* Το πλε­ό­να­σμα επι­σπεύ­δει και επι­δει­νώ­νει την κα­τάρ­ρευ­ση
* Η Ελ­λά­δα και το ευ­ρώ εί­ναι θύ­μα­τα μιας πο­λι­τι­κής που κα­τα­στρέ­φει την Ευ­ρώ­πη

Tη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε ο Παύ­λος Κλαυ­δια­νός

Η συ­ζή­τη­ση, πλέ­ον, γί­νε­ται πά­νω στην πιο επί­ση­μη πα­ρα­δο­χή ότι απαι­τεί­ται νέ­ος δα­νει­σμός, ένα τρί­το μνη­μό­νιο. Ας το σχο­λιά­σου­με.
Ενώ η κυ­βέρ­νη­ση επαί­ρε­ται ότι επι­τυγ­χά­νει πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα, 1,5% του ΑΕΠ, το οποίο μά­λι­στα προ­βλέ­πε­ται ότι θα αυ­ξη­θεί σε 3% και σε 4,5% στη συ­νέ­χεια, συγ­χρό­νως επι­βε­βαιώ­νε­ται ότι από το 2015 θα ανα­πτύσ­σε­ται μαύ­ρη τρύ­πα, δη­λα­δή χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό. Όσο με­γα­λύ­τε­ρο εί­ναι το πρω­το­γε­νές πλε­ό­να­σμα σή­με­ρα, τό­σο με­γα­λύ­τε­ρο το χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό αύ­ριο. Πού οφεί­λε­ται το χρη­μα­το­δο­τι­κό κε­νό; Στο ίδιο το πλε­ό­να­σμα! Όσο η κυ­βέρ­νη­ση βγά­ζει πλε­ό­να­σμα από την οι­κο­νο­μία, τό­σο η οι­κο­νο­μία βυ­θί­ζε­ται στην ύφε­ση, και σε ακό­μη με­γα­λύ­τε­ρη ανερ­γία. Τα πρό­σθε­τα μέ­τρα που επι­βάλ­λο­νται για να βγει πλε­ό­να­σμα προ­κα­λούν βα­θύ­τε­ρη ύφε­ση και υψη­λό­τε­ρη ανερ­γία, αλ­λά και μειω­μέ­νη ικα­νό­τη­τα της οι­κο­νο­μί­ας να πα­ρά­γει πρό­σθε­το ει­σό­δη­μα και συ­νε­πώς να εξυ­πη­ρε­τεί τα χρέη της. Η ανερ­γία θα υπερ­βεί το 30%. Επο­μέ­νως, η ύπαρ­ξη του χρη­μα­το­δο­τι­κού κε­νού εί­ναι συ­νέ­πεια της επί­τευ­ξης πλε­ο­νά­σμα­τος.
Πλε­ό­να­σμα ση­μαί­νει ότι η κυ­βέρ­νη­ση, το κρά­τος, αφαι­ρεί πε­ρισ­σό­τε­ρη ρευ­στό­τη­τα από την οι­κο­νο­μία. Πλε­ό­να­σμα θα πει πε­ρισ­σό­τε­ρη αφαί­μα­ξη από την οι­κο­νο­μία. Η οι­κο­νο­μία σή­με­ρα στην Ελ­λά­δα έχει πρό­βλη­μα ρευ­στό­τη­τας, κλεί­νουν υγιείς επι­χει­ρή­σεις, έχει κα­ταρ­ρεύ­σει η αγο­ρά και η κυ­βέρ­νη­ση αντί να αυ­ξά­νει τη ρευ­στό­τη­τα, ώστε να ανα­πνεύ­σει η οι­κο­νο­μία, με το πλε­ό­να­σμα τη συρ­ρι­κνώ­νει ακό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Όσο το λε­μό­νι στύ­βε­ται τό­σο λι­γό­τε­ρο χυ­μό απο­δί­δει. Εμ­φα­νί­ζε­ται, λοι­πόν, μια μαύ­ρη τρύ­πα στον ορί­ζο­ντα από το 2015, ωστό­σο αυ­τή δεν έρ­χε­ται εκ των πραγ­μά­των αλ­λά εί­ναι συ­νέ­πεια της επι­δί­ω­ξης πλε­ο­νά­σμα­τος πά­ση θυ­σία. Η πο­λι­τι­κή της επί­τευ­ξης πλε­ο­νά­σμα­τος σε συν­θή­κες βα­θιάς ύφε­σης της οι­κο­νο­μί­ας εί­ναι λαν­θα­σμέ­νη, ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, αντι­πα­ρα­γω­γι­κή.

