Μέλη του Ρουβίκωνα φορώντας κράνη εξαπέλυσαν επίθεση με βαριοπούλες σήμερα, λίγο μετά τις 5 τα ξημερώματα, σε γραφεία της ΛΑΡΚΟ επί της οδού Φραγκοκλησιάς στο Μαρούσι.

Όπως φαίνεται σε βίντεο που δημοσιοποίησε ο Ρουβίκωνας, μέλη του εισέβαλαν στον χώρο, έτρεξαν ως το κτήριο και άρχισαν να χτυπούν με σφυριά τη τζαμαρία, ενώ πέταξαν και κόκκινες μπογιές προκαλώντας φθορές στην είσοδο του κτιρίου πριν τραπούν σε φυγή. Η αστυνομία πραγματοποιεί έρευνες για τη σύλληψή τους.

Με ανακοίνωσή της στην ιστοσελίδα αντιεξουσιαστικής πληροφόρησης Ιndymedia η αναρχική ομάδα «Ρουβίκωνας» τονίζει:

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι το οποιοδήποτε μεγαλοαφεντικό δε σέβεται ούτε εργαζομένους, ούτε δικαιώματα. Από την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας ως τα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες, κράτος και αφεντικά συνεργάζονται στην καταπάτηση κάθε εργατικού δικαιώματος και αξιοπρέπειας των εργατών.

Ο «Ρουβίκωνας» αναφέρεται στον θάνατο ενός 36χρονου άνδρα από τη Λάρυμνα Φθιώτιδας σε εργατικό δυστύχημα τον περασμένο Ιούλιο, όπως και άλλων τεσσάρων εργατών το 2003, το 2006, το 2013 και το 2014. σημειώνοντας ότι «άλλη μία εργατική δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στη μακροσκελή λίστα των μακάβριων θανάτων. Και όλα αυτά χάρη στην απληστία των αφεντικών που στην εξίσωση του κέρδους δεν υπολογίζουν ούτε την ανθρώπινη ζωή».

Η ανακοίνωση

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Είναι κοινό μυστικό πλέον ότι το οποιοδήποτε μεγαλοαφεντικό δε σέβεται ούτε εργαζομένους, ούτε δικαιώματα. Από την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας ως τα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες, κράτος και αφεντικά συνεργάζονται στην καταπάτηση κάθε εργατικού δικαιώματος και αξιοπρέπειας των εργατών.

Καλύτερα από όλους όμως αυτό το γνωρίζουν οι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ ΑΕ για τους οποίους κάθε μέρα που πάνε για δουλειά μπορεί να είναι και η τελευταία τους. Όπως ήταν η 11η Ιουλίου 2019 για τον 36χρονο από τη Λάρυμνα Φθιώτιδας, ο οποίος έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας και δε δικαιώθηκε ποτέ. Όπως ήταν και για άλλους 4 εργάτες το 2003, το 2006, το 2013 και το 2014. Άλλη μία εργατική δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στη μακροσκελή λίστα των μακάβριων θανάτων. Και όλα αυτά χάρη στην απληστία των αφεντικών που στην εξίσωση του κέρδους δεν υπολογίζουν ούτε την ανθρώπινη ζωή.

Μα ποιος θα σταθεί απέναντι στα αφεντικά και ποια δικαιοσύνη θα τον δικαιώσει όταν οι μεγαλομέτοχοι συμποσιάζουν εις βάρος του, και ειδικά όταν αυτοί οι μεγαλομέτοχοι είναι το κράτος, η Εθνική Τράπεζα και η ΔΕΗ όπως στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ ΑΕ;

Αυτοί οι 3 είναι οι μέτοχοι στο θάνατο του 36χρονου και άλλων 4 εργατών. Αυτοί οι 3 συμποσιάζουν σαν τα όρνια πάνω από τα πτώματα τους. Αυτοί οι 3 είναι που συνεχίζουν να συντηρούν το σάπιο κουφάρι μιας εταιρείας, που αν δεν ήταν στα χέρια τους θα είχε χρεοκοπήσει προ πολλού. Αυτοί οι 3 είναι που προσπαθούν να «σώσουν» οποιοδήποτε χρέος ή σκάνδαλο συμβαίνει μέσα στην εταιρεία προκειμένου με νύχια και με δόντια να εξασφαλιστεί η λειτουργία της.

Τα αφεντικά της ΛΑΡΚΟ ΑΕ είναι πίσω από νεφελώδη σκάνδαλα υπό την «κακή διαχείριση» του ισολογισμού της εταιρείας, πίσω από οφειλές ύψους 300 εκατομμυρίων στη ΔΕΗ, αλλά κυρίως, όπως κάθε αφεντικό, πίσω από τα σκάνδαλα απέναντι στους εργαζομένους τους.

Η ΛΑΡΚΟ ΑΕ, εκτός από το να μην τηρεί τα μέτρα ασφαλείας, με αποτέλεσμα το εργατικό »ατύχημα» του Ιουλίου, καθυστερεί και τις πληρωμές των εργαζομένων. Εργαζόμενοι οι οποίοι δίνουν καθημερινά τη μάχη για το μεροκάματο, μία μάχη άνιση αφού όπως υποστηρίζουν και οι ίδιοι η έλλειψη μέτρων ασφαλείας και οι μη αποδοτικοί έλεγχοι εφαρμογής τους είναι προφανείς και διαχρονικοί και οι οποίοι γνωρίζουν ότι τα δικαιώματα τους δεν εξασφαλίζονται από κανέναν, αφήνοντας τους μετέωρους για το πώς θα τους ξημερώσει η επόμενη μέρα. Ακόμα και στα σχέδια αναδιάρθρωσης της εταιρείας και ιδιωτικοποίησης της τα δικαιώματα περισσότερων από 1000 υπαλλήλων είχαν παραβλεφθεί, αφού το σχέδιο δεν περιελάβανε την επαναπρόσληψη τους.

Είναι φανερό λοιπόν ότι τα αφεντικά δεν ενδιαφέρονται, όχι απλά για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των εργατών, αλλά ούτε καν για την ίδια τους τη ζωή. Πώς μπορεί κανείς, λοιπόν, να περιμένει τη διασφάλιση των δικαιωμάτων του όταν η διασφάλιση της ζωής του είναι σε εξίσου δεύτερη μοίρα; Πώς μπορεί κανείς να σταθεί απέναντι στο αδηφάγο τέρας του καπιταλισμού που τρέφεται σε βάρος των δικαιωμάτων και των ζωών των εργατών;

Η απάντηση είναι μία. Ένας τρόπος υπάρχει για να σταθούμε απέναντι στα αφεντικά και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας: Η συσπείρωση και η οργάνωση σε σωματεία βάσης. Να μην τους αφήσουμε να ευτελίζουν ότι δικαιωματικά μας ανήκει. Να μην αφήσουμε τα αφεντικά να συμποσιάζουν πάνω από τα πτώματα των εργατών.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας