Ποτέ έως σήμερα δεν υπήρξε αριστερό κόμμα που να προσυπέγραψε την περιστολή βασικών εργατικών δικαιωμάτων, όπωςη απεργία. Η ΔΗΜ.ΑΡ. δείχνει να φοβάται να αναλάβει τον ενεργό ρόλο του αριστερού εταίρου στη συγκυβέρνηση και επιτρέπει στην τρικομματική να μπατάρει όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αυταρχικά. Του Σπύρου Μ. Αλεξίου
Την εβδομάδα που πέρασε η τρικομματική κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά ενεργοποίησε, για δεύτερη φορά στη θητεία της, το αμφιλεγόμενο διοικητικό μέτρο της επιστράτευσης εργαζομένων. Μέτρο που δεν ισχύει σε καμμία ευρωπαϊκή χώρα, πλην της Ελλάδος.Αυτή τη φορά υπάρχει μια σημαντική διαφορά σε σχέση με τους απεργούς των μέσων μαζικής μεταφοράς: Μεγάλο κομμάτι του ναυτεργατών που επιστρατεύθηκαν είχαν και έχουν μήνες απλήρωτοι. Και η πληρωμή των δεδουλευμένων τους αποτελούσε πρωταρχικό αίτημα της απεργίας.
Μόνο που η αναγκαστική και ταυτόχρονα απλήρωτη εργασία, κάτω από οποιουσδήποτε όρους, είναι ο ορισμός της δουλείας. Είτε βρισκόμαστε στην Αθήνα των κλασικών χρόνων, είτε στις αμερικανικές φυτείες του 1800, είτε στους Κινέζους υπερεργολάβους και στις τριτοκοσμικές μπανανίες τού σήμερα, η απλήρωτη και αναγκαστική εργασία λέγεται δουλεία.
Γνωρίζαμε πως και στην Ελλάδα τού σήμερα υπήρχαν συνθήκες -παράνομης- δουλείας, για δεκάδες λαθρομετανάστες στα χωράφια του Μαραθώνα, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και το Μαξίμου. Αλλά για πρώτη φορά, με επίκληση στο ελληνικό Σύνταγμα, ελληνική κυβέρνηση και με την υπογραφή κόμματος της Αριστεράς οδηγεί μια οικονομική τάξη, τους ναυτεργάτες, σε συνθήκες δουλείας. Και, φυσικά, αν οι ακτοπλοϊκές δεν πλήρωναν τους ναυτεργάτες σε εποχές που μπορούσαν ακόμα να ασκήσουν το απεργιακό τους δικαίωμα για να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, φανταστείτε τι έχει να γίνει τώρα…
Η κυβέρνηση δικαιολογείται πως καμμία κοινωνική τάξη -που σήμερα κατηγορείται ως «συντεχνία»- δεν έχει το δικαίωμα να δυναμιτίσει την πορεία της χώρας να βγει από το τούνελ. Και με αυτή τη δικαιολογία, στην πορεία προς το «φως», κάθε λίγο και λιγάκι κομμάτια της κοινωνίας, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, πολύτεκνοι, άνεργοι θυσιάζονται στον βωμό για τη νέα γη της Επαγγελίας. Αναρωτιέμαι, όταν (και αν) θα βγούμε από το τούνελ στο φως, ποιοι θα έχουν επιβιώσει για να το δουν.