Φό­ρου υπο­τε­λής η Ελ­λά­δα

Το μνη­μό­νιο που επί­κει­ται θα συ­νο­δεύ­ε­ται και από νέα μέ­τρα;
Δεν μπο­ρού­με να το γνω­ρί­ζου­με ακό­μη. Αν συ­νο­δεύ­ε­ται όμως και με πρό­σθε­τα μέ­τρα, τό­σο το χει­ρό­τε­ρο.

Η απά­ντη­ση σ’ αυ­τό -το τό­νι­σε και ο Σόι­μπλε- εί­ναι ότι η ανά­πτυ­ξη της οι­κο­νο­μί­ας θα επι­τευ­χθεί μέ­σω τους σκέ­λους των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων.
Ισχύ­ει το ίδιο. Όσο πιο πο­λύ προ­χω­ρούν οι λε­γό­με­νες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, τό­σο πιο πο­λύ βα­θαί­νει η ύφε­ση και η οι­κο­νο­μία, δεν ανα­κάμ­πτει. Φυ­σι­κά, μπο­ρεί κά­ποιος να διε­ρω­τά­ται: «Μα δεν πρέ­πει να γί­νουν οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις;» Οπωσ­δή­πο­τε, αυ­τές που εί­ναι απα­ραί­τη­τες, ασφα­λώς πρέ­πει να γί­νουν, ωστό­σο το κά­θε τι έχει τον και­ρό του. Οι με­ταρ­ρυθ­μί­σεις δεν προ­τάσ­σο­νται της ανά­γκης να βγει η οι­κο­νο­μία από την ύφε­ση και την υψη­λή ανερ­γία, αλ­λά ακο­λου­θούν. Πε­ρί­ο­δος με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων εί­ναι κα­τά την ανο­δι­κή φά­ση της οι­κο­νο­μί­ας, όχι όταν αυ­τή βρί­σκε­ται σε κα­τάρ­ρευ­ση. Όσο η οι­κο­νο­μία βρί­σκε­ται σε κα­θο­δι­κή δυ­να­μι­κή, η πε­ρί­ο­δος δεν εί­ναι κα­τάλ­λη­λη για κα­μιά με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Δεν υπο­τι­μώ την ανά­γκη για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, αλ­λά κα­τά την πε­ρί­ο­δο της ανά­καμ­ψης, όχι πριν, αλ­λά με­τά. Βε­βαί­ως, πρέ­πει να έχου­με, για πα­ρά­δειγ­μα, ένα απο­τε­λε­σμα­τι­κό κρά­τος. Στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, όμως, η κι­νη­τι­κό­τη­τα των υπαλ­λή­λων κα­τα­ντά προ­θά­λα­μος των απο­λύ­σε­ων. Την ίδια στιγ­μή βλέ­που­με, πχ, οι ΗΠΑ για να κα­τα­πο­λε­μή­σουν την ύφε­ση, προ­σλαμ­βά­νουν ανέρ­γους με επι­δο­τού­με­να κρα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα δη­μο­σί­ων έρ­γων! Εκεί, όλες οι πλευ­ρές ανα­γνω­ρί­ζουν ότι ο κύ­ριος δεί­κτης της αμε­ρι­κα­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας εί­ναι η απα­σχό­λη­ση, αυ­τός ανε­βά­ζει ή κα­τε­βά­ζει κά­θε μή­να το χρη­μα­τι­στή­ριο. Στη Γαλ­λία, η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ επι­δο­τεί μέ­σω του κρά­τους 50.000 θέ­σεις νέ­ων ερ­γα­ζό­με­νων προ­κει­μέ­νου να μειώ­σει την ανερ­γία των νέ­ων. Στην Ελ­λά­δα, όχι μό­νο δεν επι­δο­τού­με θέ­σεις απα­σχό­λη­σης νέ­ων ανέρ­γων, αλ­λά απο­λύ­ου­με και αυ­τούς που έχου­με στο δη­μό­σιο και κα­τά την πιο ακα­τάλ­λη­λη στιγ­μή. Το κρά­τος, αντί να ασκεί αντι-κυ­κλι­κή πο­λι­τι­κή, πρω­τα­γω­νι­στεί στην φί­λο-κυ­κλι­κή πο­λι­τι­κή, δη­λα­δή επι­σπεύ­δει και επι­δει­νώ­νει την κα­τάρ­ρευ­ση. Ενώ θα όφει­λε αντί­θε­τα να επι­δο­τεί ακό­μη και τε­χνη­τές, θέ­σεις ερ­γα­σί­ας. Και όλα αυ­τά, ενώ δεν έχει ακό­μη απο­δει­χθεί ού­τε το αν έχου­με πλε­ο­νά­ζον προ­σω­πι­κό ού­τε φυ­σι­κά που εντο­πί­ζε­ται αυ­τό.

