Πέρα από την πλάκα, δεν είναι συχνό φαινόμενο μέσα σε τέσσερις μήνες 26 κυβερνητικοί βουλευτές να μην ψηφίζουν το πιο κρίσιμο νομοσχέδιο που κατεβάζει μια κυβέρνηση, όταν μάλιστα αυτό αντιστοιχεί στις πραγματικές προγραμματικές δηλώσεις και η μη ψήφισή του κατά τους κυβερνητικούς εταίρους θα σήμαινε την καταστροφή της χώρας. Βέβαια επειδή οι άνθρωποι είναι ανεπαρκείς, καιροσκόποι, λαμόγια κλπ. Εύκολα αυτό το 153 γίνεται ξανά 179 μέσα σε λίγες ημέρες. Το έργο μάλλον θα το δούμε την Κυριακή στην ψήφιση του προϋπολογισμού. Αυτοί, λοιπόν, τη δουλειά τους και εμείς τη δουλειά μας.
Θυμάμαι ότι πριν τη μεγάλη διαδήλωση στις 5 Μαίου του 2010, σχεδόν δύο χρόνια πριν, η εσωτερική κουβέντα στην αριστερά περιστρέφονταν γύρω από “ή τώρα ή ποτέ”. Τότε κάποιοι όχι τόσο ψύχραιμοι άνθρωποι, αλλά σίγουρα πιο διορατικοί, έλεγαν ότι μπροστά μας έχουμε μαραθώνιο και όχι 100 μέτρα και άρα το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αποτινάξουμε από την αντζέντα μας τις ημερομηνίες σταθμούς. Ταυτόχρονα δειλά άρχισε να μπαίνει το ζήτημα της συνεχούς δουλειάς που θα εξασφάλιζε αφενός μια επιθετική στάση του κόσμου της εργασίας απέναντι στους κυριάρχους και ταυτόχρονα θα έδινε την αίσθηση ότι μπορούμε εμείς να βάλουμε ένα τέλος στη φτωχοποίηση πετυχαίνοντας μικρές νίκες, δίχως να περιμένουμε την εξέγερση που είναι πάντα δίκαιη.
Άλλωστε οι ημερομηνίες σταθμοί λειτουργούν όταν έχεις να κάνεις με μια εξουσία που κινείται εντός πλαισίου αττικού κοινοβουλευτισμού και επιμένει να διατηρεί ένα τύπου κοινωνικό συμβόλαιο με το λαό. Φέρνει δηλαδή ο Γιανίτσης το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, κατεβαίνουν χιλιάδες εργαζομένων στο δρόμο, απειλείται η κοινωνική συνοχή και η κυβερνητική νομιμοποίηση και το νομοσχέδιο αποσύρεται.
Αυτό το απλό και δημοκρατικό μάθημα πολιτικής δεν ισχύει πλέον. Τα νομοσχέδια έρχονται, περνούν απ’ τη Βουλή, αν δεν περνούν αλλάζουμε Βουλή και τότε περνούν, ενώ οι εργαζόμενοι είναι συντεχνίες που απειλούν αυτό που ακριβώς προστατεύουν, δηλαδή την κοινωνική δικαιοσύνη.
Κάπου εδώ τα εργαλεία που γνωρίζαμε τελειώνουν και όπως το παράδειγμα Πινοσέτ συντροφεύει τις συσκέψεις του επιτελείου Σαμαρά, έτσι και εμείς μπορούμε να κοιτάξουμε προς τα εκει στη Λατινική Αμερική, που ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός πέρασε και δεν ακούμπησε και οι καλοί ανθρωποι βρήκαν τις δικές τους άμυνες και τις δικές τους αντιστάσεις.
“Ήρθε ο ξένος να μας επιβάλει άλλο τρόπο, άλλο λόγο, άλλη πίστη, άλλο θεό κι άλλη δικαιοσύνη. Ήταν η δικαιοσύνη του μοναχά για να έχει εκείνος και να απογυμνώνει εμάς. Ήταν ο θεός του το χρυσάφι. Ήταν η πίστη του η υπεροχή του. Ήταν ο λόγος του το ψέμα. Ήταν ο τρόπος του η βιαιότητα’ γράφει ο Κομαντάτε Μάρκος σε μια από τις ιστορίες του σοφού Γερο-Αντώνιο, περιγράφοντας την επίθεση που δέχτηκε η κοινότητα των Τσιάπας και συνεχίζει:
“ Συγκεντρώθηκαν τότε οί πιο σοφοί από τους παππούδες και διηγήθηκαν την ιστορία του σπαθιού, του δέντρου, της πέτρας καί του νερού. Διηγήθηκαν ότι στους καιρούς τους πιο παλιούς κι εκεί στα βουνά, μαζεύτηκαν τα πράγματα που οί άνθρωποι είχαν για να δουλεύουν καί να αμύνονται. Τότε μίλησε το σπαθί.
