Τα φιλοκυβερνητικά μέσα επαναλαμβάνουν ότι η Συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου ακυρώνει το «παράνομο» Τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Πρόκειται περί ανοησίας φυσικά – η Τουρκία προσχώρησε στον καθορισμό ΑΟΖ με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης, οπότε το Τουρκολυβικό Σύμφωνο είναι τόσο έγκυρο και νόμιμο όσο και η Ελληνο-Αιγυπτιακή Συμφωνία.
Η δεύτερη απλώς δίνει ένα διαπραγματευτικό ατού στην Ελλάδα, όταν μπει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, ακριβώς όπως έκανε το πρώτο για τους γείτονες.
Με βαρύ αντάλλαγμα ωστόσο, για τον εγχώριο εθνικισμό: η Ελλάδα αναγνώρισε το προφανές, ότι τα νησιά που βρίσκονται σε απόσταση εκατοντάδων μιλίων από τον ηπειρωτικό κορμό και πιο κοντά στις ακτές τρίτων χωρών, δεν δικαιούνται πλήρους ΑΟΖ. Ακόμη και τα μεγαλύτερα από αυτά, όπως η Κρήτη, ενώ τα πιο μικρά, όπως η Γαύδος, από ελάχιστη έως καθόλου. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συμφωνία με την Ιταλία πριν μερικές βδομάδες.
Ο ελληνικός μαξιμαλισμός δεκαετιών στην Ανατολική Μεσόγειο πήγε περίπατο και αργά ή γρήγορα θα μας αφήσει χρόνους και στο Αιγαίο (που θεωρείται ελληνική λίμνη, κόντρα σε οποιαδήποτε λογική, διεθνές δίκαιο ή συσχετισμό δυνάμεων). Το ότι αυτό συνέβη δίχως να ανοίξει μύτη, χωρίς εξαλλοσύνες και συλλαλητήρια από τους γνωστούς ελλαδέμπορους, οφείλεται στο ότι η υποχώρηση έγινε από μια δεξιά κυβέρνηση και προφανώς, στην αποτελεσματική προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Η ΝΔ έκανε ό,τι και ο Νίξον το 1973, που ανακήρυξε εαυτόν νικητή στο Βιετνάμ και απέσυρε τον αμερικανικό στρατό. Δύο χρόνια μετά, οι κομμουνιστές είχαν καταλάβει όλη τη χώρα. Η κυβέρνηση και τα μήντια πανηγυρίζουν για τη Συμφωνία με την Αίγυπτο και ως απόδειξη ανεμίζουν τις αναμενόμενες αντιδράσεις της Τουρκίας, η οποία την υποδέχτηκε όπως ακριβώς η Ελλάδα το Τουρκολιβυκό Σύμφωνο.
Τα δε εθνικιστικά ορκ, αντί να βγουν στους δρόμους με ρωμαϊκές περικεφαλαίες, όπως έκαναν για τη Μακονία και τον Μέγα Αλέξανδρο, εκστασιάζονται με τη μεγάλη εθνική νίκη που «απομονώνει» την Τουρκία! Ανέκαθεν ο εθνικισμός συσπείρωνε δύο κατηγορίες ανθρώπων: τους επαγγελματίες απατεώνες και τους εθελοντές ηλίθιους.
Για τους φίλους της ειρήνης και του διεθνισμού είναι αναμφίβολα μια θετική εξέλιξη. Είναι απείρως προτιμότερο οι Μεγάλες Ιδέες να καταρρέουν σαν διπλωματικές φάρσες, αθόρυβα και αναίμακτα, όπως σήμερα, παρά ως πολεμικές τραγωδίες με εκατόμβες νεκρών και ξεριζωμένων, όπως το 1922. Μπράβο λοιπόν στην κυβέρνηση, πάντα τέτοιες εθνικές επιτυχίες!
