Ο αναχρονιστικός θεσμός της βασιλείας είναι σκοτεινό απομεινάρι του παρελθόντος, σύμβολο καταπίεσης των λαών και ειδικά για την χώρα μας ήταν ξενόφερτος και μας επιβλήθηκε.
Ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ συνέχισε τις εγκληματικές αντιλαϊκές και αντιδημοκρατικές παραδόσεις του βασιλικού οίκου. Ενήργησε πάντα ενάντια στο δημοκρατικό πολίτευμα και αποπέμφθηκε το 1974 με δημοψήφισμα από το 69% του ελληνικού λαού. Ωστόσο η οικογένεια του εκπτώτου βασιλιά προκαλεί ακόμα και με το θάνατο του, ζητώντας κηδεία δημοσία δαπάνη κι απόδοση τιμών αρχηγού κράτους στον άνθρωπο που ο λαός έδιωξε ηχηρά και αμετάκλητα.
Πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν θα δεχθεί να ταφεί με τιμές αρχηγού κράτους.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΝΗΜΗ
Ο ύστατος των Γλύκσμπουργκ Κωνσταντίνος, στο σύντομο διάστημα της βασιλείας του, κατόρθωσε να σωρεύσει στον τόπο, όλες τις πληγές του Φαραώ. Απ’ την ασύστολη παραβίαση του Συντάγματος ως τον εξευτελισμό του πολιτικού βίου, μ’ αποτέλεσμα κι αποκορύφωμα τη δικτατορία, που την κάλυψε με το «κύρος» της πορφύρας του.
Ο έκπτωτος και συγγενής βασιλιάς της Γιουγκοσλαβίας Πέτρος ,έλεγε: πως » η εκπαίδευση του νεαρού Κωνσταντίνου ήταν πανάθλια. Επηρεασμένος απ’ τη Φρειδερίκη ο Παύλος προετοίμαζε πολύ άσχημα τον Κωνσταντίνο για το θρόνο»
Είναι γνωστή η καταγωγή της Φρειδερίκης(εγγονή του Κάιζερ) και η θητεία της στη Χιτλερική Νεολαία και τις μηχανορραφίες και παρεμβάσεις σε όλα και για όλα και τις απόψεις της για τη Δημοκρατία που περιφρονούσε. » Θα ήμουν κι εγώ δημοκρατική -είχε πει σ΄ έναν Ελληνα πολιτικό- αν η Δημοκρατία μπορούσε να προσφέρει στο λαό κάτι περισσότερο από μοντέρνες μπανιέρες…!»
Ο πατέρας του, Παύλος, δεν ήταν τόσο αγαθός όσο τον παρουσίαζε η ανακτορική μυθολογία. Ηταν εκείνος που «λάνσαρε¨ τη «θεωρία του κηπουρού» Τη θεωρία δηλαδή ότι ο βασιλιάς μπορεί να διορίσει πρωθυπουργό και τον κηπουρό του… Ηταν αυτός που είπε αργότερα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή (όπως αφηγήθηκε ο ίδιος) ότι» εκείνον θα διάλεγε για δ ι κ τ ά τ ο ρ α , αν παρουσιάζονταν ανάγκη», πράγμα που απέκρουσε ο τελευταίος.
Δεν θα επεκταθώ σε πολύ γνωστά γεγονότα: Τις τρεις επαίσχυντες επιστολές του προς τον λαοπρόβλητο πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, τις χυδαίες εξαγορές βουλευτών για να διασπασθεί η Ενωση Κέντρου(ακόμα θυμάμαι τη φωτογραφία των τελευταίων «αγορασμένων» που όδευαν υπό συνοδείαν προς το παλάτι για να ορκιστούν)… Ολην εκείνην την αποσύνθεση και σήψη της πολιτικής ζωής
Ο Κωνσταντίνος έντρομος μπρος στην ογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση, βαθύτατα ανήσυχος για τις επερχόμενες εκλογές (28-5- 1967), δεν έβλεπε άλλη λύση απ’ τη δυναμική στρατιωτική επέμβαση. Και αυτήν ακριβώς τη λύση ετοίμαζε από τα μέσα του Φεβρουαρίου 1967 με τους στρατηγούς. Λίγη σημασία έχει αν το πραξικόπημα των συνταγματαρχών δεν ήταν εκείνο που ετοίμαζε ο Κωνσταντίνος και οι σύμμαχοί του. Στο τέλος άλλωστε, τ α υ τ ί σ τ η κ ε με το δικτατορικό καθεστώς.
Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών εξυπηρετούσε το Κωνσταντίνο. Ματαίωσε τις τόσο επίφοβες εκλογές τις 28ης Μαϊου και του χάριζε άλλοθι να παίξει την κωμωδία της «αθωότητας» και «της θυσίας» χάριν της γαλήνης του τόπου, ενώ του άφηνε περιθώριο ν’ α π ο δ ο κ ι μ ά σ ε ι στην κατάλληλη στιγμή τους κινηματίες και να παρουσιαστεί σαν υπέρμαχος της δημοκρατίας. Το Βασιλικό αντιπραξικόπημα- οπερέτα της 13-12-1967 δεν το υπαγόρευσε κανένας καημός για τη δημοκρατία.
Είναι εκείνος που έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στον δικτάτορα «επί τη διασώσει του εκ της δολοφονικής αποπείρας «του Αλέκου Παναγούλη.
Είναι εκείνος που αποκήρυττε μετά βδελυγμίας το απελευθερωτικό κίνημα του Ναυτικού.
Εξι ολόκληρα χρόνια στο εξωτερικό. έμεινε βουβός όταν ο τόπος στέναζε κάτω από την πιο χυδαία τυραννία. Ούτε λέξη για τις χιλιάδες Ελληνες πολιτικούς κρατουμένους στη κόλαση της Γυάρου και τη Λέρου. Οταν σφαγιάζονταν οι φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Εμεινε απαθής όταν σκάβονταν χιλιάδες τάφοι για τα θύματα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, λαμβάνοντας κανονικά τη βασιλική χορηγία.
( Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα του Christos Polymeros)
