-Ανάγκη συσπείρωσης των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με φόντο την έλλειψη αντιπολίτευσης απέναντι στην «λαίλαπα» Μητσοτάκη.
-Χρειάζεται οργανωμένη και ενωτική παρουσία στα κινήματα και στους επιμέρους χώρους, αλλά και να ανοίξει η συζήτηση για τις πολιτικές μάχες, με πρώτο σταθμό τις Ευρωεκλογές, ενταγμένες σε ένα πολύ ευρύτερο χρονικό και πολιτικό ορίζοντα.
Την ανάγκη συσπείρωσης των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς ενώπιον των μεγάλων πολιτικών προκλήσεων που υπάρχουν -με πρώτο σταθμό τις επικείμενες ευρωεκλογές– βρέθηκε στο επίκεντρο εκδήλωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στο Cinema Studio New Star Art.
Την πρωτοβουλία έλαβαν 45 διανοούμενοι, ακτιβιστές, συνδικαλιστές, αυτοδιοικητικοί από τον ευρύτερο χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς με κείμενο που συνυπέγραψαν. Παράλληλα την στήριξή τους στην εν λόγω πρωτοβουλία έχουν δηλώσει κόμματα και πολιτικές οργανώσεις, όπως το ΜέΡΑ25, η Λαϊκή Ενότητα-ΑΑ και η Αναμέτρηση.
Κοινός τόπος στις τοποθετήσεις των ομιλητών της εκδήλωσης υπήρξε η απουσία αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στην απόλυτη κυριαρχία της «νεοφιλελεύθερης λαίλαπας» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτή η απουσία -όπως επισημάνθηκε- γίνεται ακόμη πιο έντονη μετά και από τις πρόσφατες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή όμως, δεν έλειψαν οι αιχμές για τον απομονωτισμό αλλά και τον συντηρητισμό των θέσεων που υιοθετεί το ΚΚΕ καθώς και την επιλογή της Νέας Αριστεράς να υπερασπίζεται τη διακυβέρνηση Τσίπρα του 2015-2019. Άπαντες δε επεσήμαναν τους κινδύνους που απορρέουν από το γεγονός από τη δυστοκία της Αριστεράς καρπώνεται σημαντικά πολιτικά οφέλη η ακροδεξιά, η οποία επιχειρεί να εμφανιστεί ως κατ’ εξοχήν εκφραστής της λαϊκής δυσαρέσκειας. Επιπλέον, εκτενής ήταν η αναφορά στους αγώνες της νεολαίας κατά της θεσμοθέτησης ιδιωτικών πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Ειδικότερα, στην εισαγωγική του τοποθέτηση ο συντονιστής της εκδήλωσης καθηγητής Εργασιακών Σχέσεων, Γιάννης Κουζής, επεσήμανε πως η πρωτοβουλία ελήφθη, καθώς «δεν πάει άλλο». Σημείωσε δε τη «γενικευμένη απογοήτευση» που επικρατεί σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας λόγω της υποταγής συνειδήσεων στη λογική πως «δεν υπάρχει εναλλακτική». Έκανε λόγο για «κανονικότητα» που έχει παγιωθεί μέσω των μνημονίων» εκφράζοντας την άποψη πως στην πραγματικότητα έξοδος από μνημόνια δεν υπήρξε ποτέ.
Επιπλέον, στάθηκε στην ανάγκη να δημιουργηθούν οι όροι να υπάρξει «μια Αριστερά που σέβεται τον ρόλο της», προσθέτοντας παράλληλα πως πρέπει να βγούμε από λογικές «κυβερνησιμότητας άνευ όρων».
Από την πλευρά του, ο οικονομολόγος, καθηγητής της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κώστας Λαπαβίτσας, υπογράμμισε πως «η ανάγκη για τη Ριζοσπαστική Αριστερά είναι προφανής, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ευρύτερα».
Έκανε εκτενή αναφορά στην κατάσταση κρίσης που βρίσκεται σήμερα η «καρδιά του καπιταλισμού», οδηγώντας επί της ουσίας σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα μεγάλα εργατικά στρώματα.
Τόνισε παράλληλα ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σημερινή βαθιά προβληματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, η οποία φαίνεται να στηρίζεται αποκλειστικά στο εφοπλιστικό κεφάλαιο. Επεσήμανε πως υπάρχει ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού, το οποίο βρίσκεται σε βαθιά «εργαζόμενη φτώχεια», το οποίο είναι «άφωνο», σημειώνοντας πως πρόκειται για το κύριο τμήμα του πληθυσμού με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί η Ριζοσπαστική Αριστερά. Στον αντίποδα ανέφερε πως -εκτός του εφοπλιστικού κεφαλαίου- υπάρχει μια ανώτερη μεσαία τάξη, η οποία εκτός από υψηλά εισοδήματα καταφέρνει να έχει έλεγχο στα ΜΜΕ και κατ’ επέκταση καθορισμό της ατζέντας στη δημόσια συζήτηση.
Τέλος, εξέφρασε την εκτίμηση πως η Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να ανακτήσει την εμπιστοσύνη -ακόμη και στο εσωτερικό της- καθως και την αξιοπιστία της.
Στην δική της τοποθέτηση, η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια του ΜέΡΑ25, Ηρώ Διώτη, στις πρόσφατες διπλές εκλογές, ανέφερε αρχικά πως «μιλάμε για το μέλλον της Ριζοσπαστικής Αριστεράς μέσα σε συνθήκες πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, ηθικής, αισθητικής ηγεμονίας της Δεξιάς». Πρόσθεσε πως αυτή η συνθήκη «μας απαλλάσσει για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά από την αυταπάτη -που κυριάρχησε την περίοδο 2012-2015- πως θα πραγματώσουμε τις ιδέες μας σε συνεργασία με το σύστημα ή έστω εξαπατώντας το».«Βρισκόμαστε πλέον με πολύ καθαρό τρόπο στη δύσκολη αλλά συνάμα λυτρωτική θέση να αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε η αντιπολίτευση σε αυτό το σύστημα και οφείλουμε να εκφράσουμε τη θέση μας ολόκληρη, επιχειρώντας παράλληλα να την κάνουμε μαζική και όχι να την κρατήσουμε σφιχτά μέχρι να μας οδηγήσει στον παράδεισο των καλών αριστερών» συνέχισε.
Καταφέρθηκε δε κατά των παραγοντισμών αλλά και των προσωπικών στρατηγικών στον χώρο της Αριστεράς.
Στη δική του τοποθέτηση, ο οικονομολόγος και πρώην μέλος της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Λάσκος, υπογράμμισε πως ο κίνδυνος της «ιταλοποίησης» βρίσκεται πλέον προ των πυλών και στη χώρα μας.
Επιπλέον, επιχείρησε να αποτυπώσει με αριθμούς την υποχώρηση των σοσιαλδημοκρατικών, κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη σήμερα συγκριτικά με τις δεκαετίες του 70 και 80.
Συνέχισε επισημαίνοντας πως στη σύγχρονη εποχή έχουμε φτάσει στο σημείο «οι φασίστες να εξελίσσονται σε επιδραστική δύναμη», προσθέτοντας πως αυτό συμβαίνει καθώς οι δυνάμεις τους διαμορφώνουν πλέον ατζέντα. Εξέφρασε πάντως την εκτίμηση πως τα μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης δεν οδηγούνται στην ακροδεξιά, αλλά επιλέγουν την αποχή, προσθέτοντας πως κάτι τέτοιο ισχύει σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό στη νεολαία.
Εξέφρασε δε την άποψη, πως σε επίπεδο νεολαίας το κύριο πρόβλημα δεν αφορά το brain drain, αλλά εκείνους που αποτελούν το χαμηλότερο υπόστρωμα της εργατικής τάξης, σημειώνοντας πως σε αυτούς θα έπρεπε να απευθύνεται κατά προτεραιότητα η Ριζοσπαστική Αριστερά.
Από τη μεριά της, η δημοσιογράφος Ελευθερία Κουμάντου επεσήμανε πως ο κόσμος δεν ασχολείται με την πολιτική όχι επειδή δεν ενδιαφέρεται αλλά γιατί δεν εμπιστεύεται κάποιον, ούτε την Αριστερά.
Διερωτήθηκε συνεχίζοντας κατά πόσο η ίδια η Αριστερά ακούει τον κόσμο αναφορικά με κρίσιμα ζητήματα, οπως η ακρίβεια, την ανεργία, την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, τη βία μεταξύ ανηλίκων ή την έμφυλη βία.
Τέλος, έκανε αναφορά στη συμμετοχή της στον αντιφασιστικό συντονισμό, επισημαίνοντας πως είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορούν άνθρωποι με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με αποκλίσεις ιδεολογικές και πολιτικές να βρίσκουν έναν κοινό τόπο συνεννόησης.
Τέλος, το μέλος του ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, Δήμητρα Ρομποτή, επεσήμανε πως «τα μνημόνια» αποτελούν εμπεδωμένες διατάξεις», προσθέτοντας πως στα σημερινά δεδομένα «έχει επικρατήσει ο ατομισμός και ο επιβιωτισμός, που οδηγεί σε μεγάλο βαθμό και στον κοινωνικό κανιβαλισμό».
Υπό αυτό, το πρίσμα μίλησε για την ανάγκη «να ακούσουμε πριν μιλήσουμε» αναφερόμενη σε συλλογικότητες κατά των έμφυλων καταπιέσεων, LGBTQ+ συλλογικότητες ή κινήσεις κατά περιβαλλοντικών εγκλημάτων, όπως αυτές που δραστηριοποιούνται στη Θεσσαλία.
Αναφερόμενη στις ευρωεκλογές σημείωσε πως είναι μια ευκαιρία να αναδειχθούν «τα διαφορετικά πεδία στα οποία η ευρωπαϊκή πολιτική, που διαμορφώνεται μέσα σε κλειστά γραφεία, δεν μας επιτρέπει να ανασάνουμε».
Μετά τις τοποθετήσεις των εισηγητών ακολούθησαν παρεμβάσεις του Νίκου Θεοχαράκη εκ μέρους του ΜέΡΑ25, της Μαριάννας Τσίχλη εκ μέρους της ΛΑΕ-ΑΑ και της Τόνιας Κατερίνη εκ μέρους της Αναμέτρησης, εκπροσώπων οργανώσεων όπως η ΑΡΑΝ ΚΣ, η ΔΕΑ, η ΑΠΟ αλλά και ανένταχτων πολιτών.
