Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το  Νοέμβρη του 1973, ήταν μια κορυφαία στιγμή τηs Αντιδικτατορικής πάλης, μια λαϊκή έκρηξη  που προήλθε από την άρνηση ενός πρωτοπόρου τμήματος της σπουδάζουσας νεολαίας μας να συμβιβαστεί και να μείνει παθητικός θεατής μιας ζωής και μιας παιδείας χωρίς  ελευθερία , δημοκρατία και δικαιώματα.

Η γενιά του Πολυτεχνείου ήταν ΕΚΕΙ που έπρεπε όταν κάποιοι άλλοι ήταν απόντες και συμβιβασμένοι. Η γενιά του Πολυτεχνείου  δεν είναι μόνο κάποοιοι επώνυμοι που εξαργύρωσαν.  Είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που αγωνίστηκαν  με συνέπεια και συνεχίζουν να συμμετέχουν στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, ήταν αυτοί βασανίστηκαν από τη χούντα χωρίς να λυγίσουν  και αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα. Οσο κι αν θέλουν κάποιοι    να πλαστογραφήσουν την ιστορία να μας πείσουν ότι όλοι ίδιοι είναι ..Αυτή η ισοπεδωτική άποψη είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο βολική δικαιολογία για  την παθητικότητα  και την ιδιώτευση που βολεύει πολύ καλά το σύστημα.

Το Πολυτεχνείο ζει μέσα στους αγώνες, τους σημερινούς και τους αυριανούς για ψωμί παιδεία, ελευθερία, εθνική ανεξαρτησία ενάντια σε κάθε λογής φασισμούς και ρατσισμούς. Δεν θα επιτρέψουμε στους  νοσταλγούς της χούντας και του θαυμαστές του ναζισμού  να  αμαυρώσουν τη μνήμη των νεκρών της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Στη σημερινή Ελλάδα  του μνημονίου, της υποτέλειας, της ανεργίας , της εξαθλίωσης, του περιορισμού της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μας, οι νέοι και οι νέες καλούνται να φτιάξουν το ΔΙΚΟ τους ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.

Διομήδης Κομνηνός*  του Δημήτρη Ραβανή- Ρέντη 
Βεβαίως,

 είχε βεβαρημένο παρελθόν ο Διομήδης.

Πέντε χρονών στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο.
Δέκα χρονών ξυπόλυτος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης.
Στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.

Στα δέκα επτά
μ’ ένα πλακάτ στο χέρι
ψωμί- παιδεία-ελευθερία.

Διομήδη Κομνηνέ αιωνία σου η δόξα και τιμή

* Ο Κύπριος μαθητής Διομήδης Κομνηνός,  ήταν από τους πρώτους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου