Με τη συμμετοχή χιλιάδων κόσμου, με συνθήματα που ζητούν την υποστήριξη των προσφύγων, το κλείσιμο των κέντρων κράτησης, τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, την κατάργηση της συμφωνίας Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας, και το άνοιγμα των συνόρων, πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Παρασκευής πορεία στο κέντρο της Αθήνας.
Η μαζική πορεία αλληλεγγύης και διεκδίκησης με αφετηρία την πλατεία Βικτωρίας λίγο μετά τις 8 το απόγευμα έφθασε έξω από το ελληνικό Κοινοβούλιο.
«Σύνορα ανοιχτά για την προσφυγιά, στρατόπεδα συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά»,«Στον φράχτη του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου, χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου», «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά» ήταν τα συνθήματα που ακούστηκαν .
Το κάλεσμα έγινε από οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς, κινήσεις του ελευθεριακού χώρου και μεταναστευτικά σχήματα, θέλοντας να διαμαρτυρηθούν για την αντιμετώπιση προσφύγων και μεταναστών από την κυβέρνηση, με αφορμή τα γεγονότα στη Μόρια.
Την ίδια στιγμή, κι ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η μεγάλη πορεία, η ΕΛ.ΑΣ. επέλεξε να προκαλέσει και επιχείρησε να επιτεθεί εκ νέου σε πρόσφυγες και μετανάστες που μένουν στην πλατεία Βικτωρίας, καθώς δεν έχουν στέγη έπειτα από τις κυβερνητικές αποφάσεις των τελευταίων μηνών.
Σύμφωνα με καταγγελίες στελέχη της αστυνομίας προσπάθησαν να συλλάβουν πρόσφυγες και μετανάστες και να τους απομακρύνουν από την πλατεία, όμως η παρουσία αλληλέγγυων ατόμων με κάμερες και κινητά τους ανάγκασε να υποχωρήσουν.
Όπως τονίζουν στο κάλεσμα «από την αρχή της πανδημίας, η Μόρια, κέντρο χωρητικότητας περίπου 2.700 ανθρώπων, στοίβαξε σχεδόν 20.000 ψυχές. Σε συνθήκες απαγόρευσης κυκλοφορίας, χωρίς μέτρα προστασίας και με παντελή αδιαφορία για στοιχειώδη υγειονομική προστασία. Η κυβέρνηση, συνεπής στην ανάλγητη πολιτική της πριν λίγες μέρες έκλεισε 35 άτομα που είχαν εντοπιστεί θετικά στον Covid μαζί με τις οικογένειες τους και τις επαφές τους σε αποθήκη, αντί να τους μεταφέρουν σε κατάλληλα καταλύματα με πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η κυβέρνηση έδειξε ξεκάθαρα ότι για αυτήν σημασία δεν είχαν οι ζωές των «ξένων» αλλά η μείωση των ροών και ο περιορισμός των επιπτώσεων «της μεταναστευτικής κρίσης» στις τοπικές κοινωνίες.
Για αυτό, ανεξάρτητα από τα πορίσματα που θα βγάλει το κράτος, το ολοσχερές κάψιμο του κολαστηρίου της Μόριας έχει ηθικό αυτουργό: είναι η κυβέρνηση, που συστηματικά εκθέτει τη ζωή των προσφύγων σε κίνδυνο. Είναι η διαχρονική πολιτική του ελληνικού κράτους να κάνει τον συνοριοφύλακα της Ευρώπης-φρούριο!
Είναι η αδιαφορία για τα αιτήματα των ανθρώπων για ζωή, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Είναι η έλλειψη ουσιαστικών μέτρων αποσυμφόρησης και υγειονομικής προστασίας μεσούσης της πανδημίας και εγκλωβίζοντας τον πληθυσμό. Είναι ο παρατεταμένος χωρικός περιορισμός και η αφόρητη καθημερινότητα των ανθρώπων, που στερούνται την ελευθερία της μετακίνησης.
Αυτό που επείγει τώρα είναι να εξασφαλιστεί αξιοπρεπής στέγης και φροντίδα υγείας, για τους χιλιάδες ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο. Όχι με μία άλλη Μόρια αλλά μέσα στον αστικό ιστό – σε ξενοδοχεία, άδεια κτήρια, σπίτια. Αυτό που επείγει είναι να κατανοήσουμε ότι και τα υπόλοιπα κέντρα κράτησης είναι φυλακές, καταστροφές εν αναμονή. Αυτό που επείγει είναι η κοινωνία να βγει μπροστά και να βγάλει από πάνω της την ντροπή για διαρκές έγκλημα που συντελείται στη Μόρια και παντού».
