Στις 11 Μαΐου 1958 η ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση με το 24,42% και την εκλογή 79 βουλευτών, αντιμετωπίζεται διεθνώς ως τεράστια επιτυχία της ελληνικής Αριστεράς, εννιά μόλις χρόνια από την πολιτικο-στρατιωτική συντριβή της και τη λήξη του Εμφυλίου.
Η υπερψήφιση της ΕΔΑ από τόσο μεγάλο ποσοστό -το οποίο στις εργατικές συνοικίες των μεγαλουπόλεων ξεπερνούσε κατά πολύ το 50%, φτάνοντας μέχρι και στα 2/3 των ψήφων- σε συνθήκη διώξεων και τρομοκρατίας, που εμπόδιζε την εκδήλωση του φρονήματος στο μεγαλύτερο μέρος της επαρχίας, αποτέλεσε απόδειξη της διατήρησης ισχυρών δεσμών με τον εργαζόμενο κόσμο που είχαν διαμορφωθεί στα χρόνια της εαμικής Αντίστασης.
Υπήρξε, εντούτοις, και αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερης συγκυρίας, καθώς, εκτός από τα χρονίζοντα προβλήματα φτώχειας, ανεργίας και μετανάστευσης, εκτός από τη διάθεση του δημοκρατικού κόσμου να ξεπεραστεί το μετεμφυλιακό καθεστώς της αστυνομοκρατίας, προστίθονταν η εγκατάσταση αμερικανο-νατοϊκών βάσεων στην Ελλάδα και ο κίνδυνος εξοπλισμού τους με πυρηνικά όπλα, αλλά και η συμπαράσταση της Αριστεράς στον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων ενάντια στον οποίο τοποθετούνταν οι εντός του ΝΑΤΟ σύμμαχοι της Ελλάδας, Μ. Βρετανία, Τουρκία και ΗΠΑ.
