ίδιες πόλεις που, πριν από 19 χρόνια, το κρύο  βράδυ  της παραμονής του νέου έτους, φώναξαν    για πρώτη φορά, Ya Basta!

Τώρα,  το όπλο ήταν διαφορετικό   από εκείνα τα όπλα της   εξέγερσης των ιθαγενών, το 1994.

Τώρα, το όπλο  ήταν η σιωπή των Ζαπατίστας, το ηθικό κύρος τους, η ηχώ μιας ενιαίας και εκκωφαντικής σιωπής που φώναξε “Ya Basta!”, ξανά.

Μια σιωπή, που στη μαζική παρουσία τους, στο San Cristóbal de las Casas, στο Ocosingo, στο Altamirano, στο Las Margaritas και στο Palenque,  φώναξε -χωρίς μια λέξη – ότι η νέα εποχή των Μάγιας έχει αρχίσει και ότι οι Ζαπατίστας είναι παρόντες. Μια σιωπή που είχε ως στόχο να υπενθυμίσει στο  νέο Πρόεδρο του Μεξικού, Enrique Peña Nieto και στο κόμμα του, PRI , ότι τα βαθύτερα αίτια του αγώνα των Ζαπατίστας είναι  σήμερα τα ίδια όπως ήταν πριν από 19 χρόνια: η έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης,  η εκπαίδευση, η στέγαση, η γη, τα τρόφιμα, τα δικαιώματα των ιθαγενών, τα δικαιώματα των γυναικών,  τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η αξιοπρέπεια και η δικαιοσύνη.
Μια σιωπή που θύμιζε στο PRI ότι υπάρχει ένα Μεξικό που αγωνίζεται.  Οι Ζαπατίστας και ο EZLN δεν χρειάστηκε να πουν ούτε μια λέξη σήμερα, οι δράσεις και η σιωπή τους λένε πολλά.  Aqui estamos!

Ήδη από τις 4 μ.μ, της 21ης Δεκέμβρη, οι αυτόχθονες Μάγιας, Tzeltales, Tzotziles, Tojolobales, Choles, Zoques, και Mames,  είχαν ξεκινήσει την πορεία τους  από τα πέντε πολιτιστικά κέντρα αντίστασης, που είναι γνωστά ως Caracoles και βρίσκονται στη ζούγκλα Λακαντόνα, τα εδάφη Canyon Chiapas και τα βροχερά υψίπεδα. Περπάτησαν  ήσυχα   κατά μήκος των ορεινών  με ομίχλη δρόμων,  προς τις ίδιες πόλεις (συν το Palenque), που οι αντάρτες  είχαν ξεκινήσει την ένοπλη εξέγερση τους, την 1η Ιανουαρίου 1994, την ημέρα που ενεργοποιήθηκε η Βορειοαμερικανική Συμφωνία Ελεύθερων Συναλλαγών.

Η πορεία του Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού των Ζαπατίστας, που αποτελείται από αυτόχθονες Μάγιας του Μεξικού,   ήταν η πρώτη κινητοποίηση μετά από εκείνη στις 7 Μαΐου 2011, όταν οι Ζαπατίστας είχαν απαιτήσει  να μπει τέλος στη βία και την εκτεταμένη ατιμωρησία στο Μεξικό. Η πορεία απαιτούσε το τέλος του, υποστηριζόμενου από τις ΗΠΑ,  Πολέμου των Ναρκωτικών του  προέδρου Φελίπε Καλδερόν, που έχει στοιχίσει μέχρι και 80.000 ζωές κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι ετών. Ο Καλδερόν, ο οποίος έφυγε από το Μεξικό αφήνοντας πίσω του μια αιματοβαμμένη χώρα,  ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του Ernesto Zedillo βρίσκοντας ένα ασφαλές καταφύγιο σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, στο   Χάρβαρντ και  στο Cambridge, μια πόλη που  -κατά ειρωνικό τρόπο- έχει από τα χαμηλότερα ποσοστά δολοφονιών ανά κάτοικο στον κόσμο, σε αντίθεση  με το Μεξικό που βρίσκεται μέσα στις 10 πρώτες χώρες του κόσμου  σε μεγάλο αριθμό βίαιων θανάτων.  Η πορεία αυτή των Ζαπατίστας,  εξηγεί ο βραβευμένος δημοσιογράφος του Μεξικού Jose Gil Olmos, σηματοδοτεί μια συμβολική στιγμή. Eίναι 21 του Δεκέμβρη 2012 για το Γρηγοριανό ημερολόγιο και 13 Ba’ktun, ή το τέλος του ημερολόγιου των 144000 ημερών των Μάγια,  και οι Ζαπατίστας λένε  σιωπηλά  ότι αυτή είναι η αρχή ενός νέου ημερολογίου, μιας νέας εποχής,  στην οποία οι Ζαπατίστας είναι παρόντες:

“Η απλή παρουσία των Ζαπατίστας σήμερα εδώ,  τη στιγμή που ξεκινάει η νέα κυβέρνηση του Enrique Peña Nieto και  επιστρέφει το κόμμα PRI, είναι ένα μήνυμα από μόνο του ότι ο EZLN υπάρχει και είναι εδώ, ότι ο EZLN είναι μια κοινωνική και πολιτική δύναμη που θα υπενθυμίζει στο PRI ότι τα πράγματα δεν είναι καλά και ότι η φωνή όσων δεν έχουν φωνή και πρόσωπο λέει, ‘Ακούστε! Υπάρχει ένα ξεχασμένο Μεξικό εδώ, ένα Μεξικό που πεθαίνει από την πείνα και την ανισότητα και αυτή η πορεία, μια σιωπηλή πορεία,  είναι από μόνη της ένα εμβληματικό μήνυμα.’ “

Δεν υπήρχαν φανεροί  διοικητές  των Ζαπατίστας στις πορείες, δεν υπήρχαν λόγια, ούτε συνθήματα, ούτε πανό.  Μόνο δύο σημαίες συνόδευσαν τις χιλιάδες των ανταρτών Μάγια – αυτή των  Ζαπατίστας με το κόκκινο αστέρι  σε μαύρο και  η μεξικανική σημαία. Το ίδιο έγινε σε κάθε μια από τις πέντε πόλεις που βρέθηκαν οι Ζαπατίστας,  παρά την ασυνήθιστη βροχή για την έναρξη της ξηρής περιόδου των Τσιάπας. Οι χιλιάδες Ζαπατίστας βάδισαν στα κέντρα των πόλεων,  τέσσερις τέσσερις, με τις γροθιές στον αέρα  και στη συνέχεια, όσο  γρήγορα και αθόρυβα έφτασαν,  εξαφανίστηκαν μέσα στην ομίχλη και τη βροχή που είχε καλύψει την άφιξή τους.

Αργά μέσα στην ημέρα, ένα μονοσέλιδο ανακοινωθέν που υπογράφεται από τον ηγέτη των ανταρτών Ζαπατίστας, Sub-Comandante Marcos, διαδώθηκε στο διαδίκτυο. Το ανακοινωθέν έγραφε απλώς τα εξής:

“Τ’ ακούσατε;Αυτός είναι ο ήχος του κόσμου σας που καταρρέει.Είναι ο ήχος της αναγέννησής μας. Εκείνη την ημέρα, ήταν νύχτα.Και νύχτα θα είναι όταν θα έρθει εκείνη η μέρα. Δημοκρατία!Ελευθερία!Δικαιοσύνη!”

http://filistina.wordpress.com