«Ένα σπαθί τόσο», διακόπτει την αφήγηση του ο γερο-Αντόνιο καί παίρνει μια μεγάλη δίκοπη ματσέτα. Το φως της φωτιάς βγάζει μερικές αχτίδες, μόλις για μια στιγμή, κι έπειτα γίνεται σκιά. Συνεχίζει ο γερο-Αντόνιο:
«Τότε μίλησε το σπαθί καί είπε:
«Εγώ είμαι το πιο δυνατό καί μπορώ να τους καταστρέψω όλους. Η κόψη μου κόβει καί δίνει εξουσία σ’ αυτόν που με κρατά καί θάνατο σ’ αυτόν που με αντιμετωπίζει».
«Ψέματα!» λέει το δέντρο. «Εγώ είμαι το πιο δυνατό, αντιστάθηκα στον άνεμο καί στην πιο άγρια καταιγίδα».
» Πάλεψαν το σπαθί καί το δέντρο. Δυνατό καί σκληρό έγινε το δέντρο κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε καί ξαναχτύπησε μέχρι που έκοψε τον κορμό καί γκρέμισε το δέντρο.
«Εγώ είμαι το πιο δυνατό» επανέλαβε το σπαθί.
«Ψέματα!» είπε η πέτρα. «Εγώ είμαι η πιο δυνατή γιατί είμαι σκληρή καί αρχαία πι είμαι βαριά καί συμπαγής».
«Καί πάλεψαν το σπαθί καί η πέτρα. Σκληρή καί στερεή έγινε η πέτρα κι αντιμετώπισε το σπαθί. Το σπαθί χτύπησε καί ξαναχτύπησε καί δεν μπόρεσε να καταστρέψει την πέτρα αλλά την έσπασε σε πολλά κομμάτια. Το σπαθί έμεινε χωρίς κόψη κι η πέτρα πολύ κομματιασμένη.
«Είναι ισοπαλία!» είπαν το σπαθί κι η πέτρα κι έκλαψαν κι οι δυο για την ανώφελη πάλη τους.
» Στο μεταξύ, υπήρχε καί. το νερό του χειμάρρου που μονάχα παρακολουθούσε την πάλη καί δεν έλεγε τίποτα. Το είδε το σπαθί κι είπε:
«Εσύ είσαι το πιο αδύνατο απ’ όλους μας! Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις σε κανέναν. Είμαι πιο δυνατός από σένα!» καί τινάχτηκε το σπαθί με μεγάλη δύναμη ενάντια στο νερό του χειμάρρου. Κι έγινε μεγάλη φασαρία και θόρυβος καί τρόμαξαν τα ψάρια αλλά το νερό δεν αντιστάθηκε στο χτύπημα του σπαθιού.
» Λίγο λίγο, χωρίς να πει τίποτα, το νερό ξαναπήρε την αρχική μορφή του, τύλιξε το σπαθί καί συνέχισε το δρόμο του στο ποτάμι που θα το μετέφερε στο μεγάλο νερό που είχαν φτιάξει οί θεοί για να γιατρέψουν τη δίψα που είχαν.
» Πέρασε ο καιρός καί το σπαθί στο νερό άρχισε να παλιώνει καί να σκουριάζει, έχασε την κόψη του καί τα ψάρια το πλησίαζαν χωρίς φόβο καί το κορόιδευαν. Με πόνο αποσύρθηκε το σπαθί από το νερό του χειμάρρου. Χωρίς κόψη καί νικημένο πια, διαμαρτυρήθηκε: «Είμαι πιο δυνατό από εκείνο, αλλά δεν μπορώ να του πάνω ζημιά, κι αυτό, χωρίς να παλέψει, με νίκησε». Πέρασε το ξημέρωμα κι ήρθε ο ήλιος να σηκώσει τον άντρα καί τη γυναίκα που είχαν κουραστεί μαζί για να φτιάξουν νέους. Βρήκαν ο άντρας κι η γυναίκα το σπαθί σε μια σκοτεινή γωνιά, την πέτρα κομματιασμένη, το δέντρο κομμένο καί το νερό του χειμάρρου να τραγουδάει… “
Και το νερό κέρδισε και το νερό μάλλον ακόμη τραγουδάει. Τώρα αν σε αυτές τις καταραμένες ημερομηνίες σταθμούς χρειαστεί να βγεί στη μάχη για λίγο καιτο σπαθί, δεν έγινε και τίποτα. Είπαμε για τα ντουβάρια δεν κλαίμε πια. Μόνο για τους ανθρώπους.
Τρεις και σήμερα λοιπόν για το σπαθί!
Και το νερό του χειμάρρου συνεχίζει…