Στη Γερ­μα­νία το ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα εί­ναι στο κέ­ντρο της προ­ε­κλο­γι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης. Ανα­φέ­ρο­νται και τα πο­σά που θα απαι­τή­σει το νέο μνη­μό­νιο: 11 δισ. για το ’15, 77 δισ. ως το 2020.
Κα­ταρ­χάς, τα χρή­μα­τα αυ­τά οι δα­νει­στές μό­λις τα δώ­σουν, θα τα πά­ρουν αμέ­σως πί­σω, δεν θα έλ­θουν καν στην Ελ­λά­δα, εί­ναι για ελ­λη­νι­κά ομό­λο­γα που λή­γουν στο διά­στη­μα αυ­τό, όμως όχι ένα­ντι του ιδιω­τι­κού το­μέα, αλ­λά ένα­ντι της ΕΚΤ και των δη­μό­σιων το­μέ­ων. Αν υπο­τε­θεί ότι τα χρή­μα­τα αυ­τά τα δί­νει ο γερ­μα­νός φο­ρο­λο­γού­με­νος εί­ναι για να σώ­σει τις δι­κές του τρά­πε­ζες, ενώ βέ­βαια χρε­ώ­νο­νται στον ελ­λη­νι­κό λαό. Δέ­νε­ται η Ελ­λά­δα για τα επό­με­να εκα­τό χρό­νια. Η χώ­ρα θα εί­ναι φό­ρου υπο­τε­λής στους δα­νει­στές της για μα­κρό-χρο­νι­κό διά­στη­μα. Αυ­τοί θα εί­ναι οι κερ­δι­σμέ­νοι, όχι εμείς. Δια­σώ­ζουν τον οφει­λέ­τη για να μπο­ρούν να τον χρε­ώ­νουν. Κι όταν ακό­μη προ­βαί­νουν σε διευ­κο­λύν­σεις πλη­ρω­μής δεν ζη­μιώ­νουν με κα­νέ­να τρό­πο.

Το ΔΝΤ δεν μι­λά τε­λευ­ταία αν και το «όχι στο κού­ρε­μα» εί­ναι στη δια­πα­σών.
To ΔNT έχει εκ­φρα­σθεί επα­νει­λημ­μέ­να και ορι­στι­κά σα­φώς υπέρ του κου­ρέ­μα­τος και δεν το εγκα­τα­λεί­πει, θα επα­νέλ­θει. Οι Γερ­μα­νοί το απορ­ρί­πτουν λό­γω προ­ε­κλο­γι­κής δη­μα­γω­γί­ας. Εάν αυ­τό γι­νό­ταν στην Ελ­λά­δα, η χώ­ρα μας θα ήταν υπό­λο­γη, όμως για την Γερ­μα­νία θε­ω­ρεί­ται από όλους φυ­σιο­λο­γι­κό.

Γερ­μα­νία: Σύγ­χυ­ση εν μέ­σω δη­μα­γω­γί­ας

Εί­ναι όμως δια­τυ­πώ­σεις που δε­σμεύ­ουν. Δεν θα δυ­σκο­λέ­ψει τη συ­ζή­τη­ση, με­τά, με το ΔΝΤ;
Οπωσ­δή­πο­τε εί­ναι προ­ε­κλο­γι­κά πυ­ρο­τε­χνή­μα­τα. Με­τε­κλο­γι­κά, η συ­ζή­τη­ση τό­τε θα το­πο­θε­τη­θεί κα­τ’ ανά­γκη σε πιο ρε­α­λι­στι­κή βά­ση. Όταν ομι­λεί η κ. Λα­γκάρντ δεν βρί­σκε­ται στον αέ­ρα. Πί­σω της βρί­σκε­ται η Αμε­ρι­κή, η οποία κα­τευ­θύ­νει το ΔΝΤ. Ταυ­τό­χρο­να εί­ναι και όλες οι άλ­λες με­γά­λες οι­κο­νο­μί­ες του κό­σμου, όπως Βρα­ζι­λία, Ιν­δία, Κί­να, Ρω­σία. Θέ­λουν όλες το χρέ­ος να γί­νει δια­χει­ρί­σι­μο και να τε­λειώ­νου­με με τη λι­τό­τη­τα, διό­τι αλ­λιώς θε­ω­ρούν ότι ρί­χνουν τα χρή­μα­τα τους σε τρύ­πιο βα­ρέ­λι.

