Η φριχτή δολοφονία της Τζο Κοξ στοιχειώνει αυτές τις τελευταίες μέρες της καμπάνιας για το δημοψήφισμα. Σήμερα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο δράστης είναι ένας δηλωμένος ναζί. Παρόλο που η Κοξ ανήκε στη δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος, αντιμαχόταν το ρατσισμό και υποστήριζε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή ήταν η αιτία για την οποία έγινε στόχος της δολοφονικής επίθεσης.

 Εν μέσω του επίσημου πένθους, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι δεν έχει περάσει σχεδόν ούτε ένα Σαββατοκύριακο χωρίς κάποια ναζιστική παρέλαση σε κάποιο μέρος της Βρετανίας υπό την ισχυρή προστασία του κράτους – με τους αντιφασίστες να παραμένουν περικυκλωμένοι από την αστυνομία και να δέχονται και τις επιθέσεις της μερικές φορές.

 Οι ρίζες

Αν θέλουμε να παρακολουθήσουμε τις ρίζες αυτής της θηριωδίας θα πρέπει να θυμηθούμε την αμείλικτη καμπάνια των μέσων μαζικής ενημέρωσης ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ο Μπρένταν Κοξ, ο σύντροφος της Τζο, είχε γράψει πριν από μερικές βδομάδες ότι οι πολιτικοί «στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν ιδέα πώς να χειριστούν τη δημόσια συζήτηση. Αποσβολωμένοι από την άνοδο των λαϊκιστών προσπαθούν να τους εξουδετερώσουν διεκδικώντας το έδαφος τους και παπαγαλίζοντας τη ρητορική τους».

 Έτσι λοιπόν, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η καμπάνια για το δημοψήφισμα έχει εξελιχθεί τόσο φριχτά. Αντιμέτωποι με τη στοίχιση του μεγάλου κεφάλαιου με το στρατόπεδο της υποστήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Μπόρις Τζόνσον και ο Μάικλ Γκοβ (ο δεξιός πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και ο υπουργός δικαιοσύνης) έχουν μετακινηθεί στο πεδίο του UKIP (του ευρωσκεπτικιστικού, ακροδεξιού, ρατσιστικού κόμματος του Νάιτζελ Φάρατζ) χορεύοντας στο ρυθμό του αντιπροσφυγικού μίσους. Η εφημερίδα Financial Times σημείωνε ότι η δολοφονία της Κοξ έσπρωξε τον Τζόνσον σε μια αμυντική στάση, αμήχανο καθώς «βρίσκει τον εαυτό του παρέα με τον Νάιτζελ Φάρατζ στη συζήτηση για το Brexit «.

 Το στρατόπεδο του «Παραμένουμε» (στην Ευρωπαϊκή Ένωση) αντίθετα, έχει αναθαρρήσει. Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την άβυσσο. Πανικόβλητος από την καθίζηση του «Παραμένουμε» στις δημοσκοπήσεις, ο Ντέιβιντ Κάμερον (ο πρωθυπουργός της Βρετανίας) στράφηκε στο Εργατικό Κόμμα ζητώντας του να κινητοποιήσει τα εννιά εκατομμύρια των ψηφοφόρων του. Πολυάριθμα δημοσιεύματα, όμως, δείχνουν ότι η -στην συντριπτική της πλειοψηφία- φιλοευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα του Εργατικού Κόμματος ήρθε αντιμέτωπη με μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης που δηλώνουν αποφασισμένα να ψηφίσουν για την «Αποχώρηση».

Ανοησία

Οι υποστηρικτές του «Παραμένουμε», τόσο μέσα στο Εργατικό Κόμμα όσο και στην αριστερά, αποδίδουν το γεγονός αυτό στον ρατσισμό. Αυτό εκφράστηκε συνοπτικά από τον Μπίλι Μπραγκ (διάσημος αριστερός μουσικός), που έγραψε στο Twitter την περασμένη εβδομάδα: «Δεν είναι ο κάθε ψηφοφόρος της Αποχώρησης ρατσιστής. Αλλά κάθε ρατσιστής θα ψηφίσει Αποχώρηση».

