Ο Μουσταφά Κοτσάκ (Mustafa Koçak), ο οποίος βρισκόταν στην 297η μέρα απεργίας πείνας στις τουρκικές φυλακές ζητώντας μια δίκαιη δίκη έχασε τη ζωή του. Πρόκειται για τον δεύτερο απεργό πείνας που πεθαίνει στις τουρκικές φυλακές το τελευταίο διάστημα μετά την τραγουδίστρια του συγκροτήματος Grup Yorum, Ελίν Μπολέκ.
Ο Κοτσάκ είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη με μοναδικό στοιχείο την μυστική κατάθεση δύο μαρτύρων, οι οποίοι είχαν συλληφθεί και προσπαθούσαν να γλιτώσουν τους εαυτούς τους. Με βάση αυτές τις καταθέσεις ο Κοτσάκ ενοχοποιήθηκε και οδηγήθηκε σε ειδικές φυλακές όπου βασανίστηκε. Η κατηγορία του ήταν ότι προμήθευσε με οπλισμό μια τρομοκρατική οργάνωση παρότι δε βρέθηκε κανένα βίντεο, καμία φωτογραφία, κανένα δακτυλικό αποτύπωμα, καμία τηλεφωνική συνομιλία που να τον ενοχοποιεί. Μοναχά ανώνυμες καταθέσεις βασανισμένων συλληφθέντων.
Το δικηγορικό γραφείο που υπερασπίζεται τους απεργούς πείνας δήλωσε: «Το κράτος δολοφόνησε τον Μουσταφά, ο οποίος πέρασε στην αθανασία μέσω της αντίστασής του»
Η μεγαλύτερη αδερφή του Κοτσάκ, Αϊσέ, με ανάρτησή της στα social media περιέγραψε την τελευταία τους τηλεφωνική συνομιλία, όταν ο αδερφός της της είπε ότι δεν μπορεί πλέον να αναπνεύσει και να μιλήσει. «Μας επιτρεπόταν μόνο να τον ακούμε για δέκα λεπτά, δύο φορές την εβδομάδα».
Παρόλο που η υγεία του βρισκόταν σε πολύ κακή κατάσταση η διοίκηση των φυλακών και τα δικαστήρια δεν τον απελευθέρωναν, ούτε δέχονταν να επανεξετάσουν την υπόθεσή του ενώ αρκετές φορές διατάχθηκε η αναγκαστική σίτισή του, την οποία ο ίδιος αρνούνταν. Όπως λένε οι δικηγόροι του, ουσιαστικά το κράτος προτίμησε να τον παρακολουθεί να πεθαίνει.
Πέρα από τα δύο πρόσφατα θύματα απ’ την απεργία πείνας, υπάρχουν άλλοι πέντε αγωνιστές – πολιτικοί κρατούμενοι στις τουρκικές φυλακές που διεκδικούν μια δίκαιη δίκη. Οι Εμπρού Τιμτίκ (Ebru Timtik) και Αϊτάτς Ουνσάλ (στην 113η και 82η ημέρα απεργίας πείνας αντίστοιχα), ένα ακόμη μέλος του συγκροτήματος των Grup Yorum, ο Ιμπραήμ Γκιοκτσέκ (İbrahim Gökçek, 312η μέρα) και οι Ντιντέμ Ακμάν και Οζγκιούρ Καράκαγια (Didem Akman, Özgür Karakaya) οι οποίοι βρίσκονται σε απεργία πείνας επί 62 ημέρες.
Σε παλαιότερη επιστολή που είχε δημοσιοποιήσει μέσω των δικηγόρων του, ο Μουσταφά Κοτσάκ είχε διηγηθεί τη σύλληψή του το 2017 και την προσπάθεια των αστυνομικών αρχών να εξαγοράσουν μια ψευδομαρτυρία του με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Όταν ο Κοτσάκ αρνήθηκε να ενοχοποιήσει άλλους ανθρώπους, όπως ενοχοποίησαν τον ίδιον ακολούθησαν τα επόμενα:
«Υποβλήθηκα σε ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια. Οι μόνιμοι ξυλοδαρμοί ήταν το πιο αθώο πράγμα που μου έκαναν. Με κρέμασαν από τα χέρια μου ενώ μου είχαν περάσει χειροπέδες πίσω από την πλάτη, μου έβγαλαν τα ρούχα, κάλυψαν με ένα σακί το κεφάλι μου, πάνω στο οποίο είχαν βάλει τσίγκινα κουτιά. Χτυπούσαν αυτά τα κουτιά για δεκάδες λεπτά πάνω από το κεφάλι μου ενώ παράλληλα έβριζαν εμένα και την οικογένειά μου. Απείλησαν ακόμα ότι θα βιάσουν την έγκυο αδερφή μου. Αυτά τα βασανιστήρια κράτησαν 12 ημέρες.»
Πριν πεθάνε ο Κοτσάκ είχε φτάσει να είναι 29 κιλά ενώ μετά την τελευταία υποχρεωτική σίτιση στην οποία είχε υποβληθεί έλεγε ότι νιώθει όλο του το σώμα να καίει. Παράλληλα είχε χάσει τα δόντια του και τα άκρα του είχαν πρηστεί. Φυσικά κανένας ένοχος άνθρωπος δε ρισκάρει έτσι τη ζωή του.
Δεν έχουμε πολλά να σχολιάσουμε για τον ηρωισμό και την αυταπάρνηση αυτών των ανθρώπων.
Το μόνο που θέλουμε να δούμε είναι οι θυσίες τους να δικαιωθούν, τα «λευκά κελιά» να κλείσουν και τα αιτήματά τους να ικανοποιηθούν.
