Ήταν αμφιλεγόμενος; Ναι ήταν. Και ποιός επαναστάτης δεν ήταν. Και ποιός δεν συκοφαντήθηκε,δεν λοιδορήθηκε , δεν αμφισβητήθηκε , δεν κατηγορήθηκε. Ηταν «απείθαρχος»; Ναί μπορεί και να ήταν . Ποιός επαναστάτης δεν ήταν. Σπάρτακος, Λούθηρος, Κρόμβελ, Ροβεσπιέρος, Κολοκοτρώνης, Γαριβάλδης, Λένιν, Τρότσκι, Τσε Γκεβάρα, Πάντζο Βίλλα, Ζαππάτα,Λίμπνεχτ,,Λούξεμπουργκ κ.α.

Κατηγορήθηκε απ’ τους συντρόφους του για «πρότερο… άτιμο βίο» ,για… άτακτος.Μπορεί και να ήταν. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με… τάκτ και  savoir vivre.Είναι εκ των πραγμάτων βίαιες και συνήθως κατ’ επιβολήν.»Με φωτιά και με μαχαίρι» λέει ο ποιητής.

Αλλάζουν οι καιροί , αλλάζει και το μέτρο κρίσης -σύγκρισης. Η ιστορία όμως δεν αλλάζει , δεν ξεθωριάζει. Η ιστορία είναι μνήμη. Θέλει ρεαλισμό , κι’ όποιος ερωτοτροπεί μαζί της η την καταπατά  η την καταχράται. Ακόμα και μάρτυρες, παρόντες ,αυτήκοοι την έχουν αποτυπώσει υποκειμενικά. Ο καθείς κατά πώς τον …βολεύει η κατά την ιδιοσυγκρασία του. Φορές-φορές ακόμα και με βάση την πολιτική,την ιδεολογική του θέση.

Ευφυΐα, σχεδιασμός,τόλμη, σύνεση, ανδρεία, ,πάθος ,τρέλα και βέβαια όραμα  είναι τα βασικά που αναγνωρίστηκαν από καταβολής στους επαναστάτες.Ακόμα και ιδανικά…ρομαντικά. Δεν υπάρχει επαναστάτης …χωρίς αιτία. Αιτία η κοινωνική αδικία. Αυτήν την αδικία πάσχισε να …γυρίσει ανάποδα και ο Αρης.Το πίστευε.

 Τον είπαν αδικοκριτή, βίαιο, ασυλλόγιστο στις αποφάσεις,στυγνό, λαοδίκη. Του απέδωσαν λάθη. Του καταλόγισαν πολλά . Από την λαϊκή συνείδηση αναγορεύτηκε σαν ήρωας αγωνιστής ανιδιοτελής. Πολλοί διαφώνησαν. Ακόμα διαφωνούν. Άλλοι όχι.
Το κόμμα τον ήθελε «συντεταγμένο». Δεν τον άντεχε πρωτομαχητή- πρωτοκαπετάνιο.

Τον ήθελε «υπάκουο» , τον αποκάλεσε ακόμα και λωποδύτη. Κι’ αυτός στις 9/9/31τους απάντησε: «Λωποδύτες είστε σείς. Βρωμάτε ανηθικότητα». Ακολούθησε το σκληρό δημοσίευμα του Ριζοσπάστη στις  12/6/45  (τρείς μέρες πρίν τον θάνατό του).: «Η πιθανή ελπίδα του Αρη για στροφή της ακολουθούμενης πολιτικής ναυάγησε. Δεν έμενε για τον Αρη πια παρά το τέλος..» Ετσι τον αποκήρυξαν , τον διέγραψαν, τον πίκραναν. Δεν μπόρεσαν όμως να …αποκηρύξουν ,να διαγράψουν το πρωτοκαπετανιλίκι, την μαχητικότητα ,την αγωνιστικότητα, την πίστη του στο Λαϊκό Κίνημα. Ο καπετάνιος ήταν «περιδιαβάτης του βουνού κι’ όχι των πεδιάδων»(Μπρέχτ).

Έσπευσε το Κόμμα και ύστερα από 67 χρόνια οι κομματικοί ινστρούχτορες τον αποκατέστησαν. Πολιτικά μόνο. Όχι όμως και κομματικά!!!  «Να σε κάψω Γιάννη μου, να σ’ αλείψω λάδι…».  Γεννήματα …τύψεων.

Την ημέρα της αποκατάστασης (9 Οκτωβρίου 2011) στη Λαμία, την πατρίδα του, ο κόσμος στη συγκέντρωση απόρησε και κούνησε το κεφάλι του με…σημασία.

Κάποιο μίλησαν για αποκατάσταση «κολοβή». Οι περισσότεροι είπαν:Τώρα τον θυμήθηκαν; Γι’ αυτό το τελευταίο ο αστισμός έχει δύό λέξεις: Το ευκταίο και το…εφικτό!…

Ύστερα ο Δημουλάς διάβασε και «αιτιολόγησε» την Κομματική Απόφαση της 11ης Ολομέλειας:

«…Η διαφωνία του Αρη με τη συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση απ’ αυτόν της κομματικής πειθαρχίας , καθώς και την αξιοποίηση από τον Αρη της φήμης και του
σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή , που αποτέλεσε ρήξη με την θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δεν καθιστά δυνατή την μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας…».

 Ο Αρης Βελουχίωτης , ο Καπετάν «Μιζέριας» χάθηκε , έφυγε στη Μεσσούντα της Αρτας στις 16 Ιουνίου του 1946.Ακριβώς 67 χρόνια σαν σήμερα ,με τό παράπονο για ένα όνειρο ανεκπλήρωτο.Που άφησε τον αγώνα στη μέση ,ανολοκλήρωτο. Για τη λαϊκή συνείδηση , τον απλό κόσμο,  σημείο αναφοράς, θρύλος.

Υ.Γ.  Οι παραπάνω στίχοι γράφτηκαν και τραγουδιούνται από νέα παιδιά.
    Δεν φαντάζομαι να κατηγορηθούν σαν …οπορτουνιστές. Ελπίζω, το ίδιο ούτε και           κάποιοι από μας τους μεγαλύτερους.