Ας ξα­να­γυ­ρί­σου­με στη Γερ­μα­νία.
Ενώ θα υπάρ­ξει τρί­το μνη­μό­νιο, οι σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες κα­τη­γο­ρούν τη Μέρ­κελ ότι το απο­κρύ­βει, για να τη φέ­ρουν σε δύ­σκο­λη θέ­ση. Αυ­τή όντως δεν ήθε­λε να το πα­ρα­δε­χθεί για επί­σης ψη­φο­θη­ρι­κούς λό­γους. Όμως, όταν το ομο­λό­γη­σε πρό­σθε­σε επί­σης κά­τι άλ­λο το οποίο απο­σιω­πή­θη­κε.

Ότι θα συ­νε­χι­στούν οι πιέ­σεις προς την Ελ­λά­δα.
Εκτός αυ­τού. Πα­ρα­δέ­χτη­κε ότι ο γερ­μα­νός φο­ρο­λο­γού­με­νος δεν εί­ναι ηλί­θιος, γνω­ρί­ζει πο­λύ κα­λά ότι, τε­λι­κά, η Γερ­μα­νία με τα δά­νεια προς τον Νό­το κερ­δί­ζει και δεν χά­νει. Διό­τι στην Ελ­λά­δα και στις χώ­ρες του Νό­του «που­λά­με το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος των προ­ϊ­ό­ντων μας, αυ­τές εί­ναι οι πε­λά­τες μας». Η ίδια ση­μεί­ω­σε, επί­σης, ότι αυ­τά εί­ναι δά­νεια και δεν χα­ρί­ζο­νται, αλ­λά θα επι­στρα­φούν με τό­κους. Όμως πιο ση­μα­ντι­κό προ­ε­κλο­γι­κό νέο εί­ναι η θέ­ση του SPD για την ανά­γκη ενός Σχε­δί­ου Μάρ­σαλ για την άμε­ση ανά­καμ­ψη στον Νό­το και στην Ευ­ρώ­πη. Στη Γερ­μα­νία επι­κρα­τεί σύγ­χυ­ση εν μέ­σω δη­μα­γω­γί­ας και δεν γί­νε­ται κα­θα­ρό στον κό­σμο, στο φο­ρο­λο­γού­με­νο – ως και η Linke σε αυ­τόν ανα­φέ­ρε­ται και τον κο­λα­κεύ­ει. Πα­ρ’ όλα αυ­τά, προ­χω­ρά αυ­τή η ιδέα όπως και του ευ­ρω­ο­μό­λο­γου.
Όμως, το χρέ­ος δεν εί­ναι σή­με­ρα το πρώ­τι­στο πρό­βλη­μα της χώ­ρας. Το με­γα­λύ­τε­ρο και οξύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι σή­με­ρα το τρί­πτυ­χο ανερ­γία-λι­τό­τη­τα-ύφε­ση. Η απο­πλη­ρω­μή του ιδιω­τι­κού χρέ­ους έχει με­τα­φερ­θεί για με­τά το 2025, δια­τη­ρεί­ται η απο­πλη­ρω­μή των τό­κων. Έχου­με, δη­λα­δή, ένα πε­ρι­θώ­ριο 12ε­τιας. Το επεί­γον εί­ναι η ανά­καμ­ψη. Τα επι­τό­κια έχουν πε­ριο­ρι­σθεί στο 2%. Ο Στουρ­νά­ρας δια­βε­βαιώ­νει ότι θα δα­νει­σθού­με από τις αγο­ρές από το 2014. Η Τουρ­κία πλη­ρώ­νει επι­τό­κια 10%, η Ιν­δία 11%,η Βρα­ζι­λία 12%. Για­τί άρα­γε η Ελ­λά­δα θα δα­νει­στεί με χα­μη­λό­τε­ρο επι­τό­κιο;

Η κρί­ση του Νό­του εξα­πλώ­νε­ται στην ευ­ρω­ζώ­νη

Η Ευ­ρώ­πη εί­ναι πά­ντα σε ύφε­ση, οι κοι­νω­νι­κές αντι­δρά­σεις πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται. Ανα­φέρ­θη­κες προη­γου­μέ­νως στο ότι τί­θε­ται ζή­τη­μα ενός Σχε­δί­ου Μάρ­σαλ κ.τ.λ. Πλη­σιά­ζει, ίσως, η στιγ­μή κά­ποιων τρο­πο­ποι­ή­σε­ων της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής λι­τό­τη­τας;
Η ύφε­ση προ­κύ­πτει από την πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας, με πρό­σχη­μα την αντι­με­τώ­πι­ση των ελ­λειμ­μά­των, που επι­βάλ­λει η Γερ­μα­νία σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρω­ζώ­νη. Όμως αυ­τό δεν μπο­ρεί να γί­νε­ται αιώ­νια, εί­ναι ένας κύ­κλος, έχει τα όριά του, τις συ­νέ­πειες πλη­ρώ­νει σή­με­ρα και η ίδια η Γερ­μα­νία με πε­ρί­που μη­δε­νι­κή ανά­πτυ­ξη. Το δρα­μα­τι­κό θα ήταν ο Νό­τος να κα­τα­πο­ντί­ζε­ται και η υπό­λοι­πη Ευ­ρώ­πη να πη­γαί­νει κα­λά. Αν συ­νέ­βαι­νε αυ­τό το εφιαλ­τι­κό σε­νά­ριο, θα οδη­γού­σε στο συ­μπέ­ρα­σμα ότι ο Νό­τος δεν χρειά­ζε­ται στην ΕΕ, ότι της εί­ναι βα­ρί­δι. Όμως σή­με­ρα γί­νε­ται φα­νε­ρό ότι η κρί­ση του Νό­του επε­κτεί­νε­ται σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρω­ζώ­νη και συ­νε­πώς τί­θε­ται οξύ ζή­τη­μα ανα­θε­ώ­ρη­σης ολό­κλη­ρης της μέ­χρι σή­με­ρα ευ­ρω­παϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής.

Αυ­τό που προ­κύ­πτει από την προ­ε­κλο­γι­κή συ­ζή­τη­ση στη Γερ­μα­νία εί­ναι ότι έχει ενι­σχυ­θεί η θέ­ση να πα­ρα­μεί­νει η Ελ­λά­δα στην Ε.Ε. Όπως και ο ευ­ρω­παϊ­κός προ­σα­να­το­λι­σμός της Γερ­μα­νί­ας.
Ναι, το θέ­μα εξό­δου τί­θε­ται πλέ­ον όλο και λι­γό­τε­ρο, το θέ­τουν μό­νο οι ακρο­δε­ξιοί, αυ­τοί που αξιώ­νουν και η Γερ­μα­νία να φύ­γει από την ΕΕ. Το επι­χεί­ρη­μα της Μέρ­κελ εί­ναι ότι το εν­δε­χό­με­νο κού­ρε­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους θα μειώ­σει την αξιο­πι­στία της Ευ­ρω­ζώ­νης. Ωστό­σο, οι ιδιώ­τες έχουν ήδη υπο­στεί το κού­ρε­μα από τον Φε­βρουά­ριο του 2012. Και εξάλ­λου, η αξιο­πι­στία της Ευ­ρω­ζώ­νης πλήτ­τε­ται σή­με­ρα πε­ρισ­σό­τε­ρο με τη συ­ντή­ρη­ση ενός μη-βιώ­σι­μου χρέ­ους, όπως το ελ­λη­νι­κό, πα­ρά με το κού­ρε­μα και τη με­τα­τρο­πή του σε δια­χει­ρί­σι­μο. Φα­ντα­σθεί­τε, ότι την ανα­διάρ­θρω­ση και κού­ρε­μα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους διεκ­δι­κούν με έμ­φα­ση σή­με­ρα οι ιδιω­τι­κές τρά­πε­ζες, με επι­κε­φα­λής το Διε­θνές Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό Ιν­στι­τού­το του Τσαρλς Ντα­λά­ρα. Δη­λα­δή το διεκ­δι­κούν οι ίδιες οι αγο­ρές. Η Μέρ­κελ επι­κα­λεί­ται τις αγο­ρές, ενώ αυ­τές όμως αξιώ­νουν το κού­ρε­μα. Η αξιο­πι­στία του χρέ­ους χά­νε­ται όχι όταν το κού­ρε­μα γί­νει, αλ­λά αντί­θε­τα όσο αυ­τό ανα­βάλ­λε­ται.