 Αυτό είναι προφανώς ανοησία -από πότε αλήθεια έχουν γίνει φίλοι των προσφύγων ο Ντέιβιντ Κάμερον, η Τερέζα Μέι (υπουργός Εσωτερικών) ή η εφημερίδα Mail On Sunday (μια ρατσιστική δεξιοφυλλάδα);

 Στην πραγματικότητα οι ηγέτες του Εργατικού Κόμματος έχουν υιοθετήσει μια διπλή ταχτική. Προς τα δεξιά τους κάνουν υποχωρήσεις. Τόσο ο αντιπρόεδρος Τομ Γουότσον όσο και ο Τζον ΜακΝτόνελ (αριστερός, σκιώδης υπουργός Οικονομικών) δήλωσαν ότι θα πρέπει να υπάρχουν όρια στην ελεύθερη μετακίνηση των εργατών. Προς τιμήν του ο ίδιος ο Τζέρεμι Κόρμπιν αποστασιοποιήθηκε από αυτές τις δηλώσεις, λέγοντας ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο ανώτατο όριο στη μετανάστευση μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

 Προς τα αριστερά του το Εργατικό Κόμμα -και ιδιαίτερα μετά το θάνατο της Κοξ- υποστηρίζει ότι η ψήφος υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ψήφος ενάντια στο ρατσισμό. Αυτή η θέση αναπαράγεται από κομμάτια της ριζοσπαστικής αριστεράς και έχει τώρα υιοθετηθεί από τον ίδιο τον Κάμερον και την καμπάνια «Βρετανία Ισχυρή μέσα στην Ευρώπη». Το πόσο παράλογος είναι ο ισχυρισμός ότι η ΕΕ είναι «αντιρατσιστική» υπογραμμίστηκε από την απόφαση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα να σταματήσουν να δέχονται χρήματα από τις Βρυξέλλες γιατί (η Ευρωπαϊκή Ένωση) «ενισχύει τις προσπάθειές της να σπρώξει τους ανθρώπους και τη δυστυχία τους μακριά από τις Ευρωπαϊκές ακτές».

 Ακόμα χειρότερα, η απόπειρα να ταυτιστούν οι υποστηρικτές της Αποχώρησης με τον ρατσισμό χαρίζει τους μισούς περίπου ψηφοφόρους στο στρατόπεδο της αντίδρασης. Μια και τα γκάλοπ δείχνουν ότι όσο πιο φτωχός είσαι τόσο πιο πιθανό είναι να ψηφίσεις Αποχώρηση, αυτή η άποψη υιοθετεί στην ουσία το στερεότυπο ότι οι λευκοί, ιδιαίτερα, εργάτες είναι ρατσιστές.

Και ταυτόχρονα αγνοεί κάτι το προφανές για την καμπάνια του δημοψηφίσματος: ένας από τους βασικούς παράγοντες που τροφοδοτούν την Αποχώρηση είναι το μίσος για τους πολιτικούς και το κατεστημένο γενικότερα. Ο κόσμος -ύστερα από μια γενιά με νεοφιλελευθερισμό και σχεδόν μια δεκαετία με οικονομική κρίση- έχει σοβαρούς λόγους να απεχθάνεται τις ελίτ.

Οι απόψεις που ταυτίζουν αυτή την οργή με τον ρατσισμό κινδυνεύουν να μετατραπούν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Αν κανένας δεν προσπαθήσει να στρέψει τον θυμό κατά του κατεστημένου ενάντια στους πραγματικούς υπεύθυνους -τον καπιταλισμό και τους θεσμούς του, συμπεριλαμβανομένης της ΕΕ- τότε θα είναι οι Τζόνσον και οι Φάρατζ (ή ακόμα χειρότεροι) αυτοί που θα τον αξιοποιήσουν. Για αυτό αυτοί που παλεύουν για μια αριστερή έξοδο από την ΕΕ έχουν δίκιο.

*Aρθρο του άγγλου Άλεξ Καλλίνικου, Πανεπιστημιακού , ακτιβιστή και μέλους της κεντρικής επιτροπής  του βρετανικού SWP (SocialistWorkersParty), για αριστερή έξοδο της Βρετανίας από Ε.Ε, από το http://ergatiki.gr