Τη σεμνότητα του Μίλτου Τεντόγλου, αυτού του γήινου θεού, μπροστά στην ύβρη όσων είναι στον αφρό του τίποτα να κρατήσουμε.
Έγραψε ο Γιάννης Μακριδάκης, ο σπουδαίος Χιώτης συγγραφέας χθες βράδυ το εξής:
”Ο Μίλτος είναι η Ελλάδα που θέλουμε. Με άλμα πάνω από τις φωτιές και τ’ αποκαΐδια, μας δείχνει τον δρόμο της αναγέννησης. Ένα παιδί ανθρώπινο, αληθινό, από δαύτα που δεν έχουν συνηθίσει να συναντούν μπροστά τους εκείνοι που καμώνονται πως ορίζουν την ατζέντα της ζωής μας, οι κάθε λογής συστημικοί άριστοι και οι ανθυπάριστοί τους, γι’ αυτό τους αποσυντονίζει η κάθε του λέξη.
Το μεγαλύτερο χάρισμα είναι να μιλάς και να φέρεσαι ανθρώπινα, να καταθέτεις με μάτια καθαρά κάθε στιγμή την αλήθεια σου, όσο ψηλά και αν φτάνεις, σε όποιον τομέα κι αν ασκείσαι. Ευτυχώς, είναι πολλοί άνθρωποι έτοιμοι να την νιώσουν και να συγκινηθούν απ’ αυτήν. Μόνο με τη συγκίνηση κινείται συντονισμένα ο κόσμος μας προς την ανάταση, την αναγέννηση. Ο Μίλτος είναι δώρο για την νεοελληνική κοινωνία.”
Στο μυαλό όλων μας, σε μια εποχή που έχει χαθεί εντελώς το μέτρο, το φωτεινό παράδειγμα, η αφορμή για να πιαστούμε από κάπου και να εμπνευστούμε, αυτό το παιδί από τα Γρεβενά γίνεται ξανά το φως. Δεν θα μείνω σε όσα κατάφερε και στον κόπο που κατέβαλε. Θα μείνω σε μια χθεσινή του φράση: Το τελευταίο άλμα ήταν για 8,70μ αλλά άφησα τα πόδια μου στην άμμο. Γι’ αυτό θύμωσα. Είναι ένα λάθος που θα το θυμάμαι για πάντα…
Τι λέει εδώ ο καλύτερος αθλητής της κατηγορίας του στον κόσμο;
Ότι ακόμα και τη στιγμή του θριάμβου θα κάνω την αυτοκριτική μου. Δεν θα χαριστώ στον εαυτό μου. Δεν θα κομπάσω. Σκεπτόμουν τη συμπεριφορά αυτή σε αντίστιξη με την ανικανότητα εκατοντάδων ή και χιλιάδων απίθανων τύπων που από μια ζαριά της τύχης (κοινωνική καταγωγή, οικονομική επιφάνεια, κομματικός μηχανισμός κλπ) έγιναν ξαφνικά κάτι από τίποτε. Πήραν ένα αξίωμα, μια θέση, τους βλέπουμε στα πάνελ να μιλάνε με αμετροέπεια, να επικαλούνται εκλογικά ποσοστά μπροστά σε απώλειες, να μας κουνάνε τα αγορασμένα πτυχία και τους τίτλους τους, ως σπουδαία προίκα.
Τη σεμνότητα αυτού του γήινου θεού, μπροστά στην ύβρη όσων είναι στον αφρό και την ώρα των εθνικών τραγωδιών, της αδιαχείριστης ακρίβειας που όμοια της δεν έχει καμιά χώρα της Ευρώπης, των μεγαλύτερων καμένων εκτάσεων στην ήπειρο αυτή τη χρονιά, του πιο επιβαρυμένου ορίζοντα της Ευρώπης σε ελληνικές πόλεις και δεκάδων άλλων θλιβερών ρεκόρ, που μπορείς να διαπιστώσεις με μια απλή αναζήτηση στο ίντερνετ, ισχυρίζονται, με θράσος ότι κάνουν τα πάντα τέλεια. Οι τυχάρπαστοι. Οι παπατζήδες. Ο καλύτερος των καλύτερων να χαμηλώνει τα μάτια και να λέει μπορούσα και καλύτερα έκανα λάθος και τα θρασίμια ενός ολόκληρου συστήματος ανικανότητας να χτυπούν την πλάτη ο ένας του άλλου και να λένε είμαστε σπουδαίοι…
Ο Μίλτος είναι το παιδί που θά θελες να γίνει το παιδί σου. Είναι τα λόγια των μανάδων κάποτε, η παραίνεση τους για προκοπή, πριν επικρατήσει το πρότυπο του λαμπερού τίποτε. Είναι η αλήθεια μπροστά σε ένα απαστράπτον ψέμα.
Εικόνα: Χρήστος Δημάδης/illustration:parallaximag.