Σκέ­φτο­μαι ότι στη βά­ση αυ­τή, οι ευ­ρω­παϊ­κές ελίτ δεν θέ­λουν σα­φώς ακραία προ­βλή­μα­τα (πχ χρε­ο­κο­πί­ες) στο Νό­το, τα τρέ­μουν. Προ­κύ­πτει αυ­τό τε­λευ­ταία και στη Γερ­μα­νία. Ενι­σχύ­ε­ται έτσι η δυ­να­τό­τη­τα να απαι­τη­θεί στον Νό­το συ­νο­λι­κά μια άλ­λη πο­λι­τι­κή και μά­λι­στα δυ­να­μι­κά από ορι­σμέ­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πχ, τώ­ρα έχει πε­ρισ­σό­τε­ρα ατού, επι­χει­ρή­μα­τα. Δεν ήταν εδώ και ένα ή δύο χρό­νια έτσι.
Δεν έχου­με ικα­νο­ποι­η­τι­κή ευ­ρω­παϊ­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση των προ­βλη­μά­των της ευ­ρω­ζώ­νης. Αυ­τό επι­ση­μαί­νει σή­με­ρα στη Γερ­μα­νία το SPD. Ασφα­λώς, έχει ενι­σχυ­θεί σή­με­ρα η αξί­ω­ση για δια­φο­ρε­τι­κή ευ­ρω­παϊ­κή πο­λι­τι­κή. Αυ­τή τη στιγ­μή, η φω­νή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να μι­λά­ει για ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη και να βρί­σκεις πλά­τες σ’ ολό­κλη­ρη την αν­θρω­πό­τη­τα, που θέ­τει σή­με­ρα την Ευ­ρώ­πη υπό κα­τη­γο­ρία για την πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας που ακο­λου­θεί. Η θέ­ση αυ­τή εί­ναι σα­φώς ενι­σχυ­μέ­νη. Και αυ­τό πα­ρά κά­ποια προ­βλή­μα­τα αξιο­πι­στί­ας που δη­μιουρ­γού­νται από τις δύο αντί­θε­τες ρο­πές που μέ­χρι σή­με­ρα πε­ρι­κλεί­ει η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ένα­ντι της γραμ­μής που ση­μεί­ω­σα ήδη ότι έχει σο­βα­ρή διε­θνή στή­ρι­ξη, που πα­ρεμ­βαί­νει στα ευ­ρω­παϊ­κά πράγ­μα­τα και υπο­στη­ρί­ζει μια γραμ­μή ευ­ρω­παϊ­κής δια­χεί­ρι­σης του ευ­ρω­παϊ­κού χρέ­ους, σχέ­διο Μάρ­σαλ για την ανά­καμ­ψη κ.τ.λ., υπάρ­χει η άπο­ψη που επι­μέ­νει να αντι­με­τω­πί­ζει το ζή­τη­μα εθνο­κε­ντρι­κά, προ­ε­ξο­φλώ­ντας ότι η Ευ­ρώ­πη δεν διορ­θώ­νε­ται, ότι εί­ναι αυ­τή που εί­ναι και δεν αλ­λά­ζει με τί­πο­τα και οτι κά­θε μά­χη σ’ αυ­τό το πε­δίο εί­ναι εκ των προ­τέ­ρων χα­μέ­νη και δεν χρειά­ζε­ται. Η Ελ­λά­δα όμως εί­ναι θύ­μα, εντέ­λει, μιας πο­λι­τι­κής που δεν απο­βλέ­πει στη διά­σω­ση του ευ­ρώ αλ­λά που, όπως βλέ­που­με κα­θα­ρά, κα­τα­στρέ­φει την Ευ­ρώ­πη. Οι πο­λι­τι­κές που εμ­φα­νί­ζο­νται ως υπο­στη­ρι­κτι­κές του ευ­ρώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απει­λούν με απο­διάρ­θρω­ση το σύ­νο­λο της Ευ­ρω­ζώ­νης. Σή­με­ρα, η Ελ­λά­δα δεν εί­ναι θύ­μα του ευ­ρώ, όπως φα­ντά­ζο­νται κά­ποιοι, αλ­λά τό­σο η Ελ­λά­δα όσο και το ευ­ρώ εί­ναι από κοι­νού θύ­μα­τα εθνι­κι­στι­κών πο­λι­τι­κών επι­λο­γών που υπο­νο­μεύ­ουν το ευ­ρω­παϊ­κό σύ­νο­λο, τη συ­νο­χή του, όπως και τις επι­μέ­ρους χώ­ρες μέ­λη.

http://www.epohi.gr/portal/oikonomia/14616