Η αλήθεια, αναφορικά με τις ΑΠΕ και ιδιαίτερα με τους αιολικούς σταθμούς, είναι ότι η πολιτεία, η κυβέρνηση και τα αρμόδια υπουργεία, έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και σοβαρής διαχείρισης προκαλώντας μια πλήρη αναστάτωση και δημιουργώντας τεράστια προβλήματα και αντιπαραθέσεις σε κάθε γωνιά της χώρας.
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει η πολιτεία, εφόσον θεωρεί σημαντικό να υπάρξει στροφή στις ΑΠΕ και να είναι σύμφωνη με τους ευρωπαϊκούς στόχους, είναι να χωροθετήσει η ίδια, με συγκεκριμένες μελέτες, τις περιοχές και τις θέσεις όπου υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη αιολικών σταθμών σε δημόσιες εκτάσεις. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συζητείται να γίνει για τους υπεράκτιους αιολικούς σταθμούς.
Ένας δημόσιος φορέας να αναλάβει να ελέγξει και να πιστοποιήσει ότι η περιοχή πληροί τις περιβαλλοντικές και άλλες προϋποθέσεις για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, ότι δεν έρχεται σε σύγκρουση με υφιστάμενες οικονομικές δραστηριότητες, ότι έχει εξασφαλιστεί η συναίνεση της τοπικής κοινωνίας και ότι το τοπικό αιολικό δυναμικό είναι εμπορικά εκμεταλλεύσιμο. Σ’ αυτό το πλαίσιο να εξαιρεθούν από κάθε συζήτηση για εγκατάσταση ανεμογεννητριών οι ορεινές περιοχές πάνω από τα 800μ υψόμετρο – ως φυσικό απόθεμα και απόθεμα βιοποικιλότητας, περιοχές φυσικού κάλους με πλούσιο πολιτιστικό απόθεμα – και όλες οι Προστατευόμενες Περιοχές.
Τις πιστοποιημένες αυτές περιοχές στη συνέχεια να τις δημοπρατήσει με διαγωνισμό και με συγκεκριμένους όρους και «όσοι πιστοί, προσέλθετε», με διαφάνεια και χαρακτήρα επιχειρηματικό∙ και όχι αποικιοκρατικό, όπως συμβαίνει σήμερα. Να σταματήσει αυτό το φαινόμενο των αντιπαραθέσεων των τοπικών κοινωνιών με τις ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες κάνουν τα πάντα να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους εμπορευματοποιώντας το φυσικό περιβάλλον και τη δημόσια περιουσία με το επιχείρημα ότι μας κάνουν χάρη και ότι όλα τα κάνουν για να σώσουν τον πλανήτη. Να λείψουν οι χρονοβόρες διαδικασίες των αντιρρήσεων, οι δεκάδες προσφυγές στο ΣτΕ και τα άλλα ένδικα μέσα, που ταλαιπωρούν όλες τις πλευρές, και να αποκατασταθεί το κύρος και η αξιοπιστία του δημοσίου.
Η προχειρότητα, που σήμερα διακρίνει το σύστημα, προκαλεί μόνο θυμηδία. Ένας φερόμενος επενδυτής, για παράδειγμα, έχει τη δυνατότητα να υποβάλει αίτηση για έκδοση άδειας παραγωγού στη ΡΑΕ ακόμα και αν δεν έχει κατοχυρώσει τη θέση και την έκταση για την εγκατάσταση του έργου. Αυτό συμβαίνει κυρίως στους φωτοβολταικούς σταθμούς. Και αυτό το λένε απλά «επενδυτικό ρίσκο»… αδιαφορώντας για την αναστάτωση που προκαλούν στους πολίτες. [https://www.energia.gr/article/176142/s-kapellos-stoihhma-h-viosimothta-ton-ergon-to-2021-pano-apo-1gw-ta-fv-erg
Στέφανος Σταμέλλος
