Θεοφάνεια 1966 και πλήθη δημοκρατικών -κυρίως νέων, στην πλειονότητά τους Λαμπράκηδων- μετατρέπουν τον αγιασμό των υδάτων στο λιμάνι του Πειραιά σε μαχητική διαδήλωση κατά του βασιλιά (που δεν τόλμησε να εμφανιστεί και πήγε σε ιδιαίτερο αγιασμό στο Τουρκολίμανο) και της κυβέρνησης των αποστατών.
Μετά τη θρησκευτική τελετή η αστυνομία εξαπέλυσε άγρια επίθεση, με συνέπεια τον τραυματισμό δεκάδων συγκεντρωμένων.
Μεταξύ αυτών που χτυπήθηκαν ήταν και ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και βουλευτής της ΕΔΑ, Μίκης Θεοδωράκης, με τον επικεφαλής αξιωματικό να ουρλιάζει «Θοδωράκη, Βούλγαρε!».
Αιμόφυρτος ο Μίκης αρνείται να πάει σε νοσοκομείο και κατευθύνεται προς το σπίτι του, όπου κλείνεται στο δωμάτιο που χρησιμοποιούσε ως γραφείο, θέλοντας να αποφύγει να τον δουν τα μικρά του παιδιά σ’ αυτή την κατάσταση.
Έχοντας κάτσει μπροστά στο πιάνο, βλέπει δίπλα του τα χειρόγραφα της «Ρωμιοσύνης» που του ‘χε στείλει, πριν τέσσερα χρόνια, ο Γιάννης Ρίτσος.
Με το που διαβάζει, «αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό», άρχισε τη μελοποίηση και μετά από μόλις μια ώρα προσέφερε στον νεοελληνικό πολιτισμό ένα αριστούργημα.
Με το αίμα να στάζει πάνω στα χειρόγραφα του ποιητή και στα πλήκτρα του πιάνου.
Από ανάρτηση του Γιώργου Αλεξάτου
