Η κυβέρνηση της ΝΔ ανακάλυψε ξαφνικά ότι η «Ευρώπη», δηλαδή η ΕΕ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ο σκληρός πυρήνας των βόρειων χωρών αρνήθηκε να δεχτεί την πρόταση των «9» για κοινή έκδοση ομολόγου που θα χρηματοδοτήσει τις δημοσιονομικές δαπάνες για την αντιμετώπιση της διαγραφόμενης οικονομικής καταστροφής από τον κορωνοϊό.
(…)
Δύο συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα.
Το πρώτο είναι ότι, από οικονομικής πλευράς, η πρόταση για «κορωνομόλογα» είναι πολύ πίσω από τα πράγματα και ανεπαρκέστατη. Στην ουσία ανοίγει ξανά την παλιά συζήτηση για Ευρωομόλογα με τον μύχιο στόχο να επαναφέρει την ιδέα της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής ενοποίησης. Δεν είναι τυχαίο ότι την στήριξε η Γαλλία του Μακρόν.
Μόνο που τώρα δεν έχουμε πια κρίση της Ευρωζώνης, αλλά ολική κατάρρευση της παραγωγής και της οικονομικής ζωής γενικότερα. Τα περί συμμετρικού και ασύμμετρου σοκ είναι οικονομολογικές αοριστολογίες. Αν πραγματικά οι «9» πιστεύουν ότι έχουμε κατάσταση πολέμου, τότε οφείλουν να δράσουν ως κράτη σε πόλεμο. Υπάρχει πλούσια ιστορική εμπειρία του τι αυτό σημαίνει, για παράδειγμα:
Δραστική και άμεση επέκταση των δημοσίων δαπανών. Όπως ακριβώς θα γινόταν με τις πολεμικές δαπάνες σε περίπτωση πολεμικής σύγκρουσης, οφείλει να γίνει με τις δαπάνες για το υγειονομικό σύστημα, αλλά και για την στήριξη των ανέργων, των φτωχότερων, των επιχειρήσεων και των κοινωνικών θεσμών.
Άμεση κινητοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό δημόσια διεύθυνση για την χρηματοδότηση των αναγκαίων δημόσιων δαπανών και την παροχή ρευστότητας στην οικονομία.
Επιλεκτική αναστολή της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους και έκδοση ομολόγων στην εγχώρια αγορά ακόμη και με αναγκαστικούς όρους.
Είναι αναμφίβολο ότι τέτοιες δράσεις θα διογκώσουν το δημόσιο χρέος. Έτσι όμως συμβαίνει πάντα όταν μια κυβέρνηση παίρνει πολεμικά μέτρα. Η τακτοποίηση του λογαριασμού γίνεται αργότερα. Το σημαντικό τη στιγμή αυτή είναι να περιοριστεί η οικονομική καταστροφή.
(…)
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κρίση έχει επιβεβαιώσει πέραν πάσης αμφιβολίας την επανεμφάνιση του έθνους-κράτους ως κυρίαρχου παράγοντα στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο και χρηματιστικοποιημένο καπιταλισμό. Δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο φυσικά, είναι ακριβώς αυτό που όσοι είχαν μάτια έβλεπαν μετά την κρίση του 2007-9. Ειδικά στην Ευρώπη η τάση φάνηκε πεντακάθαρα με το Μπρέξιτ. Είναι αυτό που απεύχονται – τρέμουν – οι ευρωμανείς πάσης φύσεως, αλλά η πραγματικότητα είναι αναντίρρητη. Τους το είπε και η κ. Μέρκελ.
(…)
Για τη χώρα μας έφτασε η ώρα για μονομερή μέτρα στη βάση της εθνικής κυριαρχίας, πολύ πέρα από τα ημίμετρα του κ. Σταϊκούρα. Τα μέτρα αυτά θα πρέπει να προστατεύουν την κοινωνία έχοντας δημοκρατικό περιεχόμενο και λαϊκή συμμετοχή. Αυτό είναι το πολιτικό ζητούμενο της περιόδου που έρχεται.

Κώστας Λαπαβίτσας