Ενώ είναι γνωστό ότι εδώ και 1,5 χρόνο έχω λάβει 8 τακτικές άδειες από τις φυλακές Δομοκού, η εισαγγελέας Πρωτοδικών Λαμίας ενέκρινε μετά από αίτησή μου έκτακτη άδεια για να παραστώ στην κηδεία της μητέρας της συντρόφισσας Ρούπα, όχι όμως μεταβαίνοντας μόνος μου αλλά με αστυνομική συνοδεία, δηλαδή με ειδική μεταγωγή, με διανυκτέρευση στην αστυνομική διεύθυνση Μεσσηνίας και με χειροπέδες στο νεκροταφείο.
Ο «παραλογισμός» και η αντιφατικότητα μιας τέτοιας απόφασης μπορούν να κατανοηθούν από το γεγονός ότι η ίδια εισαγγελέας που πρόσφατα ενέκρινε την ένατη (9η) κατά σειρά τακτική μου άδεια, αποφάσισε ότι πρέπει να πάω στην κηδεία της μητέρας της συντρόφισσας Ρούπα με αστυνομική συνοδεία, ενώ την ίδια στιγμή η συντρόφισσα για τον ίδιο λόγο έλαβε 48ωρη άδεια από τις φυλακές Θήβας χωρίς αστυνομική συνοδεία.
Όμως περισσότερο με όρους απανθρωπιάς και ωμότητας μπορεί να ερμηνευτεί μια τέτοια απόφαση όπου το κράτος πρέπει να κάνει οπωσδήποτε «επίδειξη δύναμης» ακόμα και σε τέτοιες περιπτώσεις όταν αποχαιρετάμε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, χωρίς να υπάρχουν πραγματικοί λόγοι ασφαλείας: όπως π.χ. το ενδεχόμενο παραβίασης άδειας αφού έχω πάρει ήδη 8 άδειες και έχει εγκριθεί η ένατη (9η).
Οποιοσδήποτε μπορεί να κατανοήσει ότι είναι διαφορετική περίπτωση απ’ όταν ήμουν 3 μηνών υπόδικος για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα και είχα μεταχθεί στο μαιευτήριο Αλεξάνδρα με τη συνοδεία των ΕΚΑΜ, της ειδικής μονάδας μεταγωγών και της «αντιτρομοκρατικής» τον Ιούλιο του 2010 για να δω τον μόλις 2 ημερών νεογέννητο γιο μας. Όμως το κράτος «πρέπει» πάντα να μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε στα χέρια του ακόμα και σε τέτοιες «ιερές» στιγμές.
Προφανώς και αυτό θεωρείται ότι πρέπει να είναι μέρος της συνολικής τιμωρίας που πρέπει να υποστούμε για τις πολιτικές μας επιλογές, για την δράση της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Δεν είναι όμως μόνο η φυλακή μέρος αυτής της τιμωρίας, ούτε η ποινή και ο χρόνος παραμονής στη φυλακή, πρέπει να τιμωρηθεί και η οικογένειά μας για τις πολιτικές μας επιλογές. Άλλωστε το ελληνικό κράτος έχει μια μακρά ιστορική παράδοση στον τρόπο αντιμετώπισης των αγωνιστριών/αγωνιστών από την εποχή της κατοχής, του εμφυλίου και της απριλιανής χούντας όπου οι οικογένειες και τα παιδιά των αγωνιστριών και των αγωνιστών «πλήρωναν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις πράξεις των συγγενών και των γονιών τους.
Γι’ αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί το παιδί μας που ήθελε το κράτος να το στείλει σε ίδρυμα το 2017. Και χωρίς τη νεκρή πια γιαγιά του -όπως και τη θεία του- θα πήγαινε όντως σε ίδρυμα. Γι’ αυτό και ως τιμωρία πρέπει να εξακολουθεί να στερείται τους γονείς του αν και θα μπορούσα να είμαι ελεύθερος εδώ και πολύ καιρό αφού έχω εκτίσει το μεγαλύτερο μέρος της ποινής μου και θα μπορούσα να έχω αποφυλακιστεί με αναστολή.
Πριν λίγες μέρες το συμβούλιο εφετών Λαμίας στο οποίο είχα προσφύγει απέρριψε για τέταρτη (4η) φορά το αίτημά μου για υφ’ όρον αποφυλάκιση αντιγράφοντας το αιτιολογικό των προηγούμενων απορριπτικών αποφάσεων, δηλαδή τα πειθαρχικά παραπτώματα για τα οποία έχω τιμωρηθεί που όμως έχουν διαγραφεί και δεν θα έπρεπε να μετράνε κατά το νόμο ως κριτήριο για την υφ’ όρον αποφυλάκιση. Η για τέταρτη (4η) φορά απόρριψη της υφ’ όρον αποφυλάκισης καθώς και η απόφαση να έχω αστυνομική συνοδεία στην κηδεία της μητέρας της Ρούπα ενώ δεν συντρέχουν λόγοι ασφαλείας είναι κομμάτια μιας ακραίας αντιμετώπισης, ωμότητας και πολιτικής εμπάθειας· λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη ότι τα δικαστικά συμβούλια Λαμίας γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό τα προβλήματα υγείας και το ενδεχόμενο θανάτου της Ειρήνης Ρούπα με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον γιο μας και την οικογένειά μας, αδιαφόρησαν περιμένοντας προφανώς την μοιραία εξέλιξη.
Δεν ξέρω αν τέτοιες συμπεριφορές είναι μέρος μιας «σωφρονιστικής» πρακτικής όπως αρέσκονται να επικαλούνται τα μέλη της κρατικής «δικαιοσύνης», όμως το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι να ατσαλώνουν περισσότερο την πεποίθησή μου για το ότι εμείς έχουμε το δίκιο με το μέρος μας.
Νίκος Μαζιώτης
καταδικασμένος για την οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας
Γ΄ πτέρυγα φυλακές Δομοκού