Το δραματικό σε αυτήν την πορεία είναι πως το κομμάτι της Αριστεράς που συμμετέχει στην κυβέρνηση, η ΔΗΜ.ΑΡ., έχει χάσει τη λαλιά του… Είναι οξύμωρο για την ανανεωτική Αριστερά, που πάντα ήταν ένας χώρος ζύμωσης διαφορετικών απόψεων και φωνών, να μην έχει λόγο να αρθρώσει και φωνή για να μιλήσει για τα δικαιώματα των εργαζομένων που διαγράφονται μονοκονδυλιά με διοικητικές πράξεις.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης η ανανεωτική Αριστερά ήταν μια όαση πολυσυλλεκτικότητας και ανοχής της διαφορετικότητας σε σχέση με το μονολιθικό και «ορθόδοξο» ΚΚΕ. Μόνο που οι καλές μέρες πέρασαν ανεπιστρεπτί και ήρθαν οι μαύροι και σκοτεινοί χρόνοι της Ελλάδας της κρίσης και των μνημονίων. Βρισκόμαστε σε εποχές που πλέον μετράνε οι πράξεις και όχι τα μεγάλα και πολλά λόγια. Και ενώ το δογματικό ΚΚΕ, που και εγώ κατακεραύνωνα τότε, βρίσκεται εκεί που θα έπρεπε να είναι: στην πλευρά της υπεράσπισης των δικαιωμάτων της εργασίας, η ανανεωτική Αριστερά, η ΔΗΜ.ΑΡ., προσυπογράφει, άλαλη, τις διοικητικές πράξεις περικοπής και περιορισμού του βασικού δικαιώματος των εργαζομένων: Αυτού της απεργίας! Και οδηγεί, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ., εργαζόμενους σε ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΛΗΡΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ.
Ποτέ μα ποτέ έως σήμερα δεν υπήρξε αριστερό κόμμα ή γκρουπούσκουλο που να προσυπέγραψε την περιστολή βασικών εργατικών δικαιωμάτων, όπως η απεργία. Κανένα πλην της ΔΗΜ.ΑΡ.! Και ποτέ, για την Αριστερά και για τη δημοκρατική Αριστερά, δεν υπήρξε θέμα ότι στον βωμό για τη σωτηρία των πολλών να σπείρουμε πτώματα στο διάβα τούς πιο αδύναμους. Η Αριστερά με την ευρύτερη έννοια ήταν και είναι η παράταξη υπεράσπισης των αδυνάμων – πλην της ΔΗΜ.ΑΡ.
Το πιο εξοργιστικό, βέβαια, είναι η αφωνία της ΔΗΜ.ΑΡ. κυρίως στο θέμα των επιστρατεύσεων. Το γεγονός ότι προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τον όγκο της ευθύνης του Σαμαρά. Σαν να μη συμμετέχει στην κυβέρνηση. Δυστυχώς, η ΔΗΜ.ΑΡ. δείχνει να φοβάται να αναλάβει τον ρόλο του αριστερού εταίρου στη συγκυβέρνηση και επιτρέπει στην τρικομματική να μπατάρει όλο και πιο δεξιά, όλο και πιο αυταρχικά.
Εκ του αποτελέσματος, δείχνει ότι δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο της: Μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να ανακόψει ούτε τις επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα ούτε τις αυταρχικές νοοτροπίες. Γιατί ο ρόλος της δεν είναι να αποτελεί το αριστερό άλλοθι της Σαμαρά αλλά κόκκινη γραμμή για τα εργασιακά κεκτημένα, και ας διατείνονται τα στελέχη της το αντίθετο. Προφανώς και έχει αποτύχει.
Και οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την αποτυχία της. Τα ήδη μικρά ποσοστά της περιορίζονται. Μέσα στους κόλπους της, πολλαπλασιάζονται οι φωνές αμφισβήτησης του δρόμου που έχει πάρει. Φωνές που αμφισβητούν τον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη και τους συν αυτώ που έχουν αρχίσει να φλερτάρουν επικίνδυνα με το κέντρο.
Μπορεί σήμερα στο θολό και συγκεχυμένο σκηνικό που ζούμε πολλά πράγματα και ευθύνες να χάνονται, αλλά όσο θα πλησιάζουμε σε εκλογική αναμέτρηση και θα καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός και θα πρέπει να υπάρξει απολογισμός των πεπραγμένων, οι ψηφοφόροι της Αριστεράς αλλά και η Ιστορία θα θέσουν αμείλικτο το ερώτημα: Τι έκανες στον πόλεμο, Φώτη;
Δημοσιεύεται στην «Αξία» που κυκλοφορεί